خون
خون از نجاسات است که در قلب و رگها جریان دارد. از احکام آن در بابهای طهارت، صلات، صوم، حج، تجارت، صید و ذباحه و اطعمه و اشربه سخن گفته اند.
خون دیکتاتورهای غرب رنگین تر است؟
خون دیکتاتورهای غرب رنگین تر است؟ چرا معترضان در قاهره و طرابلس انقلابی نامیده می شوند و مخالفان در آمریکا تروریست های اجتماعیوقتی در منطقه ای نشسته و گزارش می نویسی که حجم کلیشه ها در آن بیش از سایر روایت ها است به گمانم باید بیشتر احتیاط کنم آن هم زمانی که می خواهم ادعا کنم هیچ گاه تا این اندازه مزخرفات در خصوص بحران مالی نشنیده بودم. با اینهمه نمی توانم آتش درونم را خاموش نگاه دارم. به اعتقاد من ماجرای سقوط سرمایه داری روزهای افول چشمگیری را تجربه می کند. این افول هم مدیون نهادها و تحلیل گرانی از هاروارد است که تلاش می کنند ماهیت این داستان را به کلی تغییر دهند. بهتر است عنوان بهار عربی را که به نوعی انحراف کلامی از بیداری مسلمانان یا اعراب است به کناری وانهیم و به دنبال جریان موازی آن که همان خیزش های اجتماعی در پایتخت های کشورهای غربی بود بپردازیم. در این روزها بسیار در گوش ما خواندند که چگونه فقرا و آسیب دیدگان در غرب برگی از کتاب بهار عربی را جدا کردند. چگونه معترضان در آمریکا، کانادا، انگلیس ، اسپانیا و یونان از اعتراض ها در کشورهای شرقی مانند تونس ، مصر و لیبی الگو گرفتند. با اینهمه تمام این سخنان منطقی به نظر نمی رسد. روزنامه نگاران غربی در حقیقت از مقایسه بخش های حقیقی این دو ماجرا سرباز زدند. خبرنگارانی که در به تصویر کشیدن اشتیاق اعراب برای بیرون راندن دیکتاتورها تعجیل داشتند به حدی عصبی بودند که اعتراض ها به دولت های دموکرات غربی را نادیده گرفتند. این روزنامه نگاران نتوانستند به راحتی به این حقیقت اعتراف کنند که تنها تشبیه های خوشایند میان انقلاب عربی و خیزش های غربی را برداشت کرده اند. حقیقت اما در جای دیگری نهفته است. آنچه اعراب را در دسته های جمعیتی چندصدهزار نفری به خیابان های پایتخت هایی نظیر قاهره کشاند تقلا برای احیای اعتبار و ارزش از دست رفته و امتناع از پذیرفتن دیکتاتورهایی بود که به شکل خانوادگی بر قدرت چنبره زده بودند. خاندان های مبارک، بن علی ، قذافی و بسیاری از رهبران تکیه داده بر مسند قدرت در خلیج فارس اعتقاد دارند که سلطه بی چون و چرا بر مسائل مملکتی حق طبیعی آنها است . شهدای این انقلاب ها کشته شدند تا ثابت کنند که کشورهای آنها به خودشان تعلق دارد. این مساله در خیزش های غرب هم مصداق دارد. جنبش های اعتراضی در حقیقت علیه تجارت های کلان و البته دولتمردان هستند. غربی ها سالهای سال تن به نماد دروغین دموکراسی داده بودند. بر حسب وظیفه به احزاب سیاسی رای می دادند که رسالت دموکراتیک خود و اراده مردمی را به بانک ها ، دلال های واسطه و آژانس های دارای رتبه های خاص فروختند. هر سه این اعضا هم تحت حمایت کارشناسان دانشگاه های خوش نام امریکا و مراکز تحقیقاتی مشهور بودند. کارشناسانی که این مساله را ریشه داشته در بحران اقتصاد جهانی می دانند