با سلام. در حدیث: (أعدی عدوّک زوجتک الّتی تضاجعک و ما ملکت یمینک)؛ خطرناک‌ترین دشمن تو همسر تو است که با تو همخواب و مملوک تو است.(نهج الفصاحه 392) آیا منظور پیامبر(ص) تمام زنان است؟! یا در مورد گروه خاصی از آنها است؟

روایت مورد اشاره در پرسش، در منابع معتبر اولیه شیعی وجود ندارد، بلکه به غیر از نهج الفصاحه - که از منابع متأخر بوده و در موارد بسیاری از منابع اهل سنت نقل می‌کند- کتابهایی چون ریاض السالکین[1] - که آن هم از تألیفات نسبتاً متأخر است – به نقل این روایت پرداخته‌اند: «قال صلّی اللّه علیه و آله: لیس عدوّک الذی إن قتلته آجرک اللّه فی قتله، و إن قتلک أدخلک الجنّة، و لکنّ أعدی عدوّک نفسک التی بین جنبیک و امرأتک التی تضاجعک‏ و أولادک الذین من صلبک‏».
دشمنت آن فردی نیست که اگر او را بکشی خدا در کشتن او به تو پاداش خواهد داد، بلکه بدترین دشمنان تو، نفس خودت است که در اندرونت جای دارد، همسرت است که با او همبستر می‌شوی و فرزندانی که از نسل تو هستند!
با این وجود و حتی اگر در سند روایت خدشه کنیم، اما محتوای آن قابل پذیرش بوده و با آیات قرآن نیز منطبق است؛ چرا که اولاً: موضوع دشمنی تنها به همسران اختصاص ندارد، بلکه علاوه بر همسر، شامل خود انسان و فرزندانش هم شده و نشانگر آن است که همه اینها می‌توانند بالقوه بدترین دشمن انسان بوده و به او آسیب برسانند.
ثانیاً: این دشمنی ناظر به تمام همسران و فرزندان نبوده، بلکه تنها تعدادی از آنها می‌توانند چنین باشند.
ثالثاً: این روایت، در حقیقت تفسیری از این آیه است: «یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا إِنَّ مِنْ أَزْواجِکُمْ وَ أَوْلادِکُمْ عَدُوًّا لَکُمْ فَاحْذَرُوهُمْ وَ إِنْ تَعْفُوا وَ تَصْفَحُوا وَ تَغْفِرُوا فَإِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحیم‏»؛[2] ای کسانی که ایمان آورده‌‏اید! بعضی از همسران و فرزندانتان دشمنان شما هستند، از آنها بر حذر باشید و اگر عفو کنید و چشم بپوشید و ببخشید، (خدا شما را می‌بخشد) چرا که خداوند بخشنده و مهربان است.
واژه «ازواج» در این آیه می‌تواند شامل مطلق همسر یعنی هم مرد و هم زن شود. در این آیه، خدای متعال بعضی از فرزندان و همسران را دشمن مؤمنان شمرده است. البته این دشمنی مربوط به ایمان است؛ به دلیل آن‌که آنها همسران و پدران خود را وادار می‌کنند دست از ایمان به خدا بردارند، و بعضی از اعمال نیکو؛ مانند جهاد، انفاق و... را انجام ندهند، و یا بعضی از گناهان کبیره را مرتکب شوند، و ممکن است مؤمنان به خاطر محبتی که به همسر و فرزندشان دارند، در مواردی که نباید از آنان اطاعت کنند؛ خواسته آنان را عملی کنند و به همین دلیل، آیه شریفه با آنکه توصیه به عفو و گذشت و چشم­پوشی می‌کند، اما به این نکته نیز اشاره می‌کند که برخی از همسران و فرزندان می‌توانند در مسیر پیشرفت انسان به عنوان یک عامل بازدارنده و یک دشمن ارزیابی شوند.
بنابر این، آن گروه از زنان و فرزندانی دشمن انسان به شمار می‌روند که مانع رشد و تعالی دینی و معنوی شوهران و پدران خود شده، و آنان را از جهاد و تلاش مادی و معنوی در را خدا باز می‌دارند.   [1] . کبیر مدنی، سید علیخان، ریاض السالکین فی شرح صحیفة سید الساجدین، محقق، مصحح، حسینی امینی، محسن، ج 2، ص 392، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ اول، 1409ق. [2] . تغابن، 14.