آیا کسی می‌تواند در مورد به وجود آمدن خداوند متعال فکر کند؟
اصل این سؤال غلط و به اصطلاح (پارادوکسیکال) و (خودستیز) است. زیرا:
الف) وقتی گفته می‌شود: (چگونگی به وجود آمدن) در واقع اصل (به وجود آمدن) مفروض گرفته شده است.
ب ) در (به وجود آمدن) نیز عدم پیشین فرض شده است؛ یعنی چیزی نبود و در زمانی پدید آمد.
ج ) وقتی سخن از (خدا) گفته می‌شود، موجودی فرض می‌شود که واجب‌الوجود است و نه مسبوق به عدم، که بگوییم زمانی نبود و مجدد به وجود آمد. و عدم بر او عارض نمی‌شود، تا بگوییم تا زمانی هست و پس از آن نخواهد بود. بنابراین (به وجود آمدن خدا) یعنی: چیزی که همواره بوده است، زمانی نبود و به وجود آمد: ازاین‌رو این سؤال غلط است، لیکن از نظر فلسفی بحث دقیق‌تری مطرح است و آن این که آیا خداوند به علت نیاز دارد؟ اگر ندارد چرا و بر اساس چه معیاری؟ این مسأله در فلسفه اسلامی به زیباترین و ژرف‌ترین شکلی مورد بحث و بررسی قرار گرفته است.
برای آگاهی بیشتر ر.ک: علل گرایش به مادیگری (بحث نارسایی مفاهیم فلسفی، قسمت: مشکل علت نخستین)، شهید مطهری.
نکته دیگر این که خداوند دارای ماهیت نیست، تا از ماهیت وی سؤال شود، بلکه ماهیت او عین هستی و انیّت اوست.
برای آگاهی بیشتر ر.ک: شرح مفصل منظومه سبزواری، ج1، شهید مطهری