و توجهی به تاثیر آن بر رای دهندگان ندارند. بانک ها و آژانس های مالی تبدیل به دیکتاتورهای غرب شدند. این بانک ها درست مانند مبارک و بن علی خود را مالکان کشورها می دانند. انتخاباتی که به این بانک ها مشروعیت بخشید به همان اندازه اشتباه بود که حرکت اعراب در شرکت در انتخابات فرمایشی در چند دهه گذشته نادرست بود. بانک سلطنتی اسکاتلند به عنوان نمونه همان نقش حسنی مبارک مصری را برای اروپایی ها بازی می کند. رابرت فیسک در ادامه این یادداشت برای ایندیپندنت می نویسد: سوال این جاست که چرا خبرنگاران در وال استریت حقایق پشت پرده را به من نگفتند؟ چرا شبکه های بی بی سی و سی ان ان تلاش می کنند این نهادهای جنایتکار اقتصادی را نهادهایی صاحب قدرت معرفی کنند. چرا هیچ کس در خصوص این دلال ها و فعالیت آنها تحقیق نمی کند؟ تمام این حذرها از بیان حقیقت مرا به یاد نحوه پوشش دادن اخبار خاورمیانه در رسانه های غربی می اندازد: اجتناب از هرگونه اشاره به نام اسرائیل. همواره اعضای لابی های صهیونیستی مدافع حزب لیکود به رسانه ها دعوت شدند تا برای مخاطبان توضیح دهند که چرا باید به نحوه برخورد با مناقشه صلح در خاورمیانه مطمئن باشند و چرا میانه روها همیشه مردهای خوب داستان هستند و مردان بد همیشه تروریست از کار در می آیند. اعراب در نهایت این معادله مسخره را با حضور خود در خیابان های پایتخت بر هم ریختند. اما زمانی که معترضان در وال استریت همین حرکت را انجام دادند آنارشیست هایی خوانده شدند که بعضا عنوان تروریست های اجتماعی هم در امریکا به آنها داده شد. مردانی که جرات کرده و برای از سیطره قدرت پایین کشیدن بانک ها و غول های اقتصادی اروپایی و امریکایی به خیابان آمدند. اما برخلاف اعراب ما کنار آنها نایستادیم. فیسک در نهایت یک سوال را پیش روی رهبران آمریکا و اروپا قرار داده و می پرسد: آیا زمان آن فرا نرسیده است که مقصر این بحران را بی پرده به ما معرفی کنید؟ (ترجمه: سارا معصومی، خبر آنلاین، 1390/9/20)
خون دیکتاتورهای غرب رنگین تر است؟ چرا معترضان در قاهره و طرابلس انقلابی نامیده می شوند و مخالفان در آمریکا تروریست های اجتماعیوقتی در منطقه ای نشسته و گزارش می نویسی که حجم کلیشه ها در آن بیش از سایر روایت ها است به گمانم باید بیشتر احتیاط کنم آن هم زمانی که می خواهم ادعا کنم هیچ گاه تا این اندازه مزخرفات در خصوص بحران مالی نشنیده بودم. با اینهمه نمی توانم آتش درونم را خاموش نگاه دارم. به اعتقاد من ماجرای سقوط سرمایه داری روزهای افول چشمگیری را تجربه می کند. این افول هم مدیون نهادها و تحلیل گرانی از هاروارد است که تلاش می کنند ماهیت این داستان را به کلی تغییر دهند. بهتر است عنوان بهار عربی را که به نوعی انحراف کلامی از بیداری مسلمانان یا اعراب است به کناری وانهیم و به دنبال جریان موازی آن که همان خیزش های اجتماعی در پایتخت های کشورهای غربی بود بپردازیم. در این روزها بسیار در گوش ما خواندند که چگونه فقرا و آسیب دیدگان در غرب برگی از کتاب بهار عربی را جدا کردند. چگونه معترضان در