بلاشک ادیان آسمانی عموما بر ضد هوسرانی و هواپرستی قیام کرده اند تا آن جا که این امر در پیروان غالب ادیان به صورت تحمل ریاضت های شاق درآمده است. اسلام نیز هواپرستی را در ردیف بت پرستی قرار داده و آدم ذواق را یعنی کسی که هدفش کامجویی از زنان گوناگون باشد، ملعون معرفی کرده است. منتهی اسلام این امتیاز را دارد که در عین مبارزه با هواپرستی، ریاضت و رهبانیت را مردود می شمارد.
از نظر اسلام تمام غرایز انسان باید در حدود اقتضای طبیعت اشباع گردد. دنیای امروز ظاهرا رسم حرامسراداری را نسخ کرده، اما برای این کار عامل عفاف و تقوای زن را از بین برده، نه عامل ناهمواریهای اجتماعی را؛ یعنی زنان را هر جایی نموده و بزرگترین خدمت را از این راه به مردان هوسران انجام داده است. جامعه غربی کاری کرده که مرد عیاش نیازی به تشکیل حرامسرا با آن همه خرج و زحمت نداشته باشد و بتواند براحتی و باکمترین خرج به هوسرانی خود بپردازد.
امتیاز اسلام از برخی شرایع دیگر به این است که ریاضت و رهبانیت را مردود می‌شمارد، نه اینکه هواپرستی را جایز و مباح می‌داند. از نظر اسلام تمام غرایز (اعم از جنسی و غیره) باید در حدود اقتضاء و احتیاج طبیعت اشباع و ارضاء گردد. اما اسلام اجازه نمی‌دهد که انسان آتش غرایز را دامن بزند و آنها را به شکل یک عطش پایان ناپذیر روحی درآورد. از این رو اگر چیزی رنگ هواپرستی یا ظلم و بی‌عدالتی به خود بگیرد، کافی است که بدانیم مطابق منظور اسلام نیست.
در اسلام آدم (ذوّاق) یعنی کسی که هدفش این است که زنان گوناگون را مورد کامجویی و (چشش) قرار دهد، ملعون و مبغوض خداوند معرفی شده است. جای تردید نیست که هدف مقنّن قانون ازدواج موقت این نبوده است که وسیله عیاشی و حرمسراسازی برای مردم هواپرست و وسیله بدبختی و دربدری برای یک زن و یک عده کودک فراهم سازد.
نظام حقوق زن در اسلام ص 77
مجموعه آثار استاد شهید مطهری، ج 19، ص: 79
