نعمت
نعمت از دیدگاه اسلام به معنای آسایش و خیر شامل جنبه‌های مادی و معنوی انسان و جهان گشته و منحصر به جنبه‌های مادی نیست.
چرا خداوند به خاطر نعمت هایی که به انسان داده بر او منت گذاشته است و کسانی را که از او تشکر نکنند عذاب می کند؟
شرح پرسش: با وجود اینکه خداوند می فرماید به کسی که چیزی دادید منت به او نگذارید و آزار و اذیتش نکنید، پس چرا خود خداوند نعمت های مادی ومعنوی که به انسان داده است هم منت می گذارد و هم روز قیامت اگر کسی از او تشکر نکند عذابش می کند؟ پاسخ اجمالی: منت در اصطلاح به نعمت های بزرگ و سنگین گفته می شود و منت خدا بر مردم ، بخشش نعمت های بزرگ به آنان است. منت به دو قسم عملی و گفتاری است منت خداوند بر مردم از نوع عملی، آن است که بسیار زیبا و پسندیده است. اما منتی که در بین مردم رایج است و آنرا ناپسند می دانند ،منت گفتاری و قولی است . این معنا زمانی که از سوی خداوند نباشد همراه با تحقیر و توهین است و آنچه که تقبیح شده است، این معنای از منت است اما خداوند قادر مطلق و غنی علی الاطلاق است و هرگز بیان او به منظور تحقیر بندگانش که فقر محض هستند؛ نیست بلکه در صدد مطلع کردن انسان از این نعمت ها و ارزش آنهاست و به هدف هدایت آنهاست. پاسخ تفصیلی: "منت"، در اصل از ریشه "منّ" گرفته شده است به معنای سنگی که با آن اجسام را وزن می کنند، و در اصطلاح به نعمت های بزرگ و سنگین گفته می شود. و در لغت و استعمالات قرآن معنای گسترده‌ای دارد که مفهوم اول (بخشیدن نعمت های سنگین) را نیز شامل می‌شود. منت اگر جنبه عملی داشته باشد، زیبا و پسندیده است، و اگر با لفظ و سخن باشد زشت و ناپسند است. از آنجا که در محاورات روزمره منت بیشتر به معنای دوم استعمال می شود، به هنگام مطالعه آیاتی که در آنها از منت گذاشتن خداوند صحبت شده است،نیز همین معنای نا مطلوب به ذهن افراد تداعی می کند. [1] در حالی که منت از طرف خداوند به معنای منت مصطلح بین ما نیست، بلکه به معنای دادن نعمت بزرگ است. ممکن است گفته شود حتی بیان بخشش نعمت های بزرگ از طرف خداوند که در آیات قرآن آمده است، می تواند همان منت گفتاری و به رخ کشیدن و ناپسند باشد! در جواب باید گفت؛ اولاً : در مواردی که بیان نعمت، همراه اذیت و تحقیر باشد، قبیح و ناپسند است و این در جایی است که دو انسان که هر دو مخلوق و هر کدام دارای ضعف ها و ناتوانی های متعدد هستند بخواهند به خاطر چیز بی ارزشی که به دیگری می بخشند بریکدیگر منت بگذارند. این معنا همراه تحقیر و توهین است و به همین جهت این قسم از منت تقبیح شده است. در قرآن نیز وقتی می خواهد از منت گذاشتن نهی کند، همراه آن اذیت و تحقیر را نیز می آورد. گاهی نسبت به مردم می فرماید: اگر نعمتی دادید یا انفاقی کردید، بر برادران خود منت نگذارید؛ مثلا: "ای کسانی که ایمان آورده‌اید! بخشش های خود را با منت و آزار، باطل نسازید![2] اما چنین چیزی درباره خداوند محال است. زیرا او قادر مطلق و غنی علی الاطلاق است و هرگز بیان او تحقیر بندگانش که فقر محض هستند نخواهد بود. ثانیاً: هر نوع بیان کردنی به رخ کشیدن نیست تا ناپسند باشد، بلکه با توجه به نوع نعمت و شخص صاحب نعمت و انگیزه او می تواند حالت ها و احکام متعددی داشته باشد. به عنوان مثال اگر فرزندی قدر والدین خود را نداند و زحمات آنان را ناچیز بشمارد؛ جا دارد که والدین برای یاد آوری به او تذکر دهند.