اصل استصحاب
استصحاب (استصحاب حال) به معنی حکم کردن به بقای متیقن سابق می باشد. از این عنوان در اصول فقه، مبحث اصول عملی بحث شده است.
جریان استصحاب مشروط به چند چیز است: 1. یقین سابق: چیزی را که تصمیم به استصحاب آن داریم، باید به وجود آن چیز (حکم یا موضوع) در زمان گذشته یقین داشته باشیم. 2. شک در بقای حالت سابق: چیزی را که یقین به وجود آن داشته ایم، اکنون مورد شک قرار گرفته باشد. 3. وحدت متعلّق یقین و شک: بدین معنا که یقین و شک به یک چیز تعلّق گرفته باشد؛ یقین نسبت به وجود و شک نسبت به بقای آن. البته، عالمان علم اصول و فقها شرایط دیگری را نیز برشمردند که بازگشت آنها به این سه شرط است.