گفته می شود امیرالمؤمنین مردمی را که به استقبال او می آمدند و دنبال مرکب او حرکت می کردند مورد شماتت قرار می داد که این کار را نکنید.رابطه این برخورد با استقبال و دستبوسی مردم از مسئولان چگونه است؟

گفته می شود امیرالمؤمنین مردمی را که به استقبال او می آمدند و دنبال مرکب او حرکت می کردند مورد شماتت قرار می داد که این کار را نکنید.رابطه این برخورد با استقبال و دستبوسی مردم از مسئولان چگونه است؟

به صورت کلی درباره مسافرت مقام‌های کشوری به نقاط مختلف و استقبال‌هایی که از آنان صورت می‌گیرد، دیدگاه‌های مختلفی وجود دارد ؛ از یک نظر، این مراسم خود، نوعی تبلیغات و موجب استحکام مسائل سیاسی کشور و پیوندهای اجتماعی است و حتی در برخی موارد، تعظیم شعائر محسوب می‌گردد. البته اگر این گونه مراسم، به بهره‌برداری‌های فردی و یا جناحی منجر گردد، یا حیف و میل اموال دولتی را در پی داشته باشد، به ضرر کشور خواهد بود. همچنین اگر به تحقیر مردم و یا برداشت‌های سوء دیگر منجر گردد، کار خدا پسندانه‌ای نیست. گفتنی است هرگونه استقبالی، از نظر اسلام و سیرة پیشوایان دین، مذموم نیست. آنچه که در مورد دهقانان شهر انبار و دویدن آنها مقابل حضرت علی(ع) صورت گرفت، نیازمند قدری تأمل است؛ چرا که آنان با پای برهنه و به شکلی ذلیلانه در مقابل حضرت می‌دویدند و کارهایی را که در برابر حکمرانان قبلی انجام می‌دادند، در برابر آن حضرت تکرار می‌کردند. اما پیامبر اکرم(ص) به‌هنگام ورود به مدینه و استقبال مردم مدینه از آن حضرت، این کار را مذمّت نکردند؛ چرا که استقبال مردم از آن حضرت، از سر عادت آنان در برابر شاهان و حکمرانان سرچشمه نگرفته بود؛ بلکه از محبت و شوق آنان از ورود رسول خدا و زیارت آن حضرت بود. بنابر این ، باید ماهیت هر واقعه و حادثه‌ای را بررسی و سپس درباره آن، اظهار نظر کرد و به صرف تشابهِ دو واقعه و حادثه، حکم یکی را بر دیگری نباید قیاس نمود. البته اگر روزی استقبالی از جنبه‌های ارزشی خالی باشد و صرفاً به مراسمی بی‌روح و بی‌هدف تبدیل گردد، ما نیز با شما هم آواییم که چنان مراسمی فاقد ارزش و جهت صحیح است. جالب اینجا است که خود حضرت رضا(ع) به هنگام ورود به ایران، مورد استقبال شدید قرار گرفت و مثلاً در نیشابور، صدها هزار نفر از آن حضرت استقبال کردند؛ لیکن نه تنها آن حضرت با این کار مخالفت نکرد که از آن تجمّع با شکوه در جهت هدایت و ارشاد آنان بهترین بهره‌ها را برد. خلاصه سخن آنکه اگر مسئولان یا هر کس دیگر, این استقبال را شخصی تلقی کنند و یا نحوه استقبال طوری باشد که به جای ابراز علاقه و ارادت به سایر مسئولین نظام و ... بیان دلبستگی آنان به نظام جمهوری اسلامی, حاکی از ذلت و خواری مردم باشد, کاری ناروا است.
همچنین درباره دست بوسیدن گفتنی است :
اولاً) سراسر تاریخ شیعه کتب و احادیث فقهی، سیره ائمه (ع) و بزرگان دینی پر است از احترام به مقام ولایت، تعظیم علماء دین و شعائر اسلامی منتهی آنچه که مهم است نوع نگاه به این قبیل مسائل می‌باشد بله اگر خدای نخواسته کسی به قصد چاپلوسی و تملق و یا به هدف و پست و مقام و رسیدن به آمال و آرزوهای دنیوی این قبیل اعمال را انجام دهد شدیداً در اسلام مردود شمرده شده و مورد سرزنش قرار گرفته اما اگر هدف فقط رضای خدا و نشان دادن کمال ارادت و اخلاص برای جایگاه رفیع مقام ولایت و رهبری جامعه اسلامی (که منصوب از طرف امام زمان (عج) و نائب عام ایشان می‌باشند) و مقام علم و دانش و... که در شخص خاص متبلور شده است باشد عملی بسیار پسندیده و قابل تمجید می‌باشد. ثانیاً) از نظر تاریخی هم از روایات زیادی استفاده می‌شود که در زمان رسول خدا (ص) و ائمه هم این کار انجام می‌شده است مثلاً عن ابی عبدالله(ع) قال: (لا یقبل رأس احد و لا یداه الا رسول الله او من ارید به رسول الله (ص)) یعنی سر و دست کسی را نباید بوسید به جز رسول خدا(ص) یا کسی که با بوسیدن سر ودست او مقصود رسول خدا (ص) باشد (فرزندان رسول خدا یا علما و پیشوایان دینی) (بحار الانوار ج 73 ص 307). در زمان انقلاب هم به کرات تنها از مردم عادی بلکه از علماء بزرگ این عمل نسبت به حضرت امام و مقام معظم رهبری و سایر علماء دیگر سرزده است. مانند پا برهنه رفتن آیت الله حسن زاده آملی عارف و عالم و دانشمند عالی مقام و فیلسوف بر جسته به استقبال مقام معظم رهبری و نامه‌ای پر معنا و سرشار از ارادت در وصف ایشان و بوسیدن دست آیت الله جوادی آملی توسط آیت الله مصباح یزدی در تمجید از مقام استاد و... خلاصه مهم اینست که انگیزه و هدف فقط برای رضای خدا و تکریم و بزرگداشت الگوهای راستین الهی باشد.
(لوح فشرده پرسمان، اداره مشاوره نهاد رهبری، کد: 8/100120823)