آیه‌‌ای در قرآن وجود ندارد که دقیقاً مطلب موجود در پرسش در آن وجود داشته باشد، اما آیاتی وجود دارند که با جمعبندی آنان میتوان به چنین نتیجه‌‌ای دست یافت.
علاوه بر آن، در حدیثی نیز به صراحت به این نکته اشاره شده است: عبد اللَّه بن سنان می‌‌گوید: از امام صادق(ع) پرسیدم: فرشتگان از جهت قرب و منزلت به حق، برترند یا بنی آدم؟
آن‌حضرت از امیر المؤمنین(ع) نقل فرمود: خداوند عقل را برای فرشتگان قرار داده بدون شهوت(جنسی و غیره) و برای حیوانات شهوت را قرار داده بدون عقل، و برای بنی آدم هم عقل را قرار داده و هم شهوت را، پس هر کس از انسانها عقلش بر شهوتش پیروز شود از فرشتگان برتر است، و هر کس شهوتش بر عقلش غلبه کند از حیوانات پستتر است.[1]
پستتر بودن این انسانها از حیوانات، می‌تواند به دلایل زیر باشد:
1. انسانها مرتکب برخی اعمال می‌شوند که حتی از حیوانات نیز سر نمیزند.
2. حیوانات از عقل بهره‌‌ای ندارند و انسانها از این نعمت الهی بهره‌مند هستند.
3. چنین انسان‌‌هایی در قیامت مستحق عذاب هستند و حیوانات نیستند.
چنانچه گفتیم، از جمعبندی برخی آیات قرآن نیز میتوان به همین نتیجه رسید، آیاتی مانند:
1. ما شما را آفریدیم سپس صورت بندی کردیم بعد به فرشتگان گفتیم: «برای آدم خضوع کنید!» آنها همه سجده کردند جز ابلیس که از سجده کنندگان نبود.[2]
2. سپس علم اسماء [علم اسرار آفرینش و نام‌گذاری موجودات] را همگی به آدم آموخت. بعد آنها را به فرشتگان عرضه داشت و فرمود: «اگر راست میگویید، اسامی اینها را به من خبر دهید!» فرشتگان عرض کردند: «منزهی تو! ما چیزی جز آنچه به ما تعلیم دادهای، نمیدانیم تو دانا و حکیمی.» فرمود: «ای آدم! آنان را از اسامی(و اسرار) این موجودات آگاه کن.» هنگامی که آنان را آگاه کرد، خداوند فرمود: «آیا به شما نگفتم که من، غیب آسمان‌ها و زمین را می‌دانم؟! و نیز می‌دانم آنچه را شما آشکار می‌‌کنید، و آنچه را پنهان می‌‌داشتید.[3]
این آیات شریفه به نوعی دلالت بر برتری انسان از فرشتگان دارند، البته این به معنای برتری تمام افراد انسان از فرشتگان نیست، بلکه بر این اساس حقیقت انسانها از حقیقت فرشتگان برتر است.
اما برتری افراد انسان بر افراد فرشتگان –همان طور که در حدیث بالا به آن اشاره شد- وابسته به عملکرد افراد انسان دارد که اگر عقلشان بر شهوتشان پیروز شود از فرشتگان برتر هستند، اگر شهوتشان بر عقلشان غلبه کند از حیوانات پستتر و بدتر هستند. [1] . «عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ سِنَانٍ قَالَ سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ جَعْفَرَ بْنَ مُحَمَّدٍ الصَّادِقَ (ع) فَقُلْتُ الْمَلَائِکَةُ أَفْضَلُ أَمْ بَنُو آدَمَ فَقَالَ قَالَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ عَلِیُّ بْنُ أَبِی طَالِبٍ ع إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ رَکَّبَ فِی الْمَلَائِکَةِ عَقْلًا بِلَا شَهْوَةٍ وَ رَکَّبَ فِی الْبَهَائِمِ شَهْوَةً بِلَا عَقْلٍ وَ رَکَّبَ فِی بَنِی آدَمَ کِلَیْهِمَا فَمَنْ غَلَبَ عَقْلُهُ شَهْوَتَهُ فَهُوَ خَیْرٌ مِنَ الْمَلَائِکَةِ وَ مَنْ غَلَبَتْ شَهْوَتُهُ عَقْلَهُ فَهُوَ شَرٌّ مِنَ الْبَهَائِم»، شیخ صدوق، علل الشرائع، ج1، ص 4- 5، کتاب فروشی داوری، چاپ اول، قم، 1385ش، 1966 م. [2] . «وَ لَقَدْ خَلَقْناکُمْ ثُمَّ صَوَّرْناکُمْ ثُمَّ قُلْنا لِلْمَلائِکَةِ اسْجُدُوا لِآدَمَ فَسَجَدُوا إِلاَّ إِبْلیسَ لَمْ یَکُنْ مِنَ السَّاجِدین»، اعراف، 11. [3] . «وَ عَلَّمَ آدَمَ الْأَسْماءَ کُلَّها ثُمَّ عَرَضَهُمْ عَلَی الْمَلائِکَةِ فَقالَ أَنْبِئُونی بِأَسْماءِ هؤُلاءِ إِنْ کُنْتُمْ صادِقینَ قالُوا سُبْحانَکَ لا عِلْمَ لَنا إِلاَّ ما عَلَّمْتَنا إِنَّکَ أَنْتَ الْعَلیمُ الْحَکیمُ قالَ یا آدَمُ أَنْبِئْهُمْ بِأَسْمائِهِمْ فَلَمَّا أَنْبَأَهُمْ بِأَسْمائِهِمْ قالَ أَ لَمْ أَقُلْ لَکُمْ إِنِّی أَعْلَمُ غَیْبَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ أَعْلَمُ ما تُبْدُونَ وَ ما کُنْتُمْ تَکْتُمُونَ»، بقره، 31 – 33.
