اولا ائمه هیچ نیازی به گنبد و ضریح طلا ندارند و اینها چیزهایی است که خود ما به عنوان پیروانشان ساخته ایم. که البته می تواند جهات مثبتی هم داشته باشد. مثل آنکه جلوه های زیبایی از عشق مردم را به تصویر بکشد که چگونه دارایی های اندکشان را در این راه تقدیم می کنند. و نشاندهنده تعظیم شعائر است. به گونه ای که هر کس وارد چنین جامعه ای شود، می فهمد مردم چه چیزهایی را بسیار مهم می شمارند. که این امر بسیار مهم و لازم است.
ذلِکَ وَ مَنْ یُعَظِّمْ شَعائِرَ اللَّهِ فَإِنَّها مِنْ تَقْوَی الْقُلُوبِ (32 حج) این است! و هر کس شعائر الهی را بزرگ دارد، این کار نشانه تقوای دلهاست.
ثانیا تصویری که در این سوال ایجاد شده، چندان صحیح نیست. ما در جامعه فقیری نیستیم، هر چند فقیرانی داریم. ما در جامعه ای زندگی می کنیم که سالانه هزاران میلیارد در آن برای لوازم آرایشی، سفرهای خارجی، وسایل تجملاتی و ... هزینه می شود. که بخشی از این ریخت و پاش ها می تواند به طور کامل ریشه فقر را در کشورمان از بین ببرد. بنابراین اینکه هر زمان که پای مخارج مذهبی می شود، عده ای فورا یاد فقرا می افتند، سوء ظن برانگیز است و گویی عده ای اغراض سوء خود را پشت شعارهای زیبا مخفی کرده اند و خواسته اصلی شان نابودی مظاهر دینداری است. و لابد این سخن را در مقابل ساخت مسجد و نمازخانه و ... نیز مطرح می کنند. که در پاسخ این عده باید گفت: در ساخت گنبد فوایدی هست هر چند ضروری نیست، اما خرج های کاملا بی فایده بلکه مضری وجود دارد که کاستن از آن ها اولویت دارد.
ثالثا باید مراقب خلط ها بود. آنچه غیر ضروری است گنبد طلایی است. نه اموری چون صحن های بزرگ و مجهز که محل اجتماع و عبادت مردم است. و در نظر نگرفتن نیازهای معنوی انسان، به منزله تنزل دادن او به حیوانی است که فقط خورد و خوراکش ارزش دارد.
رابعا هزینه این کارها از انفاق های مردمی است و کسانی که نگاه غیر دینی دارند، حق ندارند در این باره سخن بگویند. چون با مبانی آنها هر کس می تواند ، هر گونه که مایل است پولش را خرج کند. علاوه بر اینکه در نگاه غیر دینی ، هزینه های گزاف برای ساختن مظاهر زیبا در شهرها کاملا معقول دانسته می شود.
خامسا شکی نیست که بیشترین توجه و التفات به حال فقرا در همین اماکن و از سوی حاضران و اهل این اماکن مقدس است.
