http://www.islamquest.net

آیا در قرآن آیه‌ای وجود دارد که مضمون آن این باشد: (تا کسی خود هدایت نشده باشد نمی‌تواند دیگران را هدایت کند)؟
در قرآن کریم آیاتی وجود دارند که بر همین مطلب دلالت دارند؛ مانند آیات زیر: 1. «آیا مردم را به نیکی (و ایمان به پیامبری که صفات او آشکارا در تورات آمده) دعوت می‌کنید، اما خودتان را فراموش می‌نمایید با این‌که شما کتاب (آسمانی) را می‌خوانید! آیا نمی‌اندیشید؟!».[1] 2. «ای کسانی که ایمان آورده‌اید! چرا سخنی می‌گویید که عمل نمی‌کنید؟ نزد خدا بسیار موجب خشم است که سخنی بگویید که عمل نمی‌کنید».[2] 3. «بگو: آیا هیچ یک از معبودهای شما، به سوی حق هدایت می‌کند؟! بگو: تنها خدا به حق هدایت می‌کند! آیا کسی که هدایت به سوی حق می‌کند برای پیروی شایسته‌تر است، یا آن‌کس که خود هدایت نمی‌شود مگر هدایتش کنند؟ شما را چه می‏شود، چگونه داوری می‏کنید؟!».[3] اصولاً یک برنامه اساسی مخصوصاً برای علما و مبلغان و دعوت کنندگان راه حق این است که بیش از سخن، مردم را با عمل خود تبلیغ کنند، همان‌گونه که در حدیث معروف از امام صادق(ع) می‌خوانیم: «مردم را با عمل خود به نیکی‌ها دعوت کنید نه با زبان خود».[4] تأثیر عمیق «دعوت عملی» از این‌جا سرچشمه می‌گیرد که هر گاه شنونده بداند گوینده از دل سخن می‌گوید و به گفته خویش صد در صد ایمان دارد گوش جان خود را به روی سخنانش می‌گشاید و سخن که از دل برخیزد بر دل می‌نشیند، و در جان اثر می‌گذارد، و بهترین نشانه ایمان گوینده به سخنش این است که خود قبل از دیگران عمل کند.[5]   [1] . بقره، 44. [2] . صف، 2 و 3. [3] . یونس، 35. [4] . حمیری، عبد الله بن جعفر، قرب الإسناد، ص 77، مؤسسة آل البیت(ع)، قم، چاپ اول، 1413ق. [5] . مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج 1، ص 215، دار الکتب الإسلامیة، تهران، چاپ اول، 1374ش.
عنوان سوال:

آیا در قرآن آیه‌ای وجود دارد که مضمون آن این باشد: (تا کسی خود هدایت نشده باشد نمی‌تواند دیگران را هدایت کند)؟


پاسخ:

در قرآن کریم آیاتی وجود دارند که بر همین مطلب دلالت دارند؛ مانند آیات زیر:
1. «آیا مردم را به نیکی (و ایمان به پیامبری که صفات او آشکارا در تورات آمده) دعوت می‌کنید، اما خودتان را فراموش می‌نمایید با این‌که شما کتاب (آسمانی) را می‌خوانید! آیا نمی‌اندیشید؟!».[1]
2. «ای کسانی که ایمان آورده‌اید! چرا سخنی می‌گویید که عمل نمی‌کنید؟ نزد خدا بسیار موجب خشم است که سخنی بگویید که عمل نمی‌کنید».[2]
3. «بگو: آیا هیچ یک از معبودهای شما، به سوی حق هدایت می‌کند؟! بگو: تنها خدا به حق هدایت می‌کند! آیا کسی که هدایت به سوی حق می‌کند برای پیروی شایسته‌تر است، یا آن‌کس که خود هدایت نمی‌شود مگر هدایتش کنند؟ شما را چه می‏شود، چگونه داوری می‏کنید؟!».[3]
اصولاً یک برنامه اساسی مخصوصاً برای علما و مبلغان و دعوت کنندگان راه حق این است که بیش از سخن، مردم را با عمل خود تبلیغ کنند، همان‌گونه که در حدیث معروف از امام صادق(ع) می‌خوانیم: «مردم را با عمل خود به نیکی‌ها دعوت کنید نه با زبان خود».[4]
تأثیر عمیق «دعوت عملی» از این‌جا سرچشمه می‌گیرد که هر گاه شنونده بداند گوینده از دل سخن می‌گوید و به گفته خویش صد در صد ایمان دارد گوش جان خود را به روی سخنانش می‌گشاید و سخن که از دل برخیزد بر دل می‌نشیند، و در جان اثر می‌گذارد، و بهترین نشانه ایمان گوینده به سخنش این است که خود قبل از دیگران عمل کند.[5]   [1] . بقره، 44. [2] . صف، 2 و 3. [3] . یونس، 35. [4] . حمیری، عبد الله بن جعفر، قرب الإسناد، ص 77، مؤسسة آل البیت(ع)، قم، چاپ اول، 1413ق. [5] . مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج 1، ص 215، دار الکتب الإسلامیة، تهران، چاپ اول، 1374ش.





1396@ - موتور جستجوی پرسش و پاسخ امین