استقبال از مسئو لان
درباره مسافرت مقام‌های کشوری به نقاط مختلف و استقبال‌هایی که از آنان صورت می‌گیرد، دیدگاه‌های مختلفی وجود دارد. از یک نظر، این مراسم خود، نوعی تبلیغات و موجب استحکام مسائل سیاسی کشور و پیوندهای اجتماعی است و حتی در برخی موارد، تعظیم شعائر محسوب می‌گردد. البته اگر این گونه مراسم، به بهره‌برداری‌های فردی و یا جناحی منجر گردد، یا حیف و میل اموال دولتی را در پی داشته باشد، به ضرر کشور خواهد بود. همچنین اگر به تحقیر مردم و یا برداشت‌های سوء دیگر منجر گردد، کار خدا پسندانه‌ای نیست.
گفتنی است هرگونه استقبالی، از نظر اسلام و سیرة پیشوایان دین، مذموم نیست. آنچه که در مورد دهقانان شهر انبار و دویدن آنها مقابل حضرت علی (علیه السلام) صورت گرفت، نیازمند قدری تأمل است چرا که آنان با پای برهنه و به شکلی ذلیلانه در مقابل حضرت می‌دویدند و کارهایی را که در برابر حکمرانان قبلی انجام می‌دادند، در برابر آن حضرت تکرار می‌کردند. اما پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) به‌هنگام ورود به مدینه و استقبال مردم مدینه از آن حضرت، این کار را مذمّت نکردند چرا که استقبال مردم از آن حضرت، از سر عادت آنان در برابر شاهان و حکمرانان سرچشمه نگرفته بود بلکه از محبت و شوق آنان از ورود رسول خدا و زیارت آن حضرت بود.
بنابر این، باید ماهیت هر واقعه و حادثه‌ای را بررسی و سپس درباره آن، اظهار نظر کرد و به صرف تشابه دو واقعه و حادثه، حکم یکی را بر دیگری نباید قیاس نمود. البته اگر روزی استقبالی از جنبه‌های ارزشی خالی باشد و صرفاً به مراسمی بی‌روح و بی‌هدف تبدیل گردد، ما نیز با شما هم آواییم که چنان مراسمی فاقد ارزش و جهت صحیح است. جالب اینجا است که خود حضرت رضا (علیه السلام) به هنگام ورود به ایران، مورد استقبال شدید قرار گرفت و مثلًا در نیشابور، صدها هزار نفر از آن حضرت استقبال کردند لیکن نه تنها آن حضرت با این کار مخالفت نکرد که از آن تجمّع با شکوه در جهت هدایت و ارشاد آنان بهترین بهره‌ها را برد.
خلاصه سخن آنکه اگر مسئولان یا هر کس دیگر، این استقبال را شخصی تلقی کنند و یا نحوه استقبال طوری باشد که به جای ابراز علاقه و ارادت به سایر مسئولین نظام و بیان دلبستگی آنان به نظام جمهوری اسلامی، حاکی از ذلت و خواری مردم باشد، کاری ناروا است.
