اطاعت خدا
امیرالمومنین (علیه‌السّلام) نسبت به امر به اطاعت از خدا سفارشات فراوانی دارند که ذیلا به بعضی از آنها می پردازیم.
چگونه است که عده‌ای از نعمت عمر بیشتری برای تکامل عقلی و معنوی (اطاعت خدا) برخوردارند؟!
پاسخ این پرسش عمدتاً در دو محور قابل بررسی است: اول این که عمر و زندگی دنیوی - و به طور کلی همه‏ی نعمت‏های دنیایی - دارای دو جنبه هستند! به این معنا که اگر تحت لوای ایمان و هدایت قرآن و عترت (‏ع) قرار گیرند، ارزشمند و سعادت آفرین هستند و اگر از ارزش‏های الاهی تهی باشند، وزر و وبال دو سرا خواهند بود. لذا هیچ یک از فرصت‏های دنیوی، چیزی بیش از یک مقدمه برای تعالی معنوی نیستند و چنین نیست که برخورداری از آنها عین رشد باشد، بلکه بسا نعمت که در حقیقت نقمت و عقوبت کشی از گناهکاران باشد و بسا صاحبان عمر دراز که همه ی عمر هیزم آتش جهنم خویشتن را فراهم آوردند. از آن سو محرومیت از موقعیت‏های بیشتر هم عین حرمان نیست؛ زیرا در دستگاه الاهی کیفیت مورد نظر است نه کمیت. ضمن آن که محاسبه و اعمال اشخاص به حسب نعمت‏ها و امکاناتی است که در اختیار دارند. به علاوه، نقش بنیادین و خارق العاده ی نیت را در جبران فرصت‏های دست نایافته نباید از نظر دور داشت؛ زیرا حتی ممکن است شخصی که عمر کوتاهی کرده، به دلیل نیّات پاکیزه و والای خود، از همه‏ی نیکان روزگار گوی سبقت برباید. دوم این که، هیچ گاه نباید روی اعمال صالح خود چندان حساب باز کنیم و بعد هم بلافاصله نتیجه بگیریم هر چه عمر بیشتر باشد اعمال خیر بیشتر می‏شود و قهراً وصول به مقامات عالی‏تر انسانی حتمی خواهد بود. فراموش نکنیم که بهشت بهای عمل صالح ما نیست، بلکه مدارج بهشت بر حسب تفضل الاهی است و اگر بنا باشد به عدالت با ما رفتار شود مستحق هیچ اجری نیستیم. واقعیت این است که که از زندگانی ما - دانسته یا ندانسته و با توجه یا از روی غفلت گناه و ثواب توأمان موجود است و بسا خرمن‏های ثواب که با جرقه‏های گناه به آتش کشیده شود. گذشته از این، اگر عنایت الاهی نباشد، حتی اعمال صالح ما در برابر نعمت‏‏هایی که خداوند به ما ارزانی داشته بسیار ناچیز است، و اساساً معرفت ما بدان حد نیست که آن گونه که شایسته‏ی حق تعالی است او را پرستش کنیم، چنان که سرور فرزندان آدم، حضرت محمد (ص) بر این معنا اعتراف فرمود: خدایا آن چنان که شایسته‏ی شناخت بود، تو را نشناختیم و آن چنان که سزاوار بندگی‏ات بود، عبادت تو نکردیم. لذا باید روی لطف و کرم حق حساب باز کنیم نه روی اعمال خود و حال که چنین است، عمل زیاد یا عمل کم - ولی مورد نظر و عنایت حق تعالی - فرقی ندارد، مهم این است که خداوند کدام را بیشتر بپسندد، البته عنایت خدا با کسی است که همه ی عمر - کم باشد یا زیاد - خالصانه در خدمت او بوده باشد.
