در تاریخ ائمه اطهار(ع) آمده؛ فلان امام(ع) را همسر او که مثلاً دختر خلیفه به ناحق وقت بوده سم می‌دهد و امام معصوم(ع) به شهادت می‌رسد، من چگونه به امامی که کنترلی بر خانه و خانواده خود ندارد امام خود بدانم؟
بی‌گمان، امامان(ع) برای هدایت مردم زحمات بسیاری را متحمل می‌شدند. در این مسیر، انسان‌های زیادی در اثر موعظه و نصیحت آنان هدایت و تربیت شدند، اما برخی انسان‌ها هدایت‌پذیر نبودند؛ لذا موعظه و هدایت امامان(ع) در آنها اثر نمی‌گذاشت. چنانچه پیامبران و اولیای الهی در طول رسالت خویش با دو گروه از انسان‌های هدایت‌پذیر و هدایت‌ناپذیر رو برو بودند. در محیط خانواده و نزدیکان آنها نیز برخی انسان‌های حق‌طلب و حق‌پذیر، و برخی چنین نبودند. چنان‌که تعلیم و تربیت حضرت نوح(ع)، به یکی از فرزندان وی تأثیر نگذاشت و او موعظه و نصیحت‌های پدر خویش را نادیده گرفت. این بدان جهت نبود که حضرت نوح(ع) در تربیت فرزند خود کوتاهی کرد؛ بلکه منشأ این امر عدم قابلیت فرزند وی برای هدایت بود؛ همان‌طور که قرآن کریم درباره همسران نوح و لوط فرموده است: «خداوند برای کسانی که کافر شده‏اند به همسر نوح و همسر لوط مثَل زده است، آن دو تحت سرپرستی دو بنده از بندگان صالح ما بودند، ولی به آن دو خیانت کردند و ارتباط با این دو (پیامبر) سودی به حالشان (در برابر عذاب الهی) نداشت، و به آنها گفته شد: «وارد آتش شوید همراه کسانی که وارد می‏شوند!».[1] همچنین در مورد همسر امام حسن مجتبی(ع) نیز این مطلب صادق است؛ همسر آن‌حضرت (جعده) قابلیت تربیت و هدایت نداشت؛ نه این‌که امام در هدایت و تربیت همسر خود کوتاهی کرده باشد. همه امامان(ع) همان‌طور که به هدایت و نصیحت افراد جامعه می‌پرداختند، اعضای خانواده خود را نیز هدایت و موعظه می‌نمودند. و آنها را از خطرات هواهای نفسانی آگاهی می‌دادند، اما در برخی از اعضای خانواده اثر نمی‌گذاشت و تحت تأثیر هواهای نفسانی و وعده‌های دشمنان قرار می‌گرفتند. بنابراین امکان دارد، برخی بتوانند ارتباطی نزدیک - همچون ارتباط زناشویی- با پیامبری از پیامبران الهی یا امام معصوم(ع) داشته باشند؛ اما با سوء اختیار خود، به راه کفر و گناه بروند و گرفتار بدفرجامی شوند؛ مانند «جعده» همسر امام حسن مجتبی(ع) که به امام خیانت کرد و چون امام الگوی مردم بود، تا لحظه آخر با او رفتار عادی داشت و از علم لدنی خود استفاده نکرد.[2] برای آگاهی بیشتر نمایه‌های زیر را مطالعه کنید: «امام حسن (ع) و جعده»، سؤال 4733 «اعتقادات شیعه دربارۀ عائشه»، سؤال 4523 «فلسفۀ درد و رنج در زندگی اولیای الاهی»، سؤال 2056         «زندگینامه امام جواد (ع)»، سؤال 17243   [1] . تحریم، 10. [2] . گروه محققان، پرسش‌ها و پاسخ‌ها، دفتر نهم( ویژه رمضان)، ص 205، دفتر نشر معارف، قم، چاپ: دهم، 1389ش.  
عنوان سوال:

در تاریخ ائمه اطهار(ع) آمده؛ فلان امام(ع) را همسر او که مثلاً دختر خلیفه به ناحق وقت بوده سم می‌دهد و امام معصوم(ع) به شهادت می‌رسد، من چگونه به امامی که کنترلی بر خانه و خانواده خود ندارد امام خود بدانم؟


پاسخ:

بی‌گمان، امامان(ع) برای هدایت مردم زحمات بسیاری را متحمل می‌شدند. در این مسیر، انسان‌های زیادی در اثر موعظه و نصیحت آنان هدایت و تربیت شدند، اما برخی انسان‌ها هدایت‌پذیر نبودند؛ لذا موعظه و هدایت امامان(ع) در آنها اثر نمی‌گذاشت. چنانچه پیامبران و اولیای الهی در طول رسالت خویش با دو گروه از انسان‌های هدایت‌پذیر و هدایت‌ناپذیر رو برو بودند. در محیط خانواده و نزدیکان آنها نیز برخی انسان‌های حق‌طلب و حق‌پذیر، و برخی چنین نبودند. چنان‌که تعلیم و تربیت حضرت نوح(ع)، به یکی از فرزندان وی تأثیر نگذاشت و او موعظه و نصیحت‌های پدر خویش را نادیده گرفت. این بدان جهت نبود که حضرت نوح(ع) در تربیت فرزند خود کوتاهی کرد؛ بلکه منشأ این امر عدم قابلیت فرزند وی برای هدایت بود؛ همان‌طور که قرآن کریم درباره همسران نوح و لوط فرموده است: «خداوند برای کسانی که کافر شده‏اند به همسر نوح و همسر لوط مثَل زده است، آن دو تحت سرپرستی دو بنده از بندگان صالح ما بودند، ولی به آن دو خیانت کردند و ارتباط با این دو (پیامبر) سودی به حالشان (در برابر عذاب الهی) نداشت، و به آنها گفته شد: «وارد آتش شوید همراه کسانی که وارد می‏شوند!».[1] همچنین در مورد همسر امام حسن مجتبی(ع) نیز این مطلب صادق است؛ همسر آن‌حضرت (جعده) قابلیت تربیت و هدایت نداشت؛ نه این‌که امام در هدایت و تربیت همسر خود کوتاهی کرده باشد. همه امامان(ع) همان‌طور که به هدایت و نصیحت افراد جامعه می‌پرداختند، اعضای خانواده خود را نیز هدایت و موعظه می‌نمودند. و آنها را از خطرات هواهای نفسانی آگاهی می‌دادند، اما در برخی از اعضای خانواده اثر نمی‌گذاشت و تحت تأثیر هواهای نفسانی و وعده‌های دشمنان قرار می‌گرفتند. بنابراین امکان دارد، برخی بتوانند ارتباطی نزدیک - همچون ارتباط زناشویی- با پیامبری از پیامبران الهی یا امام معصوم(ع) داشته باشند؛ اما با سوء اختیار خود، به راه کفر و گناه بروند و گرفتار بدفرجامی شوند؛ مانند «جعده» همسر امام حسن مجتبی(ع) که به امام خیانت کرد و چون امام الگوی مردم بود، تا لحظه آخر با او رفتار عادی داشت و از علم لدنی خود استفاده نکرد.[2] برای آگاهی بیشتر نمایه‌های زیر را مطالعه کنید: «امام حسن (ع) و جعده»، سؤال 4733 «اعتقادات شیعه دربارۀ عائشه»، سؤال 4523 «فلسفۀ درد و رنج در زندگی اولیای الاهی»، سؤال 2056         «زندگینامه امام جواد (ع)»، سؤال 17243   [1] . تحریم، 10. [2] . گروه محققان، پرسش‌ها و پاسخ‌ها، دفتر نهم( ویژه رمضان)، ص 205، دفتر نشر معارف، قم، چاپ: دهم، 1389ش.  





1396@ - موتور جستجوی پرسش و پاسخ امین