روایات فراوانی بدین معنا اشاره دارند که دوست داشتن امام علی و دیگر امامان(ع) و پیروی از آن بزرگواران، دوست داشتن خدا و پیامبر و پیروی از آنان است، و دشمنی با امامان و نافرمانی نسبت به دستوراتشان، نافرمانی خدا و رسول و دشمنی با آنان است.
الف. روایاتی که در مورد حضرت علی(ع) است:
1. پیامبر خدا(ص) فرمود: «خدای متعال با من درباره علی عهدی بست. گفتم: پروردگارا! آن‌را برای من روشن بدار!» فرمود: «بشنو». گفتم: «می‌شنوم». فرمود: «علی، پرچم هدایت، امام اولیای من و نور پیروانم است و اوست آن نشانی که همراه پرهیزگاران کردم. هرکس او را دوست بدارد، مرا دوست داشته و هرکس او را دشمن بدارد، مرا دشمن داشته است».[1]
2. پیامبر خدا(ص) دست علی(ع) را گرفت و خطبه خواند و پس از حمد و ثنای الهی فرمود: «آیا ندانستید که من از شما به شما سزاوارترم؟». گفتند: چرا؛ درست می‌گویی، ای پیامبر خدا! سپس دست علی(ع) را گرفت و بالا برد و فرمود : «هر کس من ولیّ اویم، این، ولیّ او است و خداوند، دوست می‌دارد کسی را که دوستش بدارد و دشمن می‌دارد کسی را که دشمنش بدارد».[2]
3. پیامبر خدا(ص): «من آنچه دستور داشتم درباره علی به شما رسانیدم، هرکس در این امر مرا اطاعت کند خدا را اطاعت کرده و هرکس مرا نافرمانی کند خدای عزّ و جلّ را نافرمانی کرده و نزد خدا عُذری ندارد و سرانجامش همان است که خدا در کتاب خود خبر داده: آن‌کس که نافرمانی خدا و پیامبرش را کند و از مرزهای او تجاوز نماید، او را در آتشی وارد می‌کند که جاودانه در آن خواهد ماند.[3] ».[4]
4. پیامبر خدا(ص): «ای مردم! قطعاً علی سرور همه اوصیاء، پیشوای دست و روسپیدان، سرپرست پرهیزکاران و مولای مؤمنان است. دوستدار او دوستدار من، و دوستدار من دوست خدا است، و دشمن او دشمن من، و دشمن من دشمن خدا است».[5]
ب. احادیثی که به محبت تمام امامان و اطاعت از آنان اشاره می‌کند:
1. امام علی(ع): از رسول خدا(ص) شنیدم که می‌فرمود: «من سید اولاد آدمم، ای علی! تو و امامان بعد از تو سادات امت من هستید. هرکس ما را دوست دارد خدا را دوست داشته و هرکس ما را دشمن دارد خدا را دشمن داشته، و هر که به ولایت ما باشد به ولایت خداست، و هرکس دشمن ماست دشمن خدا است، و هرکه فرمان ما برد خدا را فرمان برده و هرکه نافرمانی ما کند خدا را نافرمانی کرده است».[6]
2. رسول خدا(ص): «امامان از فرزندان حسین(ع) هستند، هرکس آنها را اطاعت کند خدا را اطاعت کرده است، و هرکس آنها را نافرمانی کند خدا را نافرمانی کرده است، ایشانند حلقه و دستگیره محکم و ایشانند وسیله‌ای به سوی تقرّب و درگاه الهی».[7] [1] . ابونعیم اصفهانی، أحمد بن عبد الله، حلیة الاولیاء و طبقات الاصفیاء، ج 1، ص 67، السعادة، بجوار محافظة مصر، 1394ق. [2] . نسائی، أحمد بن شعیب، خصائص أمیر المؤمنین علی بن أبی‌طالب، ص 114، کویت، مکتبة المعلا، چاپ اول، 1406ق. [3] . نساء، 14. [4] . شیخ صدوق، محمد بن علی، الأمالی، ص 408، بیروت، اعلمی، چاپ پنجم، 1400ق. [5] . شیخ صدوق، محمد بن علی، معانی الأخبار، ص 373، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ اول، 1403ق. [6] . الأمالی، ص 476. [7] . شیخ صدوق، محمد بن علی، عیون أخبار الرضا(ع)، ج 2، ص 58، تهران، نشر جهان، چاپ اول، 1378ق.
