با تأمل و دقت در آموزه‌های دینی، یک اصل مسلم و قطعی به دست میآید، و آن این است که همه عالم در دست قدرت الهی است و هیچ‌کس غیر از خداوند مستقلاً هیچ قدرت و توانایی ندارد، امّا بندگان خدا بالعرض و با واسطه و با لطف خداوند از قدرت بهره‌مندند.[1] با توجه به این مقدمه باید گفت اجر و پاداش یک بخشش مخصوص ذات الهی است، ولی ما در این‌جا تنها کسانی را که پیش خدا آبرو دارند وسیله قرار می‌دهیم و از آنان می‌خواهیم وساطت کنند تا ما به آن مواهب برسیم.
امّا بخش دیگری را خداوند به بندگانش تفویض نموده است مثل شفا دادن مریض به دست عیسای مسیح[2] در این بخش بندگان خاص خداوند - البته باز هم نه به صورت مستقل – می‌توانند به دیگران اجر و پاداش دهند.
خداوند از زبان یکی از دختران حضرت شعیب به حضرت موسی(ع) می‌فرماید: ناگهان یکی از آن دو (زن) به سراغ او آمد، در حالی‌که با نهایت حیا گام برمیداشت، گفت: «پدرم از تو دعوت می‌کند تا مزد و اجر آب دادن (به گوسفندان) را که برای ما انجام دادی به تو بپردازد.[3]
بنابر این، با اذعان و اعتقاد به این که کسی غیر از خدا به طور مستقل قدرت بر چیزی ندارد، و هر کس هر چیزی که دارد از خداوند است اشکالی در این نوع تعبیرات نیست. [1] . البته باید توجه داشت که همان بالعرض نیز تا زمانی است که خداوند بخواهد. [2] . «أَنِّی أَخْلُقُ لَکُمْ مِنَ الطِّینِ کَهَیْئَةِ الطَّیْرِ فَأَنْفُخُ فیهِ فَیَکُونُ طَیْراً بِإِذْنِ اللَّهِ وَ أُبْرِئُ الْأَکْمَهَ وَ الْأَبْرَصَ وَ أُحْیِ الْمَوْتی بِإِذْنِ اللَّه»، من از گِل، چیزی به شکل پرنده میسازم سپس در آن میدمم و به فرمان خدا، پرندهای می‌گردد. و به اذن خدا، کورِ مادرزاد و مبتلایان به برص [پیسی] را بهبودی میبخشم و مردگان را به اذن خدا زنده میکنم. آل عمران، 49. [3] . «فَجاءَتْهُ إِحْداهُما تَمْشی عَلَی اسْتِحْیاءٍ قالَتْ إِنَّ أَبی یَدْعُوکَ لِیَجْزِیَکَ أَجْرَ ما سَقَیْتَ لَنا». قصص، 25.
اگر آیاتی که در آن از عبارت «أجورهن» استفاده شده را نیز ملاحظه فرمایید، به همین نتیجه خواهید رسید.