آمریکا، کانادا، انگلیس ، اسپانیا و یونان از اعتراض ها در کشورهای شرقی مانند تونس ، مصر و لیبی الگو گرفتند. با اینهمه تمام این سخنان منطقی به نظر نمی رسد. روزنامه نگاران غربی در حقیقت از مقایسه بخش های حقیقی این دو ماجرا سرباز زدند. خبرنگارانی که در به تصویر کشیدن اشتیاق اعراب برای بیرون راندن دیکتاتورها تعجیل داشتند به حدی عصبی بودند که اعتراض ها به دولت های دموکرات غربی را نادیده گرفتند. این روزنامه نگاران نتوانستند به راحتی به این حقیقت اعتراف کنند که تنها تشبیه های خوشایند میان انقلاب عربی و خیزش های غربی را برداشت کرده اند. حقیقت اما در جای دیگری نهفته است. آنچه اعراب را در دسته های جمعیتی چندصدهزار نفری به خیابان های پایتخت هایی نظیر قاهره کشاند تقلا برای احیای اعتبار و ارزش از دست رفته و امتناع از پذیرفتن دیکتاتورهایی بود که به شکل خانوادگی بر قدرت چنبره زده بودند. خاندان های مبارک، بن علی ، قذافی و بسیاری از رهبران تکیه داده بر مسند قدرت در خلیج فارس اعتقاد دارند که سلطه بی چون و چرا بر مسائل مملکتی حق طبیعی آنها است . شهدای این انقلاب ها کشته شدند تا ثابت کنند که کشورهای آنها به خودشان تعلق دارد. این مساله در خیزش های غرب هم مصداق دارد. جنبش های اعتراضی در حقیقت علیه تجارت های کلان و البته دولتمردان هستند. غربی ها سالهای سال تن به نماد دروغین دموکراسی داده بودند. بر حسب وظیفه به احزاب سیاسی رای می دادند که رسالت دموکراتیک خود و اراده مردمی را به بانک ها ، دلال های واسطه و آژانس های دارای رتبه های خاص فروختند. هر سه این اعضا هم تحت حمایت کارشناسان دانشگاه های خوش نام امریکا و مراکز تحقیقاتی مشهور بودند. کارشناسانی که این مساله را ریشه داشته در بحران اقتصاد جهانی می دانند و توجهی به تاثیر آن بر رای دهندگان ندارند. بانک ها و آژانس های مالی تبدیل به دیکتاتورهای غرب شدند. این بانک ها درست مانند مبارک و بن علی خود را مالکان کشورها می دانند. انتخاباتی که به این بانک ها مشروعیت بخشید به همان اندازه اشتباه بود که حرکت اعراب در شرکت در انتخابات فرمایشی در چند دهه گذشته نادرست بود. بانک سلطنتی اسکاتلند به عنوان نمونه همان نقش حسنی مبارک مصری را برای اروپایی ها بازی می کند. رابرت فیسک در ادامه این یادداشت برای ایندیپندنت می نویسد: سوال این جاست که چرا خبرنگاران در وال استریت حقایق پشت پرده را به من نگفتند؟ چرا شبکه های بی بی سی و سی ان ان تلاش می کنند این نهادهای جنایتکار اقتصادی را نهادهایی صاحب قدرت معرفی کنند. چرا هیچ کس در خصوص این دلال ها و فعالیت آنها تحقیق نمی کند؟ تمام این حذرها از بیان حقیقت مرا به یاد نحوه پوشش دادن اخبار خاورمیانه در رسانه های غربی می اندازد: اجتناب از هرگونه اشاره به نام اسرائیل. همواره اعضای لابی های صهیونیستی مدافع حزب لیکود به رسانه ها دعوت شدند تا برای مخاطبان توضیح دهند که چرا باید به نحوه برخورد با مناقشه صلح در خاورمیانه مطمئن باشند و چرا میانه روها همیشه مردهای خوب داستان هستند و مردان بد همیشه تروریست از کار در می آیند. اعراب در نهایت این معادله مسخره را با حضور خود در خیابان های پایتخت بر هم ریختند. اما زمانی که معترضان در وال استریت همین حرکت را انجام دادند آنارشیست هایی خوانده شدند که بعضا عنوان تروریست های اجتماعی هم در امریکا به آنها داده شد. مردانی که جرات کرده و برای از سیطره قدرت پایین کشیدن بانک ها و غول های اقتصادی اروپایی و امریکایی به خیابان آمدند. اما برخلاف اعراب ما کنار آنها نایستادیم. فیسک در نهایت یک سوال را پیش روی رهبران آمریکا و اروپا قرار داده و می پرسد: آیا زمان آن فرا نرسیده است که مقصر این بحران را بی پرده به ما معرفی کنید؟ (ترجمه: سارا معصومی، خبر آنلاین، 1390/9/20)
عنوان سوال:
خون دیکتاتورهای غرب رنگین تر است؟
پاسخ:
خون دیکتاتورهای غرب رنگین تر است؟
چرا معترضان در قاهره و طرابلس انقلابی نامیده می شوند و مخالفان در آمریکا تروریست های اجتماعیوقتی در منطقه ای نشسته و گزارش می نویسی که حجم کلیشه ها در آن بیش از سایر روایت ها است به گمانم باید بیشتر احتیاط کنم آن هم زمانی که می خواهم ادعا کنم هیچ گاه تا این اندازه مزخرفات در خصوص بحران مالی نشنیده بودم. با اینهمه نمی توانم آتش درونم را خاموش نگاه دارم. به اعتقاد من ماجرای سقوط سرمایه داری روزهای افول چشمگیری را تجربه می کند. این افول هم مدیون نهادها و تحلیل گرانی از هاروارد است که تلاش می کنند ماهیت این داستان را به کلی تغییر دهند.
بهتر است عنوان بهار عربی را که به نوعی انحراف کلامی از بیداری مسلمانان یا اعراب است به کناری وانهیم و به دنبال جریان موازی آن که همان خیزش های اجتماعی در پایتخت های کشورهای غربی بود بپردازیم.
در این روزها بسیار در گوش ما خواندند که چگونه فقرا و آسیب دیدگان در غرب برگی از کتاب بهار عربی را جدا کردند. چگونه معترضان در آمریکا، کانادا، انگلیس ، اسپانیا و یونان از اعتراض ها در کشورهای شرقی مانند تونس ، مصر و لیبی الگو گرفتند. با اینهمه تمام این سخنان منطقی به نظر نمی رسد.
روزنامه نگاران غربی در حقیقت از مقایسه بخش های حقیقی این دو ماجرا سرباز زدند. خبرنگارانی که در به تصویر کشیدن اشتیاق اعراب برای بیرون راندن دیکتاتورها تعجیل داشتند به حدی عصبی بودند که اعتراض ها به دولت های دموکرات غربی را نادیده گرفتند. این روزنامه نگاران نتوانستند به راحتی به این حقیقت اعتراف کنند که تنها تشبیه های خوشایند میان انقلاب عربی و خیزش های غربی را برداشت کرده اند. حقیقت اما در جای دیگری نهفته است. آنچه اعراب را در دسته های جمعیتی چندصدهزار نفری به خیابان های پایتخت هایی نظیر قاهره کشاند تقلا برای احیای اعتبار و ارزش از دست رفته و امتناع از پذیرفتن دیکتاتورهایی بود که به شکل خانوادگی بر قدرت چنبره زده بودند.
خاندان های مبارک، بن علی ، قذافی و بسیاری از رهبران تکیه داده بر مسند قدرت در خلیج فارس اعتقاد دارند که سلطه بی چون و چرا بر مسائل مملکتی حق طبیعی آنها است . شهدای این انقلاب ها کشته شدند تا ثابت کنند که کشورهای آنها به خودشان تعلق دارد.
