از آن جا که هر کس بر اعمال خود واقف است من گناهان زیادی را مرتکب شده ام و از آنجایی که خداوند انسانهای گناه کار را دوست ندارد. پس چرا من هر حاجت خوبی را دارم برآورده می شود و کلیه ی حاجات من که کمی مشکل دارد و یا بعداً مرا به دره های گناه می کشد بر آورده نمی شود. آیا این نشان می دهد خداوند من را بخشیده است یا خیر؟ توضیح دهید. با تشکر

اگر کسی مرتکب گناهی شود اولین قدم برای آمرزش گناه پشیمانی از گناه و توبه به درگاه پروردگار متعال است. خداوند متعال نیز در قرآن مجید بندگان را به سوی توبه راهنمایی می کند تا مورد رحمت و مغفرت پروردگار متعال قرار گیرند.   بنابراین هیچ کس بدون ندامت و توبه واقعی نباید امید آمرزش گناهان خود را داشته باشد.   اما اینکه با وجود ارتکاب گناه، خداوند باز هم دعایی او را مستجاب می کند ممکن است به دلایل زیر باشد:   1. همه گناهان مانع استجابت دعا نمی شوند، بلکه گروه خاصی از گناهان مانع استجابت دعا می شود.   2. بنده گناهکار عمل یا اعمال خیری انجام داده است که خداوند استجابت دعا در بعضی موارد را پاداش آن کار خیر او قرار داده است، زیرا خداوند هیچ کار خیری را بدون پاداش نمی گذارد.   3. پدر یا مادر یا یکی از اولیاء الیه در حق او دعای خیری انجام داده اند که نتیجه آن عنایت پروردگار به این بنده گناهکار است و خواسته های او برآورده می شود.   4. لذت عبادت و بندگی واقعی بالاترین لذت هاست. گاهی اوقات گناه آنقدر بزرگ است که بنده را از رحمت الهی دور می کند و خداوند از این راه یعنی محروم کردن این گناهکار از این لذت بزرگ او را تنبیه می کند و چه بسا خداوند با ادامه ی لطف و بخشش خود قصد دارد بنده گناهکار را تنبیه کند.   بنابراین مستجات شدن بعضی از دعاهای گناهکاران دلیل بر آمرزش گناهان آنان نیست.