با توجه به اخبار و روایات متفاوتی که در این مورد وجود دارد، نمی‌توان پاسخی قطعی در این زمینه ارائه کرد:
1. «عَنْ رَسُولِ اللَّهِ (ص) قَالَ: إِنَّمَا کَانَ لَبْثُ آدَمَ وَ حَوَّاءُ فِی الْجَنَّةِ حَتَّی أُخْرِجَا مِنْهَا سَبْعَ سَاعَاتٍ مِنْ أَیَّامِ الدُّنْیَا حَتَّی أَهْبَطَهُمَا اللَّهُ مِنْ یَوْمِهَا ذَلِکَ»؛[1] رسول خدا(ص) فرمود: مدت اقامت آدم و حواء در بهشت تا آن‌گاه که بیرون رانده شدند، فقط 7 ساعت از روزهای دنیا بود که خداوند در همان روز اول آنان را به زمین فرود آورد.
2. «عن عبد الله بن سنان قال سئل أبو عبد الله (ع) و أنا حاضر- کم لبث آدم و زوجه فی الجنة حتی أخرجتهما منها خطیئتهما فقال: إن الله تبارک و تعالی نفخ فی آدم روحه- بعد زوال الشمس من یوم الجمعة ثم برأ زوجته من أسفل أضلاعه، ثم أسجد له ملائکته و أسکنه جنته من یومه ذلک، فو الله ما استقر فیها إلا ست ساعات فی یومه»؛[2] عبد الله سنان می‌گوید در جلسه‌ای که من حاضر بودم از امام صادق(ع) در مورد مدت اقامت حضرت آدم و حوا(ع) در بهشت سؤال شد، امام فرمود خدای متعال روز جمعه بعد از زوال خورشید از روح خودش در آدم دمید پس از آن حوا را از پایین‌ترین دنده‌اش آفرید، پس از آن ملائکه بر او سجده کردند در همان روز آنان را ساکن بهشت نمود، به خدا سوگند در بهشت نماندند، مگر شش ساعت در همان روز. [1] . ابن بابویه، محمد بن علی، خصال، محقق، مصحح، غفاری، علی اکبر، ج 2، ص 397، جامعه مدرسین، قم، چاپ اول، 1362 ش. [2] . عیاشی، محمد بن مسعود، تفسیر العیاشی، محقق، مصحح، رسولی محلاتی، هاشم، ج 2، ص 10، المطبعة العلمیة، تهران، چاپ اول، 1380ق.