پاسخ این پرسش عمدتاً در دو محور قابل بررسی است: اول این که عمر و زندگی دنیوی - و به طور کلی همه‏ی نعمت‏های دنیایی - دارای دو جنبه هستند! به این معنا که اگر تحت لوای ایمان و هدایت قرآن و عترت (‏ع) قرار گیرند، ارزشمند و سعادت آفرین هستند و اگر از ارزش‏های الاهی تهی باشند، وزر و وبال دو سرا خواهند بود. لذا هیچ یک از فرصت‏های دنیوی، چیزی بیش از یک مقدمه برای تعالی معنوی نیستند و چنین نیست که برخورداری از آنها عین رشد باشد، بلکه بسا نعمت که در حقیقت نقمت و عقوبت کشی از گناهکاران باشد و بسا صاحبان عمر دراز که همه ی عمر هیزم آتش جهنم خویشتن را فراهم آوردند. از آن سو محرومیت از موقعیت‏های بیشتر هم عین حرمان نیست؛ زیرا در دستگاه الاهی کیفیت مورد نظر است نه کمیت. ضمن آن که محاسبه و اعمال اشخاص به حسب نعمت‏ها و امکاناتی است که در اختیار دارند. به علاوه، نقش بنیادین و خارق العاده ی نیت را در جبران فرصت‏های دست نایافته نباید از نظر دور داشت؛ زیرا حتی ممکن است شخصی که عمر کوتاهی کرده، به دلیل نیّات پاکیزه و والای خود، از همه‏ی نیکان روزگار گوی سبقت برباید. دوم این که، هیچ گاه نباید روی اعمال صالح خود چندان حساب باز کنیم و بعد هم بلافاصله نتیجه بگیریم هر چه عمر بیشتر باشد اعمال خیر بیشتر می‏شود و قهراً وصول به مقامات عالی‏تر انسانی حتمی خواهد بود. فراموش نکنیم که بهشت بهای عمل صالح ما نیست، بلکه مدارج بهشت بر حسب تفضل الاهی است و اگر بنا باشد به عدالت با ما رفتار شود مستحق هیچ اجری نیستیم. واقعیت این است که که از زندگانی ما - دانسته یا ندانسته و با توجه یا از روی غفلت گناه و ثواب توأمان موجود است و بسا خرمن‏های ثواب که با جرقه‏های گناه به آتش کشیده شود. گذشته از این، اگر عنایت الاهی نباشد، حتی اعمال صالح ما در برابر نعمت‏‏هایی که خداوند به ما ارزانی داشته بسیار ناچیز است، و اساساً معرفت ما بدان حد نیست که آن گونه که شایسته‏ی حق تعالی است او را پرستش کنیم، چنان که سرور فرزندان آدم، حضرت محمد (ص) بر این معنا اعتراف فرمود: خدایا آن چنان که شایسته‏ی شناخت بود، تو را نشناختیم و آن چنان که سزاوار بندگی‏ات بود، عبادت تو نکردیم. لذا باید روی لطف و کرم حق حساب باز کنیم نه روی اعمال خود و حال که چنین است، عمل زیاد یا عمل کم - ولی مورد نظر و عنایت حق تعالی - فرقی ندارد، مهم این است که خداوند کدام را بیشتر بپسندد، البته عنایت خدا با کسی است که همه ی عمر - کم باشد یا زیاد - خالصانه در خدمت او بوده باشد.
پاسخ:
پاسخ این پرسش عمدتاً در دو محور قابل بررسی است:
اول این که عمر و زندگی دنیوی - و به طور کلی همهی نعمت‌های دنیایی - دارای دو جنبه هستند! به این معنا که اگر تحت لوای ایمان و هدایت قرآن و عترت (ع) قرار گیرند، ارزشمند و سعادت آفرین هستند و اگر از ارزشهای الاهی تهی باشند، وزر و وبال دو سرا خواهند بود.
لذا هیچ یک از فرصتهای دنیوی، چیزی بیش از یک مقدمه برای تعالی معنوی نیستند و چنین نیست که برخورداری از آنها عین رشد باشد، بلکه بسا نعمت که در حقیقت نقمت و عقوبت کشی از گناهکاران باشد و بسا صاحبان عمر دراز که همه ی عمر هیزم آتش جهنم خویشتن را فراهم آوردند.
از آن سو محرومیت از موقعیتهای بیشتر هم عین حرمان نیست؛ زیرا در دستگاه الاهی کیفیت مورد نظر است نه کمیت. ضمن آن که محاسبه و اعمال اشخاص به حسب نعمتها و امکاناتی است که در اختیار دارند.
به علاوه، نقش بنیادین و خارق العاده ی نیت را در جبران فرصتهای دست نایافته نباید از نظر دور داشت؛ زیرا حتی ممکن است شخصی که عمر کوتاهی کرده، به دلیل نیّات پاکیزه و والای خود، از همهی نیکان روزگار گوی سبقت برباید.
دوم این که، هیچ گاه نباید روی اعمال صالح خود چندان حساب باز کنیم و بعد هم بلافاصله نتیجه بگیریم هر چه عمر بیشتر باشد اعمال خیر بیشتر می‌شود و قهراً وصول به مقامات عالیتر انسانی حتمی خواهد بود. فراموش نکنیم که بهشت بهای عمل صالح ما نیست، بلکه مدارج بهشت بر حسب تفضل الاهی است و اگر بنا باشد به عدالت با ما رفتار شود مستحق هیچ اجری نیستیم.
واقعیت این است که که از زندگانی ما - دانسته یا ندانسته و با توجه یا از روی غفلت گناه و ثواب توأمان موجود است و بسا خرمنهای ثواب که با جرقههای گناه به آتش کشیده شود.
