قرآن کتاب سیره و تاریخ یا معجم افراد نیست تا در آن به دنبال زندگینامه انبیا و فهرست کردن نام‌های ایشان باشد؛ بلکه کتاب هدایت و تعلیم و تربیت و تزکیه و تذکر است و این هدف با ذکر همین مقدار از نام و سرگذشت انبیای سلف و انسان‌های کامل، محقق می‌شود و اگر نیازی به ذکر بیش از آن در قرآن کریم بود، حتماً ذکر می‌گردید. به عبارت دیگر، قرآن کریم در مقام تعلیم و تربیت انسان، از قطعات تاریخ به عنوان سنت الهی (فلسفه ی تاریخ) و "نکته‌ها و حکمت‌ها" استفاده نموده تا تعالیم الهی خویش را در نفوس، استحکام و رسوخ بیشتری بخشد و اثر آن را پایدارتر نماید و در مقام تاریخ نگاری نبوده است. مثلاً نام حضرت موسی کلیم علیه السلام بیش از صد بار در قرآن کریم آمده و قصه‌ی آن حضرت در 28 سوره به طور گسترده تبیین شده است، اما بخش‌هایی که به تاریخ و قصه‌ی محض باز می‌گردد، مانند ثبت تاریخ میلاد و وفات و... آن حضرت نیاورده، بلکه به نکات حساس و آموزنده داستان پرداخته است. عدم دسترسی و اطلاع مردم و محیط عصر نزول قرآن، از کتاب و آثار و... انبیا و مردم سرزمین‌های دوردست، نیز می‌تواند از جمله عواملی باشد که نام برخی از انبیا در قرآن ذکر نشود.
