از جمله مواردی که دروغ گفتن جایز است، جایی است که مصلحت مهمی در آن باشد. و این بر عهده هر مکلف است که باید اهم و مهم را تشخیص دهد. اگر دروغ گفتن مانع از بروز منکری بزرگتر از دروغ باشد، این وضعیت را می‌توان از موارد جواز دروغ دانست. البته باید مراقب بود که این دروغ، اثر معکوس به دنبال نداشته باشد.
امام رضا(ع) در این مورد می‌فرماید: «إِنَّ الرَّجُلَ لَیَصْدُقُ عَلَی أَخِیهِ فَیَنَالُهُ مِنْ صِدْقِهِ عَنَتٌ فَیَکُونُ کَذَّاباً عِنْدَ اللَّهِ وَ إِنَّ الرَّجُلَ لَیَکْذِبُ عَلَی أَخِیهِ یُرِیدُ بِهِ نَفْعَهُ فَیَکُونُ عِنْدَ اللَّهِ صَادِقا»؛[1] مردی که در مورد برادر دینی خود سخن راستی می‌‌گوید و از آن سخن راست، زیانی به برادرش می‌‌رسد، نزد خدا دروغ‌گو به شمار خواهد آمد و مردی که در مورد برادر دینی خود سخن دروغی بگوید، اما هدف خیرخواهانهای از آن سخن دروغ داشته باشد ، نزد خدا راست‌گو به حساب می‌آید. [1] . ابن بابویه، محمد بن علی، محقق، مصحح، الخراسانی الکاظمی، سید علِی، مصادقة الإخوان، ص 76، مکتبة الإمام صاحب الزمان العامة، الکاظمیه، چاپ اول، 1402 ق.