گذشته از این، اگر عنایت الاهی نباشد، حتی اعمال صالح ما در برابر نعمتهایی که خداوند به ما ارزانی داشته بسیار ناچیز است، و اساساً معرفت ما بدان حد نیست که آن گونه که شایسته‌ی حق تعالی است او را پرستش کنیم، چنان که سرور فرزندان آدم، حضرت محمد (ص) بر این معنا اعتراف فرمود: خدایا آن چنان که شایسته‌ی شناخت بود، تو را نشناختیم و آن چنان که سزاوار بندگیات بود، عبادت تو نکردیم.
لذا باید روی لطف و کرم حق حساب باز کنیم نه روی اعمال خود و حال که چنین است، عمل زیاد یا عمل کم - ولی مورد نظر و عنایت حق تعالی - فرقی ندارد، مهم این است که خداوند کدام را بیشتر بپسندد، البته عنایت خدا با کسی است که همه ی عمر - کم باشد یا زیاد - خالصانه در خدمت او بوده باشد.
- [سایر] چگونه است که عده ای از نعمت عمر بیشتری برای تکامل عقلی و معنوی (اطاعت خدا) برخوردارند؟!
- [سایر] عمر بن خطاب را معرفی کنید.
- [سایر] عمر بن خطاب چگونه به خلافت رسید؟
- [سایر] استانداران و فرمانداران عمر(خلیفه دوم) در ایران چه کسانی بودند؟ ایرانی بودند یا عرب؟
- [سایر] آیا ازدواج دختر حضرت علی(ع) با عمر نشانه موافقت حضرت با عمر نیست؟
- [سایر] خلیفه دوم عمر بن الخطاب در چه تاریخی از دنیا رفت. لطفاً با اسناد و مدارک باشد؟
- [سایر] اطلاعاتی در مورد پدر ابوبکر و عمر میخواستم و اینکه ابوبکر و عمر چه نسبتی با هم داشتند؟
- [سایر] اگر بخواهیم از خدا برای کسی طول عمر بخواهیم چگونه باید از او خواهش کنیم؟
- [سایر] فلسفهی زندگی محدود در این دنیا چیست؟ چرا خدا عمر طولانیتری به انسان نمیدهد؟
- [سایر] آیا خداوند میتواند عمر امام زمان (عج) را به این حد طولانی کند؟
- [آیت الله نوری همدانی] موقعی که زلزله و رعد و برق و مانند اینها اتفاق می افتد ، انسان باید فوراً نماز آیات را بخواند و اگر نخواند معصیت کرده و تا آخر عمر بر او واجب است و هر وقت بخواند ادا است .
- [آیت الله سبحانی] موقعی که زلزله و رعد و برق و مانند اینها اتفاق می افتد، انسان باید فوراً نماز آیات را بخواند و اگر نخواند معصیت کرده و تا آخر عمر بر او واجب است و هر وقت بخواند ادا است.
- [آیت الله صافی گلپایگانی] . موقعی که زلزله و رعد و برق و مانند اینها اتفاق می افتد، انسان باید فوراً نماز آیات را بخواند و اگر نخواند معصیت کرده و تا آخر عمر بر او واجب است و هر وقت بخواند ادا است.
- [آیت الله فاضل لنکرانی] موقعی که زلزله و رعد و برق و مانند اینها اتّفاق می افتد، انسان باید فوراً نماز آیات را بخواند و اگر نخواند معصیت کرده و تا آخر عمر بر او واجب است و هر وقت بخواند ادا است.
- [آیت الله بروجردی] اگر کسی دختر نابالغی را برای خود عقد کند و پیش از آن که نُه سال دختر تمام شود، با او نزدیکی و دخول کند، احتیاط واجب آن است که تا آخر عمر از دخول به او خود داری نماید.
- [آیت الله بهجت] موقعی که زلزله و رعد و برق و مانند اینها اتفاق میافتد، انسان باید فوراً نماز آیات را بخواند و اگر نخواند معصیت کرده و تا آخر عمر بر او واجب است و هر وقت بخواند اداست.
- [آیت الله مظاهری] موقعی که زلزله و رعد و برق و مانند اینها اتّفاق میافتد، انسان باید فوراً نماز آیات را بخواند و اگر نخواند معصیت کرده و تا آخر عمر بر او واجب است و هر وقت بخواند اداست.
- [آیت الله مکارم شیرازی] هنگامی که زلزله یا صاعقه و مانند آن اتفاق می افتد باید بلافاصله نماز آیات را بخواند و اگر نخواند معصیت کرده و احتیاط مستحب آن است که تا آخر عمر هر وقت توانست بخواند.
- [امام خمینی] موقعی که زلزله و رعد و برق و مانند اینها اتفاق می افتد، انسان باید فورا نماز آیات را بخواند و اگر نخواند معصیت کرده و تا آخر عمر بر او واجب است و هر وقت بخواند ادا است.
- [آیت الله بروجردی] موقعی که زلزله و رعد و برق و مانند اینها اتّفاق میافتد، انسان باید فوراً نماز آیات را بخواند و اگر نخواند معصیت کرده و تا آخر عمر بر او واجب است و هر وقت بخواند ادا است.