قرآن کریم چون کتاب حیات و رسالت ابد است خطوط کلی را گفته و بعد جزئیات را هم بوسیله اهل بیت علیهم‌السلام به مردم بازگو کرد چون خداوند، قرآن را بعنوان قانون اساسی تدوین کرد بعد به پیغمبر(صلّی الله علیه وآله وسلّم) فرمود (و أنزلنا إلیک الذّکر لتبین للنّاس ما نزّل إلیهم)(1) پیغمبر را مبیّن و مفسّر قرار داد یعنی علوم قرآنی را به پیغمبر آموخت پیغمبر آن علوم قرآنی را به اهل بیت و همچنین به مردم فرمود بخش مهم آن علوم، پیش اهل‌بیت بود و خودش هم فرمود (إنّی تارک فیکم الثقلین کتاب الله و عترتی)(2) از مجموع قرآن و روایاتِ اهل بیت علیهم السلام می‌شود حکم هر حادثه‌ای را بدست آورد و از طرف دیگرهم قرآن، هم عترت طاهرین، عقل را بعنوان یکی از منابع قوی دانستند اگر خود عقل چیزی را تشخیص داد این فرمایش رسول خداست که (إنّ لله علی الناس حجّتین)(3). اگر عقل چیزی را زیانبار تشخیص داد عمل به آن حرام است اگر عقل چیزی را سودمند و لازم تشخیص داد عمل به او یا واجب است یا مستحب برای اینکه عقل وقتی حجّت خدا شد و بطور قطع چیزی از راه عقل ثابت شد که حالا یا زیانبار است یا سودمند، عمل به او می‌شود شرعی، با توجه به اینکه قرآن، خطوط کلی را گفته، روایات خطوط جرئی را هم بیان کرده و عقل یکی از حجج خداست از این مجموعه برمی‌آید که انسان تا روز قیامت در کنار سفرة دین نشسته است.
(1) سوره نحل، آیه 44.
(2) مستدرک الرسائل، ج 3، ص 355.
(3) اصول کافی، ج 1، ص 15.
(مصاحبه آیةالله جوادی آملی با روزنامه دی مسلم چاپ پاکستان، 15/11/1375)
