پس از درگذشت پیامبرصلی الله علیه وآله ، بزرگان صحابه بر حسب دانش و کفایت خود، به جمع آوری آیات و مرتب کردن سورههای قرآن دست زدند و هر یک، آنها را در مصحف خاص خود گرد آوردند. به این ترتیب و با گسترش قلمرو حکومت اسلام، تعداد مصحفها رو به فزونی گذاشت. بعضی مصحفها، به تبع موقعیت و پایگاه جمع کننده آن در جهان اسلام آن روز، مقام والایی کسب کرد؛ به عنوان نمونه مصحف عبداللَّه بن مسعود، مرجع اهل کوفه به شمار میآمد. مصحف ابوموسی اشعری در بصره و مصحف مقداد بن اسود در دمشق مورد توجّه مردم بود. گردآورندگان مصحفها متعدد بوده و ارتباطی با یکدیگر نداشتند و از نظر کفایت، استعداد و توانایی انجام کار، یکسان نبودند. بنابراین نسخه هر کدام از نظر روش، ترتیب، قرائت و ... با دیگری یکسان نبود. این تفاوت ها، بین مردم اختلاف ایجاد میکرد. دامنه اختلاف به آنجا رسید که حتی در مرکز خلافت (مدینه)، معلمان قرآن، شاگردان خود را به صورتهای مختلف تعلیم میدادند. گردآوری مصحفها این اختلافات، زمینههای اقدام عثمان را برای یکی کردن مصحفها به وجود آورد. وی گروهی متشکل از چهار تن (زید بن ثابت، سعید بن عاص، عبداللَّه بن زبیر و عبدالرحمان بن حارث بن هشام) را مأمور این کار کرد. آنان با همکاری هشت تن دیگر، مصحفها را از اطراف و اکناف کشور پهناور اسلامی جمع کرده و قرآنی را، از بین آنها فراهم آوردند (مشهور به مصحف امام یا عثمانی). همه مصحفهای دیگر به دستور عثمان، خلیفه سوم، سوزانده یا در آب جوش انداخته شد. از این مصحفها چهار عدد استنساخ شد و هر یک به همراه فردی آگاه، به مراکز مهم اسلامی ارسال گردید تا همگان طبق آن نسخهها، به تکثیر و تعلیم قرآن اقدام کنند.برای مطالعه بیشتر ر.ک: الف. معرفت، محمد هادی، تاریخ قرآن، صص 84 - 139؛ ب. رامیار، محمد، تاریخ قرآن، ص 407.
پس از درگذشت پیامبرصلی الله علیه وآله ، بزرگان صحابه بر حسب دانش و کفایت خود، به جمع آوری آیات و مرتب کردن سورههای قرآن دست زدند و هر یک، آنها را در مصحف خاص خود گرد آوردند. به این ترتیب و با گسترش قلمرو حکومت اسلام، تعداد مصحفها رو به فزونی گذاشت. بعضی مصحفها، به تبع موقعیت و پایگاه جمع کننده آن در جهان اسلام آن روز، مقام والایی کسب کرد؛ به عنوان نمونه مصحف عبداللَّه بن مسعود، مرجع اهل کوفه به شمار میآمد. مصحف ابوموسی اشعری در بصره و مصحف مقداد بن اسود در دمشق مورد توجّه مردم بود. گردآورندگان مصحفها متعدد بوده و ارتباطی با یکدیگر نداشتند و از نظر کفایت، استعداد و توانایی انجام کار، یکسان نبودند. بنابراین نسخه هر کدام از نظر روش، ترتیب، قرائت و ... با دیگری یکسان نبود. این تفاوت ها، بین مردم اختلاف ایجاد میکرد. دامنه اختلاف به آنجا رسید که حتی در مرکز خلافت (مدینه)، معلمان قرآن، شاگردان خود را به صورتهای مختلف تعلیم میدادند. گردآوری مصحفها این اختلافات، زمینههای اقدام عثمان را برای یکی کردن مصحفها به وجود آورد. وی گروهی متشکل از چهار تن (زید بن ثابت، سعید بن عاص، عبداللَّه بن زبیر و عبدالرحمان بن حارث بن هشام) را مأمور این کار کرد. آنان با همکاری هشت تن دیگر، مصحفها را از اطراف و اکناف کشور پهناور اسلامی جمع کرده و قرآنی را، از بین آنها فراهم آوردند (مشهور به مصحف امام یا عثمانی). همه مصحفهای دیگر به دستور عثمان، خلیفه سوم، سوزانده یا در آب جوش انداخته شد. از این مصحفها چهار عدد استنساخ شد و هر یک به همراه فردی آگاه، به مراکز مهم اسلامی ارسال گردید تا همگان طبق آن نسخهها، به تکثیر و تعلیم قرآن اقدام کنند.برای مطالعه بیشتر ر.ک: الف. معرفت، محمد هادی، تاریخ قرآن، صص 84 - 139؛ ب. رامیار، محمد، تاریخ قرآن، ص 407.
- [سایر] مصاحف مختلف قرآن را بگویید؟
- [سایر] تعریف اهل سنت از اجتهاد چیست؟ همه صحابه را مجتهد میدانند؟ دلیل آنها بر اجتهاد صحابه چیست؟
- [سایر] اصحاب الاخدود چه کسانی بودند؟
- [سایر] اصحاب اخدود چه کسانی بودند؟
- [سایر] اصحاب الیمین چه کسانی هستند؟
- [سایر] مخاصمه اصحاب دوزخ برسر چیست؟
- [سایر] اصحاب الاخدود چه کسانی بودند؟
- [سایر] اصحاب رَسّ چه کسانی بودند؟
- [سایر] اصحاب الایکه چه کسانی بودند؟
- [سایر] اصحاب الاخدود چه کسانی هستند؟