سلام؛ آیا درست است که مخالفان امام علی(ع) در گفتارهایشان بر شایسته نبودن ایشان به خلافت، بسیار شوخی کردن ایشان را نیز بیان داشته‌اند؟

افرادی که بعد از رحلت نبی مکرم اسلام(ص) با امامت و خلافت امام علی(ع) مخالفت کردند بهانه‌های مختلفی آوردند که یکی از آنها این بود که ایشان زیاد شوخی می‌کند!
منظور آنان از این جمله، عیب‌گیری بر حضرتشان بوده و ظاهراً خواستند به غلط به مردم چنین بباورانند که ایشان همه چیز را به شوخی می‌گیرد و انسانی جدی نیست؛ و گرنه صرف شوخ­طبعی نقص به شمار نمی­آید.
در مورد این‌که چه کسانی این عیب را بر حضرت مطرح کردند، آنچه از سخنان امیرالمؤمنین(ع) در نهج البلاغه به دست می‌آید این است که عمرو عاص در زمان خلافت آن‌ حضرت، این مطلب را میان اهل شام پخش می‌کرد.[1] ولی ابن ابی الحدید چنین تبلیغاتی را به خلیفه دوم نیز نسبت می‌دهد.[2] که البته ممکن است چنین سخنانی از زمان رحلت رسول خدا(ص) مطرح شده و در ادامه، عمرو عاص در زمان معاویه مبادرت به پخش آن کرده باشد.
در هر صورت این که چنین نسبتی به آن حضرت داده شده است در تاریخ وجود دارد. اما پاسخی که امام علی(ع) به آنان می‌دادند، جالب است.
ایشان می‌فرماید: «مرا از پسر زانیه تعجب است، که به مردم شام وانمود می‌‏کند که در من شوخ طبعی است، و انسانی بازیگرم، شوخی می‏‌کنم و در بازی کردن کوشایم. او به باطل سخن گفته، و با این‌گونه سخن مرتکب گناه شده. بدانید که بدترین گفتار دروغ است. او در سخن راندن دروغ می‌‏گوید، و وعده می‌‏دهد و تخلف می‌‏کند؛ چون درخواست می‌‏کند اصرار می‌‏ورزد، و چون از او درخواست شود بخل می‏ورزد، به عهدش خیانت می‌‏کند و قطع رحم می‌‏نماید، و چون به میدان جنگ آید برای شعله‏‌ور ساختن جنگ چه امر و نهی‌‏ها می‌‏کند، البته پیش از بیرون آمدن شمشیرها از غلاف!!، و چون جنگ آغاز شود بزرگ‌ترین حیله‌‏اش برای نجات خود، نشان دادن عورتش به مردم است! به خدا قسم، یاد مرگ مرا از بازی باز می‌‏دارد، و نسیان آخرت او را از گفتن حق مانع می‌‏شود. او با معاویه بیعت نکرد مگر به شرط بخشیده شدن مصر به او، و اخذ رشوه کمی برای دست برداشتن از دین‏.[3]
البته باید توجه داشت امیر المؤمنین(ع) به جهت جامعیت وجودی، واجد صفات متعدد - بلکه جامع اضداد - بودند؛ از یک سو آن حضرت انسانی شوخ­طبع و شاداب بوده و در جای مناسب به اقتضای حال مزاح نموده و دارای طبع نرم و لطیفی بودند؛ اما در عین حال در جایی که اقتضای جدیت و صلابت داشت به اندازه‌ای شدت عمل به خرج می‌دادند حتی دوستان از هیبت آن حضرت به هراس می‌افتادند.[4] برخی از گزارش کنندگان جنگ احد می‌گویند در هنگامی که جنگ شدید شده بود چشمان آن حضرت مانند دو کاسه‌ای از خون بود و از برق نگاه آن حضرت، دل‌ها از جا کنده می‌شد.[5]   [1] . شریف الرضی، محمد بن حسین، نهج البلاغة (للصبحی صالح)، ص 115، خ 84، هجرت، قم، چاپ اول، 1414ق. [2] . ابن أبی الحدید، عبد الحمید بن هبة الله، شرح نهج البلاغة،ج 1، ص 186، مکتبة آیة الله المرعشی النجفی، قم، چاپ اول، 1404ق. [3] . شریف الرضی، محمد بن حسین، نهج البلاغة، ترجمه، انصاریان، ص 168، خ 83، پیام آزادی، تهران، چاپ دوم، 1386ش. [4] . مجلسی، محمد باقر، بحار الأنوار، ج 41، ص 147، دار إحیاء التراث العربی، بیروت، چاپ دوم، 1403ق. [5] . قمی، علی بن ابراهیم، تفسیر القمی، ج 1، ص 115، دار الکتاب، قم، چاپ سوم، 1404ق.