چرا زائران به خصوص ایرانیان در کنار بقیع گریه می‌‌کنند؟

پاسخ بدین سؤال مبتنی بر شناخت ماهیت گریه و کاربردهای آن می‏باشد.   گریه ظاهری دارد و باطنی و باطن آن همان تأثرات روحی و عاطفی است که با حصول آن در انسان فعالیت‏هایی در مغز پدید می‏آید و بعد از آن قطرات اشک از دیده سرازیر می‏شود.   این تأثرات روحی ممکن است عوامل متعددی داشته باشد. گاهی فقدان چیزهایی که به ما مربوط است عامل تأثرات روحی است و گاهی حس کمال‏طلبی و یا اعتقادی که داریم و یا حس ترحم بر مظلوم، موجب تأثرات قلبی می‏شوند و گاهی هم ممکن است تأثرات روحی و به تبع آن، گریه در اثر فراق یا وصال پدید آید و زمانی هم از سر ناتوانی و احساس عجز و زبونی و یا از روی تزویر و ریا باشد.   به هر حال قطرات اشکی که شیعه برای ائمه‏ی خود در بقیع و... جاری می‏سازد از نوع گریه‏ی کودکی نیست که اسباب بازی خود را از دست داده و یا بزرگی که مالش را به غارت برده‏اند، بلکه گریه‏ای است از سرعشق به کمال. اندوهی است که از رشد و تکامل اجتماعی شیعه حکایت دارد. این اندوه، اندوه ظلمی است که بر حق روا داشته‏اند.   این گریه، گریه‏ی عجز و زبونی و یاتزویر نیست. این گریه، گریه‏ی انسان عاشقی است که گاهی از فراق نالان است و گاهی از وصال، گریه شوق سر می‏دهد. گریه‏ی انسانی است که قلبش از سنگ نیست و از ظلم به مظلومان به خروش می‏آید. گریه‏ی انسانی است که عشق به کمال دارد و از این که عده‏ای نگذاشتند عطش بشریت از سرچشمه‏ی کمال و حکمت سیراب گردد، محزون است.   این گریه در بعد درونی نه تنها موجب افسردگی نمی‏شود، بلکه عامل بسیار مهمی در ایجاد نشاط تلقی می‏گردد و اسباب تقویت عواطف و شناخت در موضوع مورد نظر و آمادگی رفتاری و تقویت علاقه و محبت و در نهایت، همانند سازی با افراد و موضوعات مورد علاقه را فراهم می‏سازد.   و در بعد خارجی و بیرونی، پویایی در مسائل اجتماعی و سیاسی را به دنبال دارد و عامل بسیار مهمی در ایجاد تحرکات و برخوردهای اجتماعی و تولی و تبری محسوب می‏گردد.   با گریه می‏توان موضوع مورد نظر را زنده نگه داشت، به گونه‏ای که هیچ گاه از خاطره‏ها محو نشود، و می‏توان گفت: حفظ مکتب ناب محمدی و ظلم ستیزی از نتایجی است که گریه به بار آورده است، و این است راز و رمز گریه‏ی شیعه در کنار بقیع.