اعجاز قرآن در مسأله آفرینش انسان از نطفه و سپس تطورات جنین چگونه است؟

قرآن می‌فرماید (اِنّا خَلَقْنَا الْاِنْسانَ مِنْ نُطْفَةٍ اَمْشاجٍ نَبْتَلیهِ فَجَعَلْناهُ سَمیعاً بَصیراً) [ما انسان را از نطفه مختلطی آفریدیم، و او را می آزماییم پس او را شنوا و بینا قرار دادیم.]
(نُطْفَه) در لغت به معنی آب صاف، یا به معنی آب کم است.
با پیشرفت علم و گسترش تحقیقات دانشمندان، امروز این معنی به ثبوت رسیده است که این قطرات ناچیز منی که تعبیر دیگرش (نطفه) است، از آبهای متعددی که غدد مختلف بدن ترشح می کنند ترکیب شده است، و عمدتاً ترشحات پنج غده دست به دست هم می دهند تا منی را بسازند، و آنها عبارتند از دو غده به نام (بیضه) که در کیسه های تخمی نزدیک غده (پروستات) قرار داردند، و دیگری خود غده (پروستات) است، و همچنین غده های (کوپر) و (لیتره) که در کنار مجاری ادرار قرار دارند.
این آبهای پنجگانه با نسبت دقیق و حساب شده ای به هم می آمیزند و ماده حیات آفرین (نطفه) را تشکیل می دهند.
(دکتر بوکای) دانشمند فرانسوی، معتقد است تعبیر به (امشاج) که در قرآن وارد شده، اشاره به همین نکته دقیق است که هنگام نزول آیات قرآن از چشم جهانیان و دانشمندان آن عصر، پوشیده و پنهان بوده است.
قابل توجه اینکه در ذیل آیه فوق، می فرماید (ما او را شنوا و بینا قرار دادیم) (فَجَعَلْناهُ سَمیعاً بَصیراً) یعنی نعمت گوش، قبل از نعمت چشم بیان شده است، ممکن است به این دلیل باشد که به گفته دانشمندان، اولین حس نوزاد که به کار می افتد، همان حس شنوایی است، که در همان روزهای اول آماده گرفتن صداها می شود، بلکه قبل از آن در عالم جنین نیز فعالیت محدودی دارد، ولی چشم مدتی بعد از آن (شاید دو هفته بعد) آمادگی دیدن پیدا می کند، زیرا چشمان بسته در محیط تاریک رحم، هیچ گونه آمادگی برای مشاهده امواج نور را ندارد، و به همین دلیل چشم نوزاد، مدتی بعد از تولد نیز بسته است تا تدریجاً به نور عادت کند.
گذشته از پرده های سه گانه ای که از هر سو، جنین را احاطه کرده (پوست شکم مادر، ساختمان رحم، کیسه مخصوصی که جنین درون آن قرار دارد) هر جنینی در میان کیسه ای که اطراف داخل آن را آب لزجی فرا گرفته شناور است، و تقریباً در یک حالت بی وزنی بدون اتکاء بر چیزی، در آنجا قرار دارد، و بسیاری از ضربه هایی که از اطراف بر بدن مادر وارد می شود برای او قابل تحمل است، چرا که در واقع ضربه ها بر همان (کیسه آب) وارد می شود، نه مستقیماً بر خود جنین و به تعبیر دیگر، آن کیسه و محتوای آن را می توان یک دستگاه ضد ضربه نامید که مانند فنرهای نرم اتومبیل ضربه های سنگین موجها و دست اندازهای جاده را خنثی می کند، و از این گذشه نمی گذارد اعضای بدن جنین روی هم فشار بیاورد، زیرا این فشار برای آن جسم لطیف، مسلماً زیان آورد است.
این نکته نیز شایان اهمیت است، که قرآن مجید هنگامی که سلسله مراحل تکاملی جنین را بازگو می کند، در آیه 14 سوره مؤمنون می فرماید (ثُمَ خَلَقْنا النُّطفَةَ عَلَقَةً، فَخَلَقْنَا الْعَلَقَةَ مُضْغَةَ فَخَقَلْنَا المُضْغَةَ عِظاماً فَکَسَوْنَا الْعِظامَ لَحْماً، ثُمَّ اَنْشَأناهُ خَلْقاً آخَرَ، فَتَبارَکَ اللهُ اَحْسَنُ الْخالِقینَ) [سپس (نطفه) را به صورت (علقه) (خون بسته) و (علقه) را به صورت (مضغه) (چیزی شبیه گوشت جویده) و (مضغه) را به صورت (استخوانهایی) درآوردیم، سپس بر استخوانها (گوشت) پوشاندیم، و از آن پس آن را آفرینش تازه ای دادیم، پس بزرگ و پر برکت است خداییکه بهترین خلق کنندگان است!]
جالب این است که علم جنین شناسی، امروز ثابت کرده که وقتی جنین مرحله علقه و مضغه را پشت سر گذاشت، تمام سلولهای آن تبدیل به سلولهای استخوانی می شود، و بعد از آن تدریجاً عضلات و گوشت روی آن را می پوشاند و این دقیقاً همان چیزی است که در آیه فوق آمده که می فرماید (مضغه را تبدیل به استخوان می کنیم، سپس لباس گوشت بر استخوانها می پوشانیم) و این یکی از معجزات علمی قرآن مجید است، چرا که در آن روز چیزی به نام علم (تشریح جنین) وجود نداشت، مخصوصاً در محیط جزیره عربستان که از ساده ترین مسائل علمی نیز خبری نبود. (سید قطب، (فی ظلال) 6/16)
eporsesh.com