هر مقدار علاقه و محبت انسان به شخصی بیشتر باشد، اشتیاق بیشتری دارد که همیشه یاد و خاطرات او زنده بماند؛ بنابراین، طبیعی است که انسان نام پدرش را بر فرزندانش بگذارد، تا علاوه بر ابراز کردن شدت علاقه خود به پدر، نام او را در خاطره‌ها زنده نگه‌دارد. بویژه اگر پدر، پدری مانند امام علی(ع) باشد. روایت زیر بیانگر شدت علاقه امام حسین(ع) به امیر مؤمنان(ع) است:
معاویه، مروان بن حکم را کارگزار و فرماندار مدینه قرار داد و به وی دستور داد برای جوانان مدینه جایزه‌ای بپردازد. مروان این کار را کرد. حضرت امام سجاد(ع) می‌فرماید: «هنگامی که من نزد مروان رفتم گفت: نام تو چیست؟ گفتم: علی بن الحسین» گفت: نام برادرت چیست؟ «گفتم: علی». مروان گفت: چه خبر است! علی علی؟ به چه جهت پدرت نام کلیه فرزندان خود را علی می‌گذارد! سپس جایزه‌ای به من داد و من نزد پدرم بازگشتم و جریان را برای ایشان شرح دادم. پدرم فرمود: «وای بر پسر زن کبود چشم دباغ باد! اگر برای من صد پسر متولد شود دوست دارم نام آنان را علی بگذارم».[1] [1] . کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، محقق، مصحح، غفاری، علی اکبر، آخوندی، محمد، ج 6، ص 19، دار الکتب الإسلامیة، تهران، چاپ چهارم، 1407ق.