این تذکر، زمینه رشد و تعالی او را فراهم می کند و بسیار نیکو است. گاهی انسان از نعمت های بزرگ الهی غافل شده و آنها را به حساب نمی آورند و قدر آن را نمی داند در حالی که خداوند از آفرینش و بخشش چنین نعمتهایی اهداف والا و با ارزشی داشته که همه انسانها باید متوجه باشند و آن اهداف را محقق سازند. بیان نعمت به این جهت است که بدانیم؛ ما بیهوده خلق نشده ایم، فرستادن پیامبران،دادن عقل،خلق آسمان و زمین و کوه و دشت،خورشید و ماه و برف و باران، همه و همه برای این است که از غفلت خارج شده و به سوی هدایت حرکت کنیم .خداوند می فرماید: مسلماً ما آنچه را [از درخت، نبات، حیوان، دریا و دیگر آثار] روی زمین است، زینت زمین قرار دادیم تا آنان را آزمایش کنیم که کدامشان از جهت عمل نیکوترند.[3] نعمت ها برای استفاده و آزمایش انسان ها است تا به اختیار خود راه سعادت را انتخاب کنند و خود را به در یای نعمت های جاودانه خداوند در قیامت برسانند. خداوند وقتی این نعمتها را بیان می کند، در صدد مطلع کردن انسان از این نعمت ها و ارزش آنهاست. ثالثاً: خداوند برای هر نعمتی از کوچک و بزرگ بر انسان، از تعبیر منت استفاده نکرده است و اگر این تعبیر را در باره نعمتی به کار برده است نشانه اهمیت بالای آن نعمت است. بعضی از این نعمت های مهم عبارتند از : 1-بعثت پیامبران الهی، قران می فرماید: "خدا بر اهل ایمان منت گذاشت که رسولی از خودشان در میان آنان بر انگیخت که بر آنها آیات خدا را تلاوت کند و نفوسشان را از هر نقص و آلایش پاک گرداند و به آنها احکام شریعت و حقایق حکمت بیاموزد، هر چند قبلا گمراهی آنان آشکار بود "[4]. حقیقتاً نعمت فرستادن رسولان به عنوان مربیان و معلمان بشریت آن قدر بزرگ و با ارزش است که نباید از آن غفلت شود و گر نه همه اهداف خلقت نا تمام خواهد ماند. 2-هدایت، قرآن می فرماید:" شما قبلًا چنین] کافر [بودید و خداوند بر شما منّت نهاد (و هدایت شدید). پس، (بشکرانه این نعمت بزرگ،) تحقیق کنید! خداوند به آنچه انجام می‌ دهید آگاه است." [5] 3-حکومت جهانی مستضعفین بر عالم." ما می‌ خواهیم بر مستضعفان زمین منّت نهیم و آنان را پیشوایان و وارثان روی زمین قرار دهیم! "[6]. روشن است که موارد یاد شده هر کدام به تنهایی نعمت های بزرگی هستند که اگر از زندگی انسان حذف شوند انسانیت رو به اضمحلال خواهد رفت.بنا بر این لازم است که این نعمت ها یاد آوری و بر آنها تأکید شود تااهداف الهی از بخشش آنها محقق شود. با توجه به اینکه معنی تشکر و قدر دانی از نعمت های الهی بکار بردن آنها در مسیر صحیح خودشان در راستای اهداف خلقت است، نه تشکر زبانی صرف و کسی که کفران نعمت کرده است از نعمت های الهی در مسیر صحیح آنها استفاده نکرده و در حقیقت آن نعمت را ضایع کرده است، سزاوار تنبیه و عقوبت است. پی نوشتها: [1] تفسیر نمونه، ج‌19، ص 133 با تلخیص؛ قاموس قرآن، ج‌6، ص، 291. [2] بقره، 262و264 . [3] کهف، 7. [4] ال عمران، 164. [5] نساء،94، فَمَنَّ اللَّهُ عَلَیْکُمْ فَتَبَیَّنُوا إِنَّ اللَّهَ کانَ بِما تَعْمَلُونَ خَبیرا. [6] قصص، 5، وَ نُریدُ أَنْ نَمُنَّ عَلَی الَّذینَ اسْتُضْعِفُوا فِی الْأَرْضِ وَ نَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَ نَجْعَلَهُمُ الْوارِثین‌. منبع: www.islamquest.net
شرح پرسش: با وجود اینکه خداوند می فرماید به کسی که چیزی دادید منت به او نگذارید و آزار و اذیتش نکنید، پس چرا خود خداوند نعمت های مادی ومعنوی که به انسان داده است هم منت می گذارد و هم روز قیامت اگر کسی از او تشکر نکند عذابش می کند؟ پاسخ اجمالی: منت در اصطلاح به نعمت های بزرگ و سنگین گفته می شود و منت خدا بر مردم ، بخشش نعمت های بزرگ به آنان است. منت به دو قسم عملی و گفتاری است منت خداوند بر مردم از نوع عملی، آن است که بسیار زیبا و پسندیده است. اما منتی که در بین مردم رایج است و آنرا ناپسند می دانند ،منت گفتاری و قولی است . این معنا زمانی که از سوی خداوند نباشد همراه با تحقیر و توهین است و آنچه که تقبیح شده است، این معنای از منت است اما خداوند قادر مطلق و غنی علی الاطلاق است و هرگز بیان او به منظور تحقیر بندگانش که فقر محض هستند؛ نیست بلکه در صدد مطلع کردن انسان از این نعمت ها و ارزش آنهاست و به هدف هدایت آنهاست. پاسخ تفصیلی: "منت"، در اصل از ریشه "منّ" گرفته شده است به معنای سنگی که با آن اجسام را وزن می کنند، و در اصطلاح به نعمت های بزرگ و سنگین گفته می شود. و در لغت و استعمالات قرآن معنای گسترده‌ای دارد که مفهوم اول (بخشیدن نعمت های سنگین) را نیز شامل می‌شود. منت اگر جنبه عملی داشته باشد، زیبا و پسندیده است، و اگر با لفظ و سخن باشد زشت و ناپسند است. از آنجا که در محاورات روزمره منت بیشتر به معنای دوم استعمال می شود، به هنگام مطالعه آیاتی که در آنها از منت گذاشتن خداوند صحبت شده است،نیز همین معنای نا مطلوب به ذهن افراد تداعی می کند. [1] در حالی که منت از طرف خداوند به معنای منت مصطلح بین ما نیست، بلکه به معنای دادن نعمت بزرگ است. ممکن است گفته شود حتی بیان بخشش نعمت های بزرگ از طرف خداوند که در آیات قرآن آمده است، می تواند همان منت گفتاری و به رخ کشیدن و ناپسند باشد! در جواب باید گفت؛ اولاً : در مواردی که بیان نعمت، همراه اذیت و تحقیر باشد، قبیح و ناپسند است و این در جایی است که دو انسان که هر دو مخلوق و هر کدام دارای ضعف ها و ناتوانی های متعدد هستند بخواهند به خاطر چیز بی ارزشی که به دیگری می بخشند بریکدیگر منت بگذارند. این معنا همراه تحقیر و توهین است و به همین جهت این قسم از منت تقبیح شده است. در قرآن نیز وقتی می خواهد از منت گذاشتن نهی کند، همراه آن اذیت و تحقیر را نیز می آورد. گاهی نسبت به مردم می فرماید: اگر نعمتی دادید یا انفاقی کردید، بر برادران خود منت نگذارید؛ مثلا: "ای کسانی که ایمان آورده‌اید! بخشش های خود را با منت و آزار، باطل نسازید![2] اما چنین چیزی درباره خداوند محال است. زیرا او قادر مطلق و غنی علی الاطلاق است و هرگز بیان او تحقیر بندگانش که فقر محض هستند نخواهد بود. ثانیاً: هر نوع بیان کردنی به رخ کشیدن نیست تا ناپسند باشد، بلکه با توجه به نوع نعمت و شخص صاحب نعمت و انگیزه او می تواند حالت ها و احکام متعددی داشته باشد. به عنوان مثال اگر فرزندی قدر والدین خود را نداند و زحمات آنان را ناچیز بشمارد؛ جا دارد که والدین برای یاد آوری به او تذکر دهند.این تذکر، زمینه رشد و تعالی او را فراهم می کند و بسیار نیکو است. گاهی انسان از نعمت های بزرگ الهی غافل شده و آنها را به حساب نمی آورند و قدر آن را نمی داند در حالی که خداوند از آفرینش و بخشش چنین نعمتهایی اهداف والا و با ارزشی داشته که همه انسانها باید متوجه باشند و آن اهداف را محقق سازند. بیان نعمت به این جهت است که بدانیم؛ ما بیهوده خلق نشده ایم، فرستادن پیامبران،دادن عقل،خلق آسمان و زمین و کوه و دشت،خورشید و ماه و برف و باران، همه و همه برای این است که از غفلت خارج شده و به سوی هدایت حرکت کنیم .خداوند می فرماید: مسلماً ما آنچه را [از درخت، نبات، حیوان، دریا و دیگر آثار] روی زمین است، زینت زمین قرار دادیم تا آنان را آزمایش کنیم که کدامشان از جهت عمل نیکوترند.[3] نعمت ها برای استفاده و آزمایش انسان ها است تا به اختیار خود راه سعادت را انتخاب کنند و خود را به در یای نعمت های جاودانه خداوند در قیامت برسانند. خداوند وقتی این نعمتها را بیان می کند، در صدد مطلع کردن انسان از این نعمت ها و ارزش آنهاست. ثالثاً: خداوند برای هر نعمتی از کوچک و بزرگ بر انسان، از تعبیر منت استفاده نکرده است و اگر این تعبیر را در باره نعمتی به کار برده است نشانه اهمیت بالای آن نعمت است. بعضی از این نعمت های مهم عبارتند از : 1-بعثت پیامبران الهی، قران می فرماید: "خدا بر اهل ایمان منت گذاشت که رسولی از خودشان در میان آنان بر انگیخت که بر آنها آیات خدا را تلاوت کند و نفوسشان را از هر نقص و آلایش پاک گرداند و به آنها احکام شریعت و حقایق حکمت بیاموزد، هر چند قبلا گمراهی آنان آشکار بود "[4]. حقیقتاً نعمت فرستادن رسولان به عنوان مربیان و معلمان بشریت آن قدر بزرگ و با ارزش است که نباید از آن غفلت شود و گر نه همه اهداف خلقت نا تمام خواهد ماند. 2-هدایت، قرآن می فرماید:" شما قبلًا چنین] کافر [بودید و خداوند بر شما منّت نهاد (و هدایت شدید). پس، (بشکرانه این نعمت بزرگ،) تحقیق کنید! خداوند به آنچه انجام می‌ دهید آگاه است." [5] 3-حکومت جهانی مستضعفین بر عالم." ما می‌ خواهیم بر مستضعفان زمین منّت نهیم و آنان را پیشوایان و وارثان روی زمین قرار دهیم! "[6]. روشن است که موارد یاد شده هر کدام به تنهایی نعمت های بزرگی هستند که اگر از زندگی انسان حذف شوند انسانیت رو به اضمحلال خواهد رفت.بنا بر این لازم است که این نعمت ها یاد آوری و بر آنها تأکید شود تااهداف الهی از بخشش آنها محقق شود. با توجه به اینکه معنی تشکر و قدر دانی از نعمت های الهی بکار بردن آنها در مسیر صحیح خودشان در راستای اهداف خلقت است، نه تشکر زبانی صرف و کسی که کفران نعمت کرده است از نعمت های الهی در مسیر صحیح آنها استفاده نکرده و در حقیقت آن نعمت را ضایع کرده است، سزاوار تنبیه و عقوبت است. پی نوشتها: [1] تفسیر نمونه، ج‌19، ص 133 با تلخیص؛ قاموس قرآن، ج‌6، ص، 291. [2] بقره، 262و264 . [3] کهف، 7. [4] ال عمران، 164. [5] نساء،94، فَمَنَّ اللَّهُ عَلَیْکُمْ فَتَبَیَّنُوا إِنَّ اللَّهَ کانَ بِما تَعْمَلُونَ خَبیرا. [6] قصص، 5، وَ نُریدُ أَنْ نَمُنَّ عَلَی الَّذینَ اسْتُضْعِفُوا فِی الْأَرْضِ وَ نَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَ نَجْعَلَهُمُ الْوارِثین‌. منبع: www.islamquest.net
عنوان سوال:
چرا خداوند به خاطر نعمت هایی که به انسان داده بر او منت گذاشته است و کسانی را که از او تشکر نکنند عذاب می کند؟
پاسخ:
شرح پرسش:
با وجود اینکه خداوند می فرماید به کسی که چیزی دادید منت به او نگذارید و آزار و اذیتش نکنید، پس چرا خود خداوند نعمت های مادی ومعنوی که به انسان داده است هم منت می گذارد و هم روز قیامت اگر کسی از او تشکر نکند عذابش می کند؟
پاسخ اجمالی:
منت در اصطلاح به نعمت های بزرگ و سنگین گفته می شود و منت خدا بر مردم ، بخشش نعمت های بزرگ به آنان است. منت به دو قسم عملی و گفتاری است منت خداوند بر مردم از نوع عملی، آن است که بسیار زیبا و پسندیده است. اما منتی که در بین مردم رایج است و آنرا ناپسند می دانند ،منت گفتاری و قولی است . این معنا زمانی که از سوی خداوند نباشد همراه با تحقیر و توهین است و آنچه که تقبیح شده است، این معنای از منت است اما خداوند قادر مطلق و غنی علی الاطلاق است و هرگز بیان او به منظور تحقیر بندگانش که فقر محض هستند؛ نیست بلکه در صدد مطلع کردن انسان از این نعمت ها و ارزش آنهاست و به هدف هدایت آنهاست.
پاسخ تفصیلی:
"منت"، در اصل از ریشه "منّ" گرفته شده است به معنای سنگی که با آن اجسام را وزن می کنند، و در اصطلاح به نعمت های بزرگ و سنگین گفته می شود. و در لغت و استعمالات قرآن معنای گسترده‌ای دارد که مفهوم اول (بخشیدن نعمت های سنگین) را نیز شامل میشود. منت اگر جنبه عملی داشته باشد، زیبا و پسندیده است، و اگر با لفظ و سخن باشد زشت و ناپسند است. از آنجا که در محاورات روزمره منت بیشتر به معنای دوم استعمال می شود، به هنگام مطالعه آیاتی که در آنها از منت گذاشتن خداوند صحبت شده است،نیز همین معنای نا مطلوب به ذهن افراد تداعی می کند. [1] در حالی که منت از طرف خداوند به معنای منت مصطلح بین ما نیست، بلکه به معنای دادن نعمت بزرگ است.
ممکن است گفته شود حتی بیان بخشش نعمت های بزرگ از طرف خداوند که در آیات قرآن آمده است، می تواند همان منت گفتاری و به رخ کشیدن و ناپسند باشد!
در جواب باید گفت؛ اولاً : در مواردی که بیان نعمت، همراه اذیت و تحقیر باشد، قبیح و ناپسند است و این در جایی است که دو انسان که هر دو مخلوق و هر کدام دارای ضعف ها و ناتوانی های متعدد هستند بخواهند به خاطر چیز بی ارزشی که به دیگری می بخشند بریکدیگر منت بگذارند. این معنا همراه تحقیر و توهین است و به همین جهت این قسم از منت تقبیح شده است. در قرآن نیز وقتی می خواهد از منت گذاشتن نهی کند، همراه آن اذیت و تحقیر را نیز می آورد. گاهی نسبت به مردم می فرماید: اگر نعمتی دادید یا انفاقی کردید، بر برادران خود منت نگذارید؛ مثلا: "ای کسانی که ایمان آورده‌اید! بخشش های خود را با منت و آزار، باطل نسازید![2]
اما چنین چیزی درباره خداوند محال است. زیرا او قادر مطلق و غنی علی الاطلاق است و هرگز بیان او تحقیر بندگانش که فقر محض هستند نخواهد بود.
ثانیاً: هر نوع بیان کردنی به رخ کشیدن نیست تا ناپسند باشد، بلکه با توجه به نوع نعمت و شخص صاحب نعمت و انگیزه او می تواند حالت ها و احکام متعددی داشته باشد. به عنوان مثال اگر فرزندی قدر والدین خود را نداند و زحمات آنان را ناچیز بشمارد؛ جا دارد که والدین برای یاد آوری به او تذکر دهند.این تذکر، زمینه رشد و تعالی او را فراهم می کند و بسیار نیکو است.
