"شیخیه" فرقه‌ای است که مؤسس آن شیخ احمد احسائی است. شیخ احمد در سال 1166 ق، در احساء متولد گردید و در سال 1186 به کربلا رفت و از محضر علمای شیعه استفاده نمود. او در سفر خود به ایران به منظور زیارت امام رضا (ع) در یزد ساکن گردید و چندی بعد به دعوت فتحعلی شاه به تهران رفت و سپس به دعوت محمد علی میرزا در کرمانشاهان مسکن گزید و بعد از مرگ محمد علی میرزا به قزوین رفت. در آن جا بود که به خاطر ابراز برخی عقاید، مورد تکفیر علمای شیعه قرار گرفت و به ناچار ایران را به قصد عراق و آن را جا به قصد موطن خود ترک کرد و در همین سفر در نزدیکی مدینه از دنیا رفت و در قبرستان بقیع دفن گردید. از اعتقادات اوست: 1. ائمه علل اربعه (چهارگانه) عالم می‌باشند. 2. معرفت رکن رابع (که همانا شیوخ و بزرگان شیخیه می‌باشند) در کنار معرفت خدا و پیامبران و ائمه به عنوان اصول دین شمرده می‌شوند. 3. قرآن کلام نبی (ص) است. 4. امام عصر (ع) در عالمی روحانی که غیر از این عالم مادی است، زندگی می‌کند. 5. رکن رابع، نایب خاص امام عصر (ع) است و او هم از این مقام برخوردار است و... . نکته حائز اهمیت این است که: این اعتقادات زمینه را برای زایش فرقه‌ی کشفیه و در ادامه‌ی آن، پیدایش بابیه و بهاییه فراهم کرد و کار به جایی رسید که عده‌ای به رکن بودن خود بسنده نکنند و ادعای مهدویت و در نهایت ادعای الوهیت نمایند.
