بیشتر آیات قرآن کریم بدون آن که به حادثه خاصی مربوط باشند، نازل شده اند؛ یعنی شأن نزول خاصّی ندارند؛ مانند دسته ای از آیات مربوط به مبدأ، معاد، جزئیات عالم پس از مرگ، ولی پاره‌ای دیگر دارای سبب یا شأن نزول هستند. [1]
دو آیه پایانی سوره (حجر) نیز به تنهایی شأن نزولی ندارد، اما ناظر به آیات قبل این سوره اند که گروهی از قریش پیامبر اکرم (ص) را مسخره کردند؛ [2] و خداوند برای تسلّی خاطر به پیامبر (ص) می فرماید: ( ما شرّ استهزاکنندگان را از تو دفع خواهیم کرد؛ همان ها که معبود دیگری با خدا قرار دادند امّا بزودی می فهمند! ما می دانیم سینه ات از آنچه آنها می گویند تنگ می شود (و تو را سخت ناراحت می‌کنند). (برای دفع ناراحتی آنان) پروردگارت را تسبیح و حمد گو! و از سجده کنندگان باش! و پروردگارت را عبادت کن تا یقین [مرگ] تو فرا رسد). [3]
پی نوشت:
[1] . ر.ک: نمایه (جایگاه شأن نزول در تفسیر قرآن)، http://islamquest.net/fa/archive/question/3132.
[2] . طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، با مقدمه بلاغی، محمد جواد، ج 6، ص 533 و 534 انتشارات ناصر خسرو، تهران، چاپ سوم، 1372 ش.
[3] . حجر، 95 – 99.
منبع:islamquest.net
