حقیقت
ـــ حقیقت، به معنای کارگیرى لفظ در معناى وضع شده براى آن گفته می شود. از آن در علم اصول فقه سخن گفته‌اند. ـــ حقیقت به استعمال لفظ در معنای حقیقی آن اطلاق می‌شود.
طبق آیه آیا انسان فهمیده بود که امانت چیست و حقیقت آن کدام است ؟ و حمل امانت اجباری بود یا اختیاری ؟
امانت همان مسئولیت است و عرضه در این جا عرضه لولایی است ; یعنی اگر چنانچه ما امانت و را به آسمان های برافراشته و زمین پهناور و کوه های سر به فلک کشیده عرضه می داشتیم و آن ها از عقل و شعور بهره مند بودند و در پذیرش نیز مختار بودند قطعا زیر بار چنین امانتی نمی رفتند, ولی بر اثر فقدان عقل و اختیار, زمینهء پذیرش نداشتند, اما انسان با داشتن عقل و اختیارزمینه ءپذیرش داشت . بدون تردید انسان به طبیعت اولیه منهای تربیت دینی ظالم و نادان است و از عواقب خیانت به امانت غافل می باشد, چرا که غرایز بر انسان حکومت می کند. هم چنین آیه از متشابهات است و احتیاج به تفسیر وتأویل دارد, لذا گاهی جمله ای به خاطر فصاحت و بلاغت و داشتن قرینه حذف می شود; بنابراین , معنای دیگرش این است که اگر ما عرضه می داشتیم تنها انسان قابلیت پذیرش داشت و می پذیرفت و سپس خیانت می کرد ; تحقیقاً انسان خائن , ظلوم و جهول است . مگر این که امانت را بر اساس تربیت ایمانی بپذیرد در این صورت می تواند خود را به عرش برساند. باید توجه داشت که امانت مصادیق مختلفی دارد که آن احساس مسئولیت است , از این رو گفته اند این امانت , قرآن , عقل , حکومت و ولایت الهی , نمازو...است . مقصود از عرضه نه عرضه تکوینی است و نه تشریعی , بلکه عرضه لولایی است . این یک واقعیت است و نظایر زیاد دارد. گاهی در پایان آیه مثل بودن را روشن می کند و گاهی حذف می شود. نظیرش در قرآن هست آن جا که می فرماید: بنابراین , آیهء امانت نیز یک نوع مثال است تا اولاً بشر به لیاقت خود پی ببرد و ثانیاً به امانت خیانت نکند وعظمت امانت الهی را درک کند. در مورد این که آیا انسان می دانست امانت چیست ؟ باید گفت انسان به مجرد این که بالغ و عاقل شده ودین را پذیرفت در برابر تکالیف الهی احساس مسئولیت می کند, ولی در آیهء مذکور به عنوان ماجرای آینده مطلب را باز گو می کند, اما مخاطب ها مؤمنان هستند. آسمان و زمین چون استعداد ندارند امتناع آن ها طبیعی است , ولی پذیرش آن برای انسان به سبب استعداد و عقل طبیعی است , به همین دلیل برای آسمان و زمین وکوه , کافر و منافق و مؤمن مفهومی ندارد; زیرا آن ها به فرمان تکوینی الهی در سیر و حرکتند, اما انسان ها بر اثراستعداد خاص در برابر اوامر الهی سه گروه شده اند: مؤمن , کافر و منافق . آن ها که امانت الهی را پاس داشتند مؤمن هستند و کسانی که در برابرش به مخالفت بر خواستند کافرند وآنانی که دو چهره اند به ظاهر عامل و در باطن کافرند منافق محسوب می شوند. eporsesh.com
امانت همان مسئولیت است و عرضه در این جا عرضه لولایی است ; یعنی اگر چنانچه ما امانت و را به آسمان های برافراشته و زمین پهناور و کوه های سر به فلک کشیده عرضه می داشتیم و آن ها از عقل و شعور بهره مند بودند و در پذیرش نیز مختار بودند قطعا زیر بار چنین امانتی نمی رفتند, ولی بر اثر فقدان عقل و اختیار, زمینهء پذیرش نداشتند, اما انسان با داشتن عقل و اختیارزمینه ءپذیرش داشت . بدون تردید انسان به طبیعت اولیه منهای تربیت دینی ظالم و نادان است و از عواقب خیانت به امانت غافل می باشد, چرا که غرایز بر انسان حکومت می کند. هم چنین آیه از متشابهات است و احتیاج به تفسیر وتأویل دارد, لذا گاهی جمله ای به خاطر فصاحت و بلاغت و داشتن قرینه حذف می شود; بنابراین , معنای دیگرش این است که اگر ما عرضه می داشتیم تنها انسان قابلیت پذیرش داشت و می پذیرفت و سپس خیانت می کرد ; تحقیقاً انسان خائن , ظلوم و جهول است . مگر این که امانت را بر اساس تربیت ایمانی بپذیرد در این صورت می تواند خود را به عرش برساند. باید توجه داشت که امانت مصادیق مختلفی دارد که آن احساس مسئولیت است , از این رو گفته اند این امانت , قرآن , عقل , حکومت و ولایت الهی , نمازو...است . مقصود از عرضه نه عرضه تکوینی است و نه تشریعی , بلکه عرضه لولایی است . این یک واقعیت است و نظایر زیاد دارد. گاهی در پایان آیه مثل بودن را روشن می کند و گاهی حذف می شود. نظیرش در قرآن هست آن جا که می فرماید: بنابراین , آیهء امانت نیز یک نوع مثال است تا اولاً بشر به لیاقت خود پی ببرد و ثانیاً به امانت خیانت نکند وعظمت امانت الهی را درک کند. در مورد این که آیا انسان می دانست امانت چیست ؟ باید گفت انسان به مجرد این که بالغ و عاقل شده ودین را پذیرفت در برابر تکالیف الهی احساس مسئولیت می کند, ولی در آیهء مذکور به عنوان ماجرای آینده مطلب را باز گو می کند, اما مخاطب ها مؤمنان هستند. آسمان و زمین چون استعداد ندارند امتناع آن ها طبیعی است , ولی پذیرش آن برای انسان به سبب استعداد و عقل طبیعی است , به همین دلیل برای آسمان و زمین وکوه , کافر و منافق و مؤمن مفهومی ندارد; زیرا آن ها به فرمان تکوینی الهی در سیر و حرکتند, اما انسان ها بر اثراستعداد خاص در برابر اوامر الهی سه گروه شده اند: مؤمن , کافر و منافق . آن ها که امانت الهی را پاس داشتند مؤمن هستند و کسانی که در برابرش به مخالفت بر خواستند کافرند وآنانی که دو چهره اند به ظاهر عامل و در باطن کافرند منافق محسوب می شوند. eporsesh.com
عنوان سوال:
طبق آیه آیا انسان فهمیده بود که امانت چیست و حقیقت آن کدام است ؟ و حمل امانت اجباری بود یا اختیاری ؟
پاسخ:
امانت همان مسئولیت است و عرضه در این جا عرضه لولایی است ; یعنی اگر چنانچه ما امانت و را به آسمان های برافراشته و زمین پهناور و کوه های سر به فلک کشیده عرضه می داشتیم و آن ها از عقل و شعور بهره مند بودند و در پذیرش نیز مختار بودند قطعا زیر بار چنین امانتی نمی رفتند, ولی بر اثر فقدان عقل و اختیار, زمینهء پذیرش نداشتند, اما انسان با داشتن عقل و اختیارزمینه ءپذیرش داشت .
بدون تردید انسان به طبیعت اولیه منهای تربیت دینی ظالم و نادان است و از عواقب خیانت به امانت غافل می باشد, چرا که غرایز بر انسان حکومت می کند. هم چنین آیه از متشابهات است و احتیاج به تفسیر وتأویل دارد, لذا گاهی جمله ای به خاطر فصاحت و بلاغت و داشتن قرینه حذف می شود; بنابراین , معنای دیگرش این است که اگر ما عرضه می داشتیم تنها انسان قابلیت پذیرش داشت و می پذیرفت و سپس خیانت می کرد ; تحقیقاً انسان خائن , ظلوم و جهول است . مگر این که امانت را بر اساس تربیت ایمانی بپذیرد در این صورت می تواند خود را به عرش برساند. باید توجه داشت که امانت مصادیق مختلفی دارد که آن احساس مسئولیت است , از این رو گفته اند این امانت , قرآن , عقل , حکومت و ولایت الهی , نمازو...است . مقصود از عرضه نه عرضه تکوینی است و نه تشریعی , بلکه عرضه لولایی است .
این یک واقعیت است و نظایر زیاد دارد. گاهی در پایان آیه مثل بودن را روشن می کند و گاهی حذف می شود. نظیرش در قرآن هست آن جا که می فرماید:
بنابراین , آیهء امانت نیز یک نوع مثال است تا اولاً بشر به لیاقت خود پی ببرد و ثانیاً به امانت خیانت نکند وعظمت امانت الهی را درک کند.
در مورد این که آیا انسان می دانست امانت چیست ؟ باید گفت انسان به مجرد این که بالغ و عاقل شده ودین را پذیرفت در برابر تکالیف الهی احساس مسئولیت می کند, ولی در آیهء مذکور به عنوان ماجرای آینده مطلب را باز گو می کند, اما مخاطب ها مؤمنان هستند. آسمان و زمین چون استعداد ندارند امتناع آن ها طبیعی است , ولی پذیرش آن برای انسان به سبب استعداد و عقل طبیعی است , به همین دلیل برای آسمان و زمین وکوه , کافر و منافق و مؤمن مفهومی ندارد; زیرا آن ها به فرمان تکوینی الهی در سیر و حرکتند, اما انسان ها بر اثراستعداد خاص در برابر اوامر الهی سه گروه شده اند: مؤمن , کافر و منافق .
آن ها که امانت الهی را پاس داشتند مؤمن هستند و کسانی که در برابرش به مخالفت بر خواستند کافرند وآنانی که دو چهره اند به ظاهر عامل و در باطن کافرند منافق محسوب می شوند.
eporsesh.com
- [سایر] رجعت کنندگان چند دسته اند و آیا رجعت آنها اختیاری است یا اجباری؟
- [سایر] با توجه به آیه 72 سوره احزاب امانت انسان چیست؟
- [سایر] امانت عرضه شده بر انسان چیست ؟ ظلوم و جهول بودن انسان در انتهای آیه به چه معنا است و چطور با ابتدای آیه سازگاری دارد؟
- [سایر] کدام آیه در قرآن به نام آیه امانت معروف است؟
- [سایر] این یک حقیقت علمی است که هرچه انسان به طرف آسمان پرواز کند اکسیژن هوا کمتر می شود، آیه قرآن که به این مطلب اشاره کند کدام است؟
- [سایر] لطفا با ترجمه و توضیح مختصر، بفرمایید کدام آیه در قرآن به نام آیه امانت معروف است؟
- [سایر] حقیقت انسان چیست؟
- [سایر] حقیقت انسان چیست؟
- [سایر] در کدام آیه از قرآن بر امانت تأکید شده و آیا مفهوم ادای امانت، شامل سپردن کارها و موقعیتهای اجتماعی به افراد کاردان نیز می شود؟
- [آیت الله مکارم شیرازی] زنی در اثر تفخیذ اجباری حامله شده، و بر اثر وضع حمل بکارت وی زائل گشته است. آیا دیه، یا ارش