دعای فرج
دعای فرج، دعایی است که با عبارت «إلهی عَظُمَ البَلاء» آغاز میشود و شیعیان آن را برای رهایی از گرفتاریها میخوانند. این دعا در مفاتیح الجنان به نقل از کتاب بلدالامین کفعمی نقل شده و از لحاظ سند، به معصوم اتصال ندارد. گفتهاند که این دعا تعلیم امام زمان به محمد بن احمد بن ابیلیث در خواب بوده که از ترس کشتهشدن به کاظمین پناهنده شده بود.