نخست باید دانست هر صفتی که بر قامت وجودی راست آید و سزاوار او باشد ، صفت کمالیه خواهد بود. و برای هر موجودی که صفتی متناسب نباشد سزاوار او نیست و کمالیه نخواهد بود.
کبرایی و تکبر تنها سزاوار عظمت و جلال خداوند است و برای غیر او که محدود و ضعیف هستند موجب عجب و خودبرتربینی می‌شود که سزاوار نیست. لازم به ذکر است که این صفت اگر چه برای خداوند سزاوار است اما چون لطف در رحمت به بندگان در آن کم رنگ است فقط یک بار در قرآن آمده است [ر. ک سوره حشر (59) آیه 23] اما صفت رحمت خداوند حداقل 400 بار را به صراحت در قرآن آمده است. ناگفته نماند این صفت همان طور که برای خداوند کمال است ولی تجلی آن بسیار نادر است برای مؤمنان نیز در برابر متکبران و متکبران، شایسته است و حتی تکبر در برابر مستکبران عبادت شمرده شده است.
و اما صفت (متواضع) اگر چه برای بندگان از صفات کمالیه است. اما بکار بردن آن برای خداوند سزاوار نیست زیرا متناسب با مقام عظمت و جلال خداوند نیست. به همین جهت اگر چه قایل به توقیفیت اسماء الهی نیستیم، و انتساب هر صفت کمالیه را به خداوند جایز می‌دانیم اما اوصافی که در قرآن و روایات نیامده و تصور ضعف و ابهام در آن غالب باشد، به کار بردن آنها را جایز نمی‌دانیم. [ر.ک تفسیر المیزان، ج 8 ص 363، طبع عربی، حسن زاده آملی، کلمةالعلبا ص 31 تا 49 طبع عربی]
(لوح فشرده پرسمان، اداره مشاوره نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاه ها، کد: 6/100631)