این مساله در خیزش های غرب هم مصداق دارد. جنبش های اعتراضی در حقیقت علیه تجارت های کلان و البته دولتمردان هستند. غربی ها سالهای سال تن به نماد دروغین دموکراسی داده بودند. بر حسب وظیفه به احزاب سیاسی رای می دادند که رسالت دموکراتیک خود و اراده مردمی را به بانک ها ، دلال های واسطه و آژانس های دارای رتبه های خاص فروختند. هر سه این اعضا هم تحت حمایت کارشناسان دانشگاه های خوش نام امریکا و مراکز تحقیقاتی مشهور بودند. کارشناسانی که این مساله را ریشه داشته در بحران اقتصاد جهانی می دانند و توجهی به تاثیر آن بر رای دهندگان ندارند.
بانک ها و آژانس های مالی تبدیل به دیکتاتورهای غرب شدند. این بانک ها درست مانند مبارک و بن علی خود را مالکان کشورها می دانند. انتخاباتی که به این بانک ها مشروعیت بخشید به همان اندازه اشتباه بود که حرکت اعراب در شرکت در انتخابات فرمایشی در چند دهه گذشته نادرست بود. بانک سلطنتی اسکاتلند به عنوان نمونه همان نقش حسنی مبارک مصری را برای اروپایی ها بازی می کند.
رابرت فیسک در ادامه این یادداشت برای ایندیپندنت می نویسد: سوال این جاست که چرا خبرنگاران در وال استریت حقایق پشت پرده را به من نگفتند؟ چرا شبکه های بی بی سی و سی ان ان تلاش می کنند این نهادهای جنایتکار اقتصادی را نهادهایی صاحب قدرت معرفی کنند. چرا هیچ کس در خصوص این دلال ها و فعالیت آنها تحقیق نمی کند؟
تمام این حذرها از بیان حقیقت مرا به یاد نحوه پوشش دادن اخبار خاورمیانه در رسانه های غربی می اندازد: اجتناب از هرگونه اشاره به نام اسرائیل. همواره اعضای لابی های صهیونیستی مدافع حزب لیکود به رسانه ها دعوت شدند تا برای مخاطبان توضیح دهند که چرا باید به نحوه برخورد با مناقشه صلح در خاورمیانه مطمئن باشند و چرا میانه روها همیشه مردهای خوب داستان هستند و مردان بد همیشه تروریست از کار در می آیند.
اعراب در نهایت این معادله مسخره را با حضور خود در خیابان های پایتخت بر هم ریختند. اما زمانی که معترضان در وال استریت همین حرکت را انجام دادند آنارشیست هایی خوانده شدند که بعضا عنوان تروریست های اجتماعی هم در امریکا به آنها داده شد. مردانی که جرات کرده و برای از سیطره قدرت پایین کشیدن بانک ها و غول های اقتصادی اروپایی و امریکایی به خیابان آمدند. اما برخلاف اعراب ما کنار آنها نایستادیم.
فیسک در نهایت یک سوال را پیش روی رهبران آمریکا و اروپا قرار داده و می پرسد: آیا زمان آن فرا نرسیده است که مقصر این بحران را بی پرده به ما معرفی کنید؟
(ترجمه: سارا معصومی، خبر آنلاین، 1390/9/20)
- [سایر] انقلابهای رنگین و مخملین در کدام موسسه آمریکایی طراحی می شود؟
- [آیت الله خامنه ای] لباسهای نجسی که در موقع تطهیر، آب را رنگین می کنند، چگونه پاک می شوند؟
- [سایر] معنای زندگی از دیدگاه فلسفه غرب چیست؟
- [سایر] تربیت نزد علمای غرب چه [جایگاهی] دارد؟
- [سایر] خاستگاه دموکراسی جدید در غرب کدام است؟
- [سایر] تناقضهای جدی لیبرالیسم و غرب چیست ؟
- [سایر] چرا غرب از حجاب می ترسد؟
- [سایر] فرهنگ غرب از چه ویژگیها و ماهیتی برخوردار است و چرا یک شهروند ایرانی و مسلمان نمی تواند فرهنگ غرب را الگو و راهنمای عمل خود قرار دهد؟
- [سایر] در قرآن درباره شرق و غرب چنین آمده است: (یک شرق و یک غرب) (سوره 26 آیه 28)، (دو شرق و دو غرب) (سوره 55 آیه 17) و (چندین شرق و چندین غرب) (سوره 70 آیه 40)؛ علت این اختلاف در تعبیر چیست؟
- [سایر] مهدویت در غرب چگونه تعبیر می شود؟
- [آیت الله شبیری زنجانی] لباس نجسی را که به نیل و مانند آن رنگ شده، اگر در آب غیر قلیل فرو برند و آب پیش از آن که به واسطه رنگ پارچه از مطلق بودن خارج شود، به تمام آن برسد، یک مرتبه آب کشیدن به حساب میآید؛ اگر چه موقع فشار دادن، آب مضاف یا رنگین از آن بیرون آید.
- [آیت الله بروجردی] لباس نجسی را که به نیل و مانند آن رنگ شده، اگر در آب کر یا جاری فرو برند و آب پیش از آن که به واسطهی رنگ پارچه مضاف شود به تمام آن برسد، آن لباس پاک می‌شود، اگر چه موقع فشار دادن آب مضاف یا رنگین از آن بیرون آید.
- [آیت الله فاضل لنکرانی] لباس نجسی را که با نیل و مانند آن رنگ شده، اگر در آب کر یا جاری فرو برند و آب به تمام آن برسد آن لباس پاک می شود. اگرچه موقع فشار دادن، آب مضاف یا رنگین از آن بیرون آید.
- [آیت الله صافی گلپایگانی] . لباس نجسی را که به نیل و مانند آن رنگ شده اگر در آب کر یا جاری فرو برند و آب پیش از آن که به واسطه رنگ پارچه مضاف شود به تمام آن برسد، آن لباس پاک می شود، اگر چه موقع فشار دادن، آب مضاف یا رنگین از آن بیرون آید.
- [آیت الله وحید خراسانی] بر زن ازادی که در عده وفات می باشد زینت در بدن و لباس حرام است مانند سرمه کشیدن و استعمال عطریات و پوشیدن لباس رنگین و این حکم از صغیره و دیوانه مرفوع است و تکلیف ولی هم به منع انها ثابت نیست و در زنی که متعه شده و مدت ان دو روز یا کمتر است زینت کردن حرام نیست
- [آیت الله نوری همدانی] لباس نجسی را که به نیل و مانند آن رنگ شده ، اگر در آب کر یا جاری فرو برند و آب پیش از آنکه به واسطة رنگ پارچه مضاف شود به تمام آن برسد آن لباس پاک می شود ، اگر چه موقع فشار دادن ، آب مضاف یا رنگین از ان بیرون آید .
- [امام خمینی] لباس نجسی را که به نیل و مانند آن رنگ شده، اگر در آب کر یا جاری فرو برند و آب پیش از آنکه به واسطه رنگ پارچه مضاف شود به تمام آن برسد، آن لباس پاک می شود. اگر چه موقع فشار دادن، آب مضاف یا رنگین از آن بیرون آید.
- [آیت الله اردبیلی] پوشیدن لباس نازک و لباسی که در صورت تابش نور، بدن از زیر آن نمایان می‌شود، در جایی که نامحرم باشد اشکال دارد، همچنین پوشیدن لباس رنگین و چشمگیر در صورتی که برای زن زینت حساب شود و نامحرم او را ببیند، محلّ اشکال است.
- [آیت الله بهجت] لباس نجسی را که به نیل و مانند آن رنگ شده اگر در آب کر یا جاری فرو برند و آب پیش از آنکه به واسطه رنگ پارچه مضاف شود به تمام آن برسد ، آن لباس پاک می شود اگر چه موقع فشار دادن ، آب مضاف یا رنگین از آن بیرون آید . و همچنین است در شستن با آب قلیل با سایر شرایط .
- [آیت الله مظاهری] خون انسان و هر حیوانی که خون جهنده دارد نجس است، پس خون حیوانی که مانند ماهی و پشه خون جهنده ندارد پاک می‌باشد.