از آیات قرآن کریم چه اذکاری را برای تسبیح خدا می‌توان استنباط کرد؟

در آموزه‌های دینی، به (سبحان الله) گفتن، (تسبیح) می‌‌گویند. تسبیح به معنای منزه، مبرا، پاک و مقدس دانستن خداوند است از هر نقص، عیب، نیاز، شریک و هر چیزی که سزاوار خداوند نیست.[1]
ذکر (سبحان الله) به صورت مکرر در قرآن آمده است؛ لذا هر ذکری که با واژه‌های (سبحان) و (سبحانه)، (سبحانک)، (سَبِّحْ) و ... در قرآن وجود دارد می‌تواند به عنوان تسبیح در نظر گرفته شود، مانند:
1. (سُبْحانَهُ وَ تَعالی‌ عَمَّا یَصِفُون)؛[2] او منزه و فراتر است از آنچه وصفش می‌‌کنند.
2. (إِلهاً واحِداً لا إِلهَ إِلاَّ هُوَ سُبْحانَهُ عَمَّا یُشْرِکُونَ)؛[3] هیچ خدایی جز او نیست. منزه است از آنچه شریکش می‌‌‌سازند.
3. (سُبْحانَ اللَّهِ عَمَّا یَصِفُونَ)؛[4] منزّه است خداوند از آنچه توصیف می‌‌کنند.
4. (سُبْحانَکَ أَنْتَ وَلِیُّنا)؛[5] منزهی تو (از هر عیب و نقص)، تویی تنها دوست و سرپرست و یاور ما.
5. (وَ سَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّک قَبْلَ طُلُوعِ الشَّمْسِ وَ قَبْلَ غُرُوبِها...)؛[6] و پیش از طلوع آفتاب، و قبل از غروب آن تسبیح و حمد پروردگارت را بجا آور.
6. (سَبِّحِ اسْمَ رَبِّکَ الْأَعْلَی)؛[7] منزّه شمار نام پروردگار بلند مرتبه‌‌ات را.

پی نوشتها:
[1]. (التسبیح: هو التنزیه عن الشریک و العجز و النقص‌....). ابن عربی، تفسیر ابن عربی، ج1، ص 19، دار احیاء الترلث العربی، بیروت، 1422ق.
[2]. انعام، 100.
[3]. توبه، 31.
[4]. صافات، 159.
[5]. سبأ، 41.
[6]. طه، 130.
[7]. اعلی، 1.
منبع: www.islamquest.net