معنای لغوی
معنای لغوی، معنای رایج نزد اهل لغت و دارای لفظ وضع شده است.
لطفاً اسامی قرآن کریم، معنای لغوی و اصطلاحی آنها را همراه با آدرس بیان کنید.
عناوین قرآن کریم، دو قسم است: 1. اسامی؛ 2. اوصاف. اسامی: اسامی قرآن 55 و گاهی تا بیش از 90 مورد ذکر شده است. بیان همه آنها از حوصله این پاسخ نامه خارج است. از این رو، فقط به ذکر چهار نام مشهور آن اکتفا می‌کنیم: 1. قرآن: این واژه یا از "قَرْن" و یا از "قرأ" به معنای، جمع، پیوند و ضمیمه نمودن حروف و کلمات به یک دیگر در هنگام ترتیل است. "قرن الشئ بالشئ؛ پیوند دادن چیزی به چیزی."؛ "قرأ المأ فی الحوض؛ آب را در حوض جمع کرد." "إِن‌َّ عَلَیْنَا جَمْعَه‌ُو وَ قُرْءَانَه‌ُو # فَإِذَا قَرَأْنََه‌ُ فَاتَّبِع‌ْ قُرْءَانَه‌ُو # ثُم‌َّ إِن‌َّ عَلَیْنَا بَیَانَه‌ُو ؛(قیامه،1719) چرا که جمع کردن و خواندن آن بر عهده ما است. پس هر گاه آن را خواندیم، از خواندن آن پیروی کن، سپس بیان (و توضیح) آن (نیز) بر عهده ما است".(مفردات راغب اصفهانی، ص 413414، مؤسسه مطبوعاتی اسماعیلیان / تفسیر نمونه، آیت اللّه مکارم شیرازی و دیگران، ج 27، ص 295299، دارالکتب الاسلامیه.) 2. کتاب؛ به معنای ضمیمه کردن بعضی حروف بر بعضی دیگر به واسطه نوشتن است. البته گاهی به ضمیمه کردن حروف به یکدیگر به صورت لفظی نیز کتاب می‌گویند؛ و به همین خاطر به آیات و کلام خدا کتاب گفته می‌شود، و لو نوشته نشود.(مفردات، راغب اصفهانی، ص 440، مؤسسه مطبوعاتی اسماعیلیان.) این اسم، نزدیک به صد مورد، از جمله در سوره ص آیه 29 آمده است. 3. ذکر؛ این عنوان، به معنای یادآوری قلبی و زبانی است.(همان، ص 181.) این اسم، در 20 مورد از جمله سوره انبیأ آیه 50 برای قرآن به کار رفته است. 4. فرقان؛ این عنوان به معنای جدا کننده حق از باطل است.(همان، ص 392.) این اسم در سوره فرقان آیه 1 به کار رفته است. سه عنوان کتاب، ذکر و فرقان، برای کتاب‌های آسمانی دیگر نیز ذکر گردیده و تنها عنوان قرآن، به صورت اسم خاص برای این کتاب آسمانی مطرح است. اوصاف؛ اوصاف، گاهی مستقیماً به صورت وصف برای نام‌های "قرآن"، "کتاب" و "ذکر" به کار رفته‌اند، و گاهی به صورت غیر مستقیم؛ در این جا فقط به اوصاف مستقیم اشاره می‌کنیم: 1. مجید؛ به معنای با شکوه؛ سوره ق، آیه 1. 2. کریم؛ به معنای ارجمند؛ سوره واقعه، آیه 77. 3. حکیم؛ به معنای حکمت‌آموز؛ سوره یس، آیه 3. 4. عظیم؛ به معنای بزرگ؛ سوره حجر، آیه 87. 5. عزیز؛ به معنای قوی و محکم؛ سوره فصلت، آیه 41. 6. مبارک؛ به معنای خجسته؛ سوره انبیأ، آیه 50. 7. مبین؛ به معنای روشن‌گر؛ سوره حجر، آیه 1. 8. متشابه؛ به معنای همانند؛ (کتابی که آیاتش در لطف، زیبایی، عمق و محتوا همانند یک دیگر است) سوره زمر، آیه 23. 9. مثانی؛ به معنای مکرر؛ (تکراری شوق‌انگیز) سوره زمر، آیه 23. 10. عربی؛ به معنای زبان روشن، گویا و فصیح؛ سوره یوسف، آیه 2. 11. غیر ذی عوج؛ به معنای کژ نبودن؛ سوره زمر، آیه 28. 12. ذی الذکر؛ به معنای پراندرز؛ سوره ص، آیه 1. 13. بشیر؛ به معنای بشارت‌گر؛ سوره فصلت، آیه 2 و 3. 14. نذیر؛ به معنای هشدار دهنده؛ سوره فصلت، آیه 2 و 3. 15. قیم؛ به معنای راست و درست؛ سوره کهف، آیه 1 و 2. نام دیگر قرآن که مشهور است و در قرآن نیست، عنوان "مصحف" است(ر.ک: درس‌نامه علوم قرآنی، حسین جوان آراسته، ص 3655، مرکز انتشارات دفتر تبلیغات اسلامی.) eporsesh.com
عناوین قرآن کریم، دو قسم است: 1. اسامی؛ 2. اوصاف. اسامی: اسامی قرآن 55 و گاهی تا بیش از 90 مورد ذکر شده است. بیان همه آنها از حوصله این پاسخ نامه خارج است. از این رو، فقط به ذکر چهار نام مشهور آن اکتفا می‌کنیم: 1. قرآن: این واژه یا از "قَرْن" و یا از "قرأ" به معنای، جمع، پیوند و ضمیمه نمودن حروف و کلمات به یک دیگر در هنگام ترتیل است. "قرن الشئ بالشئ؛ پیوند دادن چیزی به چیزی."؛ "قرأ المأ فی الحوض؛ آب را در حوض جمع کرد." "إِن‌َّ عَلَیْنَا جَمْعَه‌ُو وَ قُرْءَانَه‌ُو # فَإِذَا قَرَأْنََه‌ُ فَاتَّبِع‌ْ قُرْءَانَه‌ُو # ثُم‌َّ إِن‌َّ عَلَیْنَا بَیَانَه‌ُو ؛(قیامه،1719) چرا که جمع کردن و خواندن آن بر عهده ما است. پس هر گاه آن را خواندیم، از خواندن آن پیروی کن، سپس بیان (و توضیح) آن (نیز) بر عهده ما است".(مفردات راغب اصفهانی، ص 413414، مؤسسه مطبوعاتی اسماعیلیان / تفسیر نمونه، آیت اللّه مکارم شیرازی و دیگران، ج 27، ص 295299، دارالکتب الاسلامیه.) 2. کتاب؛ به معنای ضمیمه کردن بعضی حروف بر بعضی دیگر به واسطه نوشتن است. البته گاهی به ضمیمه کردن حروف به یکدیگر به صورت لفظی نیز کتاب می‌گویند؛ و به همین خاطر به آیات و کلام خدا کتاب گفته می‌شود، و لو نوشته نشود.(مفردات، راغب اصفهانی، ص 440، مؤسسه مطبوعاتی اسماعیلیان.) این اسم، نزدیک به صد مورد، از جمله در سوره ص آیه 29 آمده است. 3. ذکر؛ این عنوان، به معنای یادآوری قلبی و زبانی است.(همان، ص 181.) این اسم، در 20 مورد از جمله سوره انبیأ آیه 50 برای قرآن به کار رفته است. 4. فرقان؛ این عنوان به معنای جدا کننده حق از باطل است.(همان، ص 392.) این اسم در سوره فرقان آیه 1 به کار رفته است. سه عنوان کتاب، ذکر و فرقان، برای کتاب‌های آسمانی دیگر نیز ذکر گردیده و تنها عنوان قرآن، به صورت اسم خاص برای این کتاب آسمانی مطرح است. اوصاف؛ اوصاف، گاهی مستقیماً به صورت وصف برای نام‌های "قرآن"، "کتاب" و "ذکر" به کار رفته‌اند، و گاهی به صورت غیر مستقیم؛ در این جا فقط به اوصاف مستقیم اشاره می‌کنیم: 1. مجید؛ به معنای با شکوه؛ سوره ق، آیه 1. 2. کریم؛ به معنای ارجمند؛ سوره واقعه، آیه 77. 3. حکیم؛ به معنای حکمت‌آموز؛ سوره یس، آیه 3. 4. عظیم؛ به معنای بزرگ؛ سوره حجر، آیه 87. 5. عزیز؛ به معنای قوی و محکم؛ سوره فصلت، آیه 41. 6. مبارک؛ به معنای خجسته؛ سوره انبیأ، آیه 50. 7. مبین؛ به معنای روشن‌گر؛ سوره حجر، آیه 1. 8. متشابه؛ به معنای همانند؛ (کتابی که آیاتش در لطف، زیبایی، عمق و محتوا همانند یک دیگر است) سوره زمر، آیه 23. 9. مثانی؛ به معنای مکرر؛ (تکراری شوق‌انگیز) سوره زمر، آیه 23. 10. عربی؛ به معنای زبان روشن، گویا و فصیح؛ سوره یوسف، آیه 2. 11. غیر ذی عوج؛ به معنای کژ نبودن؛ سوره زمر، آیه 28. 12. ذی الذکر؛ به معنای پراندرز؛ سوره ص، آیه 1. 13. بشیر؛ به معنای بشارت‌گر؛ سوره فصلت، آیه 2 و 3. 14. نذیر؛ به معنای هشدار دهنده؛ سوره فصلت، آیه 2 و 3. 15. قیم؛ به معنای راست و درست؛ سوره کهف، آیه 1 و 2. نام دیگر قرآن که مشهور است و در قرآن نیست، عنوان "مصحف" است(ر.ک: درس‌نامه علوم قرآنی، حسین جوان آراسته، ص 3655، مرکز انتشارات دفتر تبلیغات اسلامی.) eporsesh.com
پاسخ:
عناوین قرآن کریم، دو قسم است: 1. اسامی؛ 2. اوصاف.
اسامی: اسامی قرآن 55 و گاهی تا بیش از 90 مورد ذکر شده است. بیان همه آنها از حوصله این پاسخ نامه خارج است. از این رو، فقط به ذکر چهار نام مشهور آن اکتفا می‌کنیم:
1. قرآن: این واژه یا از "قَرْن" و یا از "قرأ" به معنای، جمع، پیوند و ضمیمه نمودن حروف و کلمات به یک دیگر در هنگام ترتیل است. "قرن الشئ بالشئ؛ پیوند دادن چیزی به چیزی."؛ "قرأ المأ فی الحوض؛ آب را در حوض جمع کرد."
"إِن‌َّ عَلَیْنَا جَمْعَه‌ُو وَ قُرْءَانَه‌ُو # فَإِذَا قَرَأْنََه‌ُ فَاتَّبِع‌ْ قُرْءَانَه‌ُو # ثُم‌َّ إِن‌َّ عَلَیْنَا بَیَانَه‌ُو ؛(قیامه،1719) چرا که جمع کردن و خواندن آن بر عهده ما است. پس هر گاه آن را خواندیم، از خواندن آن پیروی کن، سپس بیان (و توضیح) آن (نیز) بر عهده ما است".(مفردات راغب اصفهانی، ص 413414، مؤسسه مطبوعاتی اسماعیلیان / تفسیر نمونه، آیت اللّه مکارم شیرازی و دیگران، ج 27، ص 295299، دارالکتب الاسلامیه.)
2. کتاب؛ به معنای ضمیمه کردن بعضی حروف بر بعضی دیگر به واسطه نوشتن است. البته گاهی به ضمیمه کردن حروف به یکدیگر به صورت لفظی نیز کتاب می‌گویند؛ و به همین خاطر به آیات و کلام خدا کتاب گفته می‌شود، و لو نوشته نشود.(مفردات، راغب اصفهانی، ص 440، مؤسسه مطبوعاتی اسماعیلیان.) این اسم، نزدیک به صد مورد، از جمله در سوره ص آیه 29 آمده است.
3. ذکر؛ این عنوان، به معنای یادآوری قلبی و زبانی است.(همان، ص 181.) این اسم، در 20 مورد از جمله سوره انبیأ آیه 50 برای قرآن به کار رفته است.
4. فرقان؛ این عنوان به معنای جدا کننده حق از باطل است.(همان، ص 392.) این اسم در سوره فرقان آیه 1 به کار رفته است.
سه عنوان کتاب، ذکر و فرقان، برای کتاب‌های آسمانی دیگر نیز ذکر گردیده و تنها عنوان قرآن، به صورت اسم خاص برای این کتاب آسمانی مطرح است.
اوصاف؛
اوصاف، گاهی مستقیماً به صورت وصف برای نام‌های "قرآن"، "کتاب" و "ذکر" به کار رفته‌اند، و گاهی به صورت غیر مستقیم؛ در این جا فقط به اوصاف مستقیم اشاره می‌کنیم:
1. مجید؛ به معنای با شکوه؛ سوره ق، آیه 1.
2. کریم؛ به معنای ارجمند؛ سوره واقعه، آیه 77.
3. حکیم؛ به معنای حکمت‌آموز؛ سوره یس، آیه 3.
4. عظیم؛ به معنای بزرگ؛ سوره حجر، آیه 87.
5. عزیز؛ به معنای قوی و محکم؛ سوره فصلت، آیه 41.
6. مبارک؛ به معنای خجسته؛ سوره انبیأ، آیه 50.
7. مبین؛ به معنای روشن‌گر؛ سوره حجر، آیه 1.
8. متشابه؛ به معنای همانند؛ (کتابی که آیاتش در لطف، زیبایی، عمق و محتوا همانند یک دیگر است) سوره زمر، آیه 23.
9. مثانی؛ به معنای مکرر؛ (تکراری شوق‌انگیز) سوره زمر، آیه 23.
10. عربی؛ به معنای زبان روشن، گویا و فصیح؛ سوره یوسف، آیه 2.
11. غیر ذی عوج؛ به معنای کژ نبودن؛ سوره زمر، آیه 28.
12. ذی الذکر؛ به معنای پراندرز؛ سوره ص، آیه 1.
13. بشیر؛ به معنای بشارت‌گر؛ سوره فصلت، آیه 2 و 3.
14. نذیر؛ به معنای هشدار دهنده؛ سوره فصلت، آیه 2 و 3.
15. قیم؛ به معنای راست و درست؛ سوره کهف، آیه 1 و 2.
نام دیگر قرآن که مشهور است و در قرآن نیست، عنوان "مصحف" است(ر.ک: درس‌نامه علوم قرآنی، حسین جوان آراسته، ص 3655، مرکز انتشارات دفتر تبلیغات اسلامی.)
eporsesh.com
- [سایر] معنای لغوی و اصطلاحی قرآن چیست؟
- [سایر] معنای لغوی و اصطلاحی کوثر در قرآن را بنویسید.
- [سایر] معنای لغوی و اصطلاحی تفسیر را بیان فرمایید؟ [1]
- [سایر] معنای لغوی و اصطلاحی وحی در قرآن چیست؟
- [سایر] معنای اصطلاحی تفسیر با کدام یک از معانی لغوی آن سازگارتر است؟
- [سایر] معنای لغوی و اصطلاحی اسباب النزول چیست؟
- [سایر] معنای لغوی و اصطلاحی حسبه چیست؟
- [سایر] معنای لغوی و اصطلاحی اسباب النزول چیست؟
- [سایر] معنای لغوی و اصطلاحی واژه فرهنگ چیست؟
- [سایر] لطفاً معنای لغوی و اصطلاحی سه واژه وصی، وحی و رسول را بیان کنید.
- [آیت الله مظاهری] همراه داشتن قرآن و رساندن جایی از بدن به جلد و حاشیه قرآن برای حائض مکروه است.
- [آیت الله بروجردی] خواندن و همراه داشتن قرآن و رساندن جایی از بدن به ما بین خطهای قرآن و نیز خضاب کردن به حنا و مانند آن، برای حائض مکروه است.
- [آیت الله مظاهری] اگر انگور یا خرما همراه با پوشال باشند و با آنها سرکه درست کنند اشکال ندارد و نیز اگر پیش از آنکه خرما و کشمش و انگور سرکه شود خیار و بادمجان و مانند اینها در آن بریزند اشکال ندارد.
- [آیت الله وحید خراسانی] خضاب کردن به حنا و مانند ان و رساندن جایی از بدن را به ما بین خطهای قران برای حایض مکروه است و همراه داشتن قران و خواندن قران برای او مانعی ندارد
- [آیت الله صافی گلپایگانی] . خواندن و همراه داشتن قرآن و رساندن جایی از بدن به ورق قرآن که خط قرآن در آن نباشد مثل حاشیه و بین سطرها و نیز خضاب کردن به حنا و مانند آن، برای حایض مکروه است.
- [آیت الله فاضل لنکرانی] خواندن و همراه داشتن قرآن و رساندن جایی از بدن به حاشیه و مابین خطهای قرآن و نیز خضاب کردن به حنا و مانند آن برای حائض مکروه است.
- [آیت الله سبحانی] خواندن و همراه داشتن قرآن و رساندن جایی از بدن به حاشیه ومابین خط های قرآن و نیز خضاب کردن به حنا و مانند آن برای حائض مکروه است.
- [آیت الله سیستانی] خواندن و همراه داشتن قرآن و رساندن جائی از بدن را به ما بین خطهای قرآن ، و نیز خضاب کردن به حنا (حنا بستن) و مانند آن ، برای حائض به گفته جمعی از فقها مکروه است . اقسام زنهای حائض
- [آیت الله اردبیلی] خواندن و همراه داشتن قرآن و رساندن جایی از بدن به حاشیه و بین خطهای قرآن و نیز خضاب کردن به حنا و مانند آن برای حائض مکروه است.
- [آیت الله شبیری زنجانی] خواندن سورههایی که سجده واجب ندارند و همراه داشتن قرآن و رساندن جایی از بدن به جلد یا حاشیه یا مابین خطهای قرآن و نیز خضاب کردن به حنا و مانند آن، بر حائض مکروه است.