آنچه از ظواهر آیاتِ ناظر به اصل آفرینش انسان استنباط می‌شود و برخی از احادیث نیز آنرا تأیید می‌نمایند این است که حضرت آدم و حضرت حوّا (علیهما‌السّلام) هر دو از یک گوهرند و هیچ امتیازی بین آنها از لحاظ گوهر وجودی نیست ذات اقدس اله در قرآن کریم فرمود: (یَا أیُّهَا النَّاسُ اتَّقُوا رَبَّکُمُ الَّذِی خَلَقَکُم مِن نَفْسٍ وَاحِدَةٍ وَخَلَقَ مِنْهَا زَوْجَهَا وَبَثَّ مِنْهُمَا رِجَالاً کَثِیراً وَنِسَاءً)(1).
ای مردم از پروردگارتان که شما را از نفس واحده آفرید و جفتش را نیز از او (همان نفس واحده) آفرید و از آن دو، مردان و زنان بسیاری پراکند، پروا دارید.
منظور از نفْس در این کریمه همانا گوهر و ذات و اصل و واقعیت عینی شیء است نه روح و جان و مانند آن. بنابراین مبنا، مفاد آیهٔ مزبور این است که اولاً همه انسان‌ها از هر صنف (خواه زن، خواه مرد، زیرا کلمهٔ ناس شامل همگان می‌شود) از یک ذات و گوهر خلق شده‌اند و مبدأ قابلی آفرینش همهٔ افراد یک چیز است و ثانیاً اولین زن (حضرت حوّا) که همسر اولین مرد (حضرت آدم (علیه‌السّلام) ) است، او هم از همان ذات و گوهر عینی آفریده شده، نه از گوهر دیگر و نه فرع بر مرد و زائد بر او و طفیلی وی. بلکه خداوند اولین زن را از همان ذات و اصلی آفریده است که همه مردها و زن‌ها را از همان اصل خلق کرده است. بنابراین هیچ مزیّتی برای مرد نسبت به زن در اصل آفرینش نیست.
(1) سورهٔ نساء، آیهٔ 1.
(کتاب زن در آینهٔ جلال و جمال، ص 44 42)
