اصحاب الایکه چه کسانی بودند؟

در قرآن آمده است: (إِنْ کانَ أَصْحابُ الْأَیْکَةِ لَظالِمِینَ)[1]
(ایکه) یعنی درخت، جمع آن (ایک) است، مانند شجره ی و شجر.
اصحاب ایکه، قوم شعیب هستند و از آن جا که آنان ساکن بیشه ها بودند و درختان زیادی داشتند، اصحاب ایکه نامیده شده اند.
خدای متعال، حضرت شعیب(علیه السلام) را به سوی آن ها و اهل مدین فرستاد. اهل مدین ایمان نیاوردند؛ در نتیجه خداوند آن ها را به وسیله ی صیحه ی آسمانی[2] هلاک کرد. اصحاب ایکه نیز با ابری که از آن آتش فرو می ریخت، سوختند و هلاک شدند؛ به این صورت که خداوند گرمایی شدید بر آن ها گماشت که تا هفت روز آسایش نداشتند، روز هفتم ابری سیاه در آسمان ظاهر شد. آن ها به سایه ی ابر پناه بردند، ناگهان از ابر آتش باریدن گرفت و آن ها را سوزاند.[3] این یکی از بزرگ ترین عذاب های روی زمین بود.[4]
نکته: آنان که از نعمت و رفاه بیشتری برخوردارند، اگر کفران نعمت کنند به عذاب شدیدتری دچار می شوند.
پی نوشتها:
[1]. حجر، 78؛ ر.ک: هود، 11 به بعد.
[2]. نوعی عذاب که از آسمان فرود آید مثل صاعقه.
[3]. تفسیر کبیر، ج 6 ص 169؛ تفسیر قمی، ج 1، ص 244، تفسیر جوامع الجامع، ج 2، ص 688؛ تفسیر مجمع البیان، ج 7، ص 349.
[4]. تفسیر مجمع البیان، ج 7، ص 350.
منبع: سرگذشت ها و عبرت ها در آیینه ی وحی، سید مرتضی قافله باشی، انتشارات مرکز مدیریت حوزه علمیه قم (1383).