خداوند سبحان به پاس هماهنگی همه جانبه رسول اکرم(ص) با قرآن کریم و نیز برای ترغیب دیگران به تأسی از چنین سیره‌ای، ازوجود مقدس آن حضرت با عظمت یاد می‌کند، چنانکه برای بزرگداشت وی، درهیچ جای قرآن او را با اسم مخاطب قرار نداد، بلکه با القاب ازآن حضرت یاد کرد، مانند: (یا أیها النبی)، (یا أیها الرسول)، (یا أیّها المدثّر) و ... ولی درباره دیگر پیامبران می‌فرماید: (یا نوح)، (یا داود) ، (یا موسی) و مانند آن (بحار16/400).
نام مبارک رسول خدا(ص) به عنوان (محمد)، فقط چهار مورد در قرآن کریم آمده است و یک مورد نیز، از آن حضرت به عنوا (احمد) یاد شد. باید توجه داشت در مواردی که بنام آن حضرت تصریح شده نکته‌ای هست که بدون تصریح به نام پیامبر(ص) آن نکته تأمین نمی‌شد، مانند آن که وقتی بحث خاتمیت آن حضرت به میان می‌آید باید نام آن حضرت ذکر شود.
خداوند برای این که دیگران را متوجه عظمت مقام پیامبر کرده، آنان را به ادب قرآنی و تکریم الهی نسبت به ساحت مقدس آن حضرت مؤدب کند می‌فرماید: در حضور رسول گرامی(ص) صدای خود را بلندتر از صدای او نکنید و او را به اسم خطاب نکیند و غیر مؤدبانه با آن حضرت برخورد نکنید: (لا تَرفعوا أَصواتکم فَوق صوت النبی) حجرات/2، (لا تَجعلوا دُعاء الرسول بَینکم کَدُعاء بَعضکم بعضا) نور/63. محضر رسول گرامی(ص) را باید مجلس علم و عقل بدانید نه مجلس گفتار عادی و استیناس حدیث؛ چنانکه در سوره احزاب ادب محفل رسول اکرم(ص) بیان شده است.
eporsesh.com
