چرا در فرهنگ شیعه، همیشه حزن، اندوه و عزاداری حاکم است؟
یکم. البته در فرهنگ شیعه اعیاد بزرگی وجود دارد مانند روز تولد چهارده معصوم، عید سعید غدیر خم، عید قربان، عید فطر، مبعث و ... همه روزهای شادمانی و سرور است.
دوم. اگر ملتزمان به فرهنگ شیعی، سرور و شادمانی خود را به صورت عزاداری علنی نمی کنند، اشکال از فرهنگ نیست؛ بلکه پیروان فرهنگ، این کوتاهی را کرده اند.
سوّم. در فرهنگ اسلامی، به همان اندازه که به سوگواری بر اهل‌بیت علیهم السلام تأکید شده است، به سرور و شادمانی نیز توصیه شده است و حتی در کلمات و جملات گوناگونی، به شادمان کردن دیگران امر شده است. رسول خدا صلی الله علیه و آله به شادمان کردن فرزندان یتیم مؤمن، کودکان و مؤمنان دستور داده اند. آن حضرت در حدیث زیبایی فرموده اند: (کسی که مؤمنی را شادمان کند، مرا شادمان کرده است و هر که مرا شادمان کند، خداوند را شاد کرده است).
چهارم. یکی از دلایل غالب بودن عزاداری بر سرور و شادمانی در فرهنگ شیعی، ظلمی است که به اهل‌بیت علیهم السلام رفته است، ظلمی که نمی توان در تاریخ، برابری برای آن پیدا نمود. ازاین‌رو، بدیهی است که در حد ظلم عظیمی که بر امامان معصوم رفته است؛ یاد کرد مظلومیت آنان در قالب سوگواری، مرثیه و روضه خوانی گسترده تر از شادمانی باشد و در این میان از آنجا که ظلمی که به سیدالشهدا علیه السلام شده، از ظلم های دیگر به امامان علیهم السلام برتر و عمیق‌تر بود، ذکر مصایب آن حضرت بیشتر و فراگیرتر است.
