ابتدا ذکر این نکته لازم است: گر چه علم امروز توانسته است به علل و اسباب و فلسفه برخی از احکام دست یابد، اما هرگز نمی‌توان به طور قطع ادعا کرد که علت‌های کشف شده، همان علل واقعی احکام هستند. قدر مسلم این است که هیچ حکمی از احکام الهی، بدون فلسفه و مصلحت برای بشر نیست. بنابراین آن چه در دین ما به عنوان (حرام) معرفی شده، یقیناً برای انسان مضرّ بوده است، و اگر چیزی مفید نباشد، هرگز واجب یا مستحب نخواهد بود.
باید توجه داشت، در بسیاری از موارد، بیان احکام نورانی اسلام از ناحیه پیامبر اکرم (ص) و ائمه (ع) بوده است; زیرا بعضی از احکام در قرآن به صورت صریح نیامده است. از آنجایی که پیامبر اکرم و ائمه معصومین (ع) مبیّن و مفسّر احکام الهی می‌باشند، اگر حکمی از لسان ایشان صادر شد، برای ما حجّیت شرعی دارد و واجب است که از آن اطاعت کنیم.
اما باید دانست که انجام وظیفه شرعی برای افراد متدین، منوط به دانستن فلسفه احکام نیست، بلکه باید باور داشت که شریعت اسلام از طریق وحی ابلاغ شده، و شایسته است که مکلفین در هر حال طوق بندگی برگردن نهاده و جان عبادت (یعنی تعبد در برابر فرامین خالق حکیمشان) را دریابند، تا از فواید دنیوی و اخروی آن بهره‌مند گردند. حرمت موسیقی در اسلام نیز، به دلیل مضرات و آثار منفی است که در روح و جسم انسان می‌گذارد. البته شایان ذکر است که هر موسیقی حرام نیست; بلکه حرمت، شرایطی دارد. برای اطلاع بیشتر از فلسفه حرمت موسیقی، می‌توانید به تفسیر آیه 6 سورة لقمان، در تفاسیر متعدد و کتاب یکصد و هشتاد پرسش و پاسخ از آیت‌الله مکارم شیرازی و کتاب (پاسخ به پرسشهای مذهبی) آیت‌الله مکارم شیرازی و آیت الله سبحانی، مراجعه کنید.
eporsesh.com
