قرآن کریم در ارتباط با بزرگ‌نمایی یا غلوّ در مورد آنچه به خود مربوط است، همچنین در موضوع کوچک نشان دادن اعمال و کارهای دیگران از سوی گروهی تنگ‌نظر چنین می‌فرماید:
1. نهی از بزرگ‌نمایی: «قُلْ یا أَهْلَ الْکِتابِ لا تَغْلُوا فِی دِینِکُمْ غَیْرَ الْحَقِ»؛[1] بگو: «ای اهل کتاب! در دین خود، غلوّ (و زیاده‌روی) نکنید! و غیر از حق نگویید!
این آیه در ارتباط با مشرکانی است که در مورد حضرت عیسی(ع) غلوّ و زیاده‌روی کردند؛ در این آیه به پیامبر(ص) دستور می‌دهد که به دنبال روشن شدن اشتباه اهل کتاب در زمینه غلو درباره پیامبران الهی با استدلالات روشن از آنها دعوت کند که از این راه رسماً باز گردند.[2]
2. نهی از کوچک‌نمایی: «الَّذینَ یَلْمِزُونَ الْمُطَّوِّعینَ مِنَ الْمُؤْمِنینَ فِی الصَّدَقاتِ وَ الَّذینَ لا یَجِدُونَ إِلاَّ جُهْدَهُمْ فَیَسْخَرُونَ مِنْهُمْ سَخِرَ اللَّهُ مِنْهُمْ وَ لَهُمْ عَذابٌ أَلیم»؛[3] آنان‌که در رابطه با صدقات از مؤمنانی که [افزون بر صدقه واجبشان از روی رضا و رغبت] صدقه [مستحبی] می‌پردازند، عیب‌جویی می‌کنند، و کسانی که جز به اندازه قدرتشان [مال دیگری برای انفاق] نمی‌یابند را مسخره می‌کنند؛ خدا هم آنان را به سخره خواهد گرفت (کیفر مسخره آنان را خواهد داد) و برای آنان عذابی دردناک خواهد بود. [1] . مائده، 77. [2] . ر.ک: طباطبایی، سید محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج 6، ص 76 ، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ پنجم، 1417ق؛ مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج 5، ص 40 – 41، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ اول، 1374ش. [3] . توبه، 79.