گاهی انسان از نعمت های بزرگ الهی غافل شده و آنها را به حساب نمی آورند و قدر آن را نمی داند در حالی که خداوند از آفرینش و بخشش چنین نعمتهایی اهداف والا و با ارزشی داشته که همه انسانها باید متوجه باشند و آن اهداف را محقق سازند. بیان نعمت به این جهت است که بدانیم؛ ما بیهوده خلق نشده ایم، فرستادن پیامبران،دادن عقل،خلق آسمان و زمین و کوه و دشت،خورشید و ماه و برف و باران، همه و همه برای این است که از غفلت خارج شده و به سوی هدایت حرکت کنیم .خداوند می فرماید: مسلماً ما آنچه را [از درخت، نبات، حیوان، دریا و دیگر آثار] روی زمین است، زینت زمین قرار دادیم تا آنان را آزمایش کنیم که کدامشان از جهت عمل نیکوترند.[3] نعمت ها برای استفاده و آزمایش انسان ها است تا به اختیار خود راه سعادت را انتخاب کنند و خود را به در یای نعمت های جاودانه خداوند در قیامت برسانند.
خداوند وقتی این نعمتها را بیان می کند، در صدد مطلع کردن انسان از این نعمت ها و ارزش آنهاست.
ثالثاً: خداوند برای هر نعمتی از کوچک و بزرگ بر انسان، از تعبیر منت استفاده نکرده است و اگر این تعبیر را در باره نعمتی به کار برده است نشانه اهمیت بالای آن نعمت است. بعضی از این نعمت های مهم عبارتند از :
1-بعثت پیامبران الهی، قران می فرماید: "خدا بر اهل ایمان منت گذاشت که رسولی از خودشان در میان آنان بر انگیخت که بر آنها آیات خدا را تلاوت کند و نفوسشان را از هر نقص و آلایش پاک گرداند و به آنها احکام شریعت و حقایق حکمت بیاموزد، هر چند قبلا گمراهی آنان آشکار بود "[4]. حقیقتاً نعمت فرستادن رسولان به عنوان مربیان و معلمان بشریت آن قدر بزرگ و با ارزش است که نباید از آن غفلت شود و گر نه همه اهداف خلقت نا تمام خواهد ماند.
2-هدایت، قرآن می فرماید:" شما قبلًا چنین] کافر [بودید و خداوند بر شما منّت نهاد (و هدایت شدید). پس، (بشکرانه این نعمت بزرگ،) تحقیق کنید! خداوند به آنچه انجام می دهید آگاه است." [5]
3-حکومت جهانی مستضعفین بر عالم." ما می خواهیم بر مستضعفان زمین منّت نهیم و آنان را پیشوایان و وارثان روی زمین قرار دهیم! "[6].
روشن است که موارد یاد شده هر کدام به تنهایی نعمت های بزرگی هستند که اگر از زندگی انسان حذف شوند انسانیت رو به اضمحلال خواهد رفت.بنا بر این لازم است که این نعمت ها یاد آوری و بر آنها تأکید شود تااهداف الهی از بخشش آنها محقق شود.
با توجه به اینکه معنی تشکر و قدر دانی از نعمت های الهی بکار بردن آنها در مسیر صحیح خودشان در راستای اهداف خلقت است، نه تشکر زبانی صرف و کسی که کفران نعمت کرده است از نعمت های الهی در مسیر صحیح آنها استفاده نکرده و در حقیقت آن نعمت را ضایع کرده است، سزاوار تنبیه و عقوبت است.
پی نوشتها:
[1] تفسیر نمونه، ج19، ص 133 با تلخیص؛ قاموس قرآن، ج6، ص، 291.
[2] بقره، 262و264 .
[3] کهف، 7.
[4] ال عمران، 164.
[5] نساء،94، فَمَنَّ اللَّهُ عَلَیْکُمْ فَتَبَیَّنُوا إِنَّ اللَّهَ کانَ بِما تَعْمَلُونَ خَبیرا.
[6] قصص، 5، وَ نُریدُ أَنْ نَمُنَّ عَلَی الَّذینَ اسْتُضْعِفُوا فِی الْأَرْضِ وَ نَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَ نَجْعَلَهُمُ الْوارِثین.
منبع: www.islamquest.net
- [سایر] با وجود اینکه خداوند می فرماید به کسی که چیزی دادید منت به او نگذارید و آزار و اذیتش نکنید، پس چرا خود خداوند نعمت های مادی ومعنوی که به انسان داده است هم منت می گذارد و هم روز قیامت اگر کسی از او تشکر نکند عذابش می کند؟
- [سایر] آیا انسان توانایی درک نعمت ها و عذاب های برزخ و قیامت را دارد؟
- [سایر] چه عواملی موجب عذاب یا نعمت در عالم برزخ می‌شوند؟
- [سایر] چگونه فرعون به خاطر اعمالی که وسیله امتحان خداوند است عذاب میشود؟
- [سایر] چگونه فرعون به خاطر اعمالی که وسیله امتحان خداوند است عذاب می شود؟
- [سایر] آیا در قرآن خداوند در مورد اعطای مرگ بر انسان منّت گذاشته است؟ لطفاً آیه مربوطه ذکر شود.
- [سایر] آیا عذاب جهنم و نعمت بهشتی، مانند چیزهایی است که در این دنیا احساس میکنیم؟
- [سایر] چگونه در قرآن، مرگ و عذاب های جهنم جزو نعمت های الهی به حساب آمده است؟
- [سایر] چگونه در قرآن، مرگ و عذاب های جهنم جزو نعمت های الهی به حساب آمده است؟
- [سایر] نعمت های بهشتی و عذاب های جهنمی بر چه اساسی شامل حال افراد می شود؟
- [آیت الله شبیری زنجانی] احتیاط مستحب این است که مسجد را به طلا یا نصب تصویر چیزهایی که مثل انسان و حیوان روح دارد، زینت نکنند.
- [آیت الله میرزا جواد تبریزی] احتیاط مستحب این است که مسجد را به طلا و صورت چیزهائی که مثل انسان و حیوان روح دارد زینت نکنند.
- [آیت الله خوئی] احتیاط مستحب این است که مسجد را به طلا و صورت چیزهایی که مثل انسان و حیوان روح دارد زینت نکنند.
- [آیت الله مظاهری] کسی که به گناهکار به خاطر گناهش احترام کند، یا به نیکوکار به خاطر کار نیکش بیاعتنایی کند، نظیر کاسبی که زنهای بدحجاب را بر زنهای باحجاب مقدّم بدارد، و یا به بدحجابها احترام کند و به زنهای باحجاب بیاحترامی نماید، اگر ملتزم به لوازم آن باشد کفر است، و اگر ملتزم نباشد گناهش بسیار بزرگ است، و اگر توبه نکند عذاب دردناکی هم در دنیا و هم در آخرت دارد.
- [آیت الله مکارم شیرازی] تزیین کردن مسجد به طلا اشکال دارد. همچنین احتیاط واجب آن است که عکس چیزهایی که روح دارد مثل انسان و حیوان را در مسجد نصب نکنند، ولی در جای دیگر مانند کتابخانه مسجد مانعی ندارد.
- [امام خمینی] نذر آن است که انسان ملتزم شود که کار خیری را برای خدا به جا آورد، یا کاری را که نکردن آن بهتر است برای خدا ترک نماید.
- [آیت الله اردبیلی] اگر انسان نمازی را که خوانده احتیاطا دوباره بخواند و در بین نماز به خاطر آورد که نمازی را که باید پیش از آن بخواند نخوانده است، نمیتواند نیّت را به آن نماز برگرداند، مثلاً اگر هنگامی که نماز عصر را احتیاطا میخواند به خاطر آورد که نماز ظهر را نخوانده است، نمیتواند نیّت را به نماز ظهر برگرداند.
- [آیت الله اردبیلی] اگر انسان پیش از رکوع سجده و تشهّدی را که فراموش کرده به خاطر آورد، باید بنشیند و آن را انجام دهد؛ ولی اگر پس از رکوع به خاطر آورد، باید بعد از نماز قضای آن را بجا آورد، و تمام شرایط نماز مانند پاک بودن بدن و لباس و رو به قبله بودن و شرطهای دیگر را باید داشته باشد.
- [آیت الله مکارم شیرازی] انسان نمی تواند به خاطر ضعف، روزه را بخورد، ولی اگر بقدری ضعف پیدا کند که تحمل آن بسیار مشکل شود، می تواند روزه را بخورد و همچنین اگر خوف بیماری داشته باشد.
- [آیت الله علوی گرگانی] احکام نذر آن است که انسان بر خود واجب کند که کار خیری را برای خدا بجا آورد، یا کاری را که نکردن آن بهتر است برای خدا ترکنماید.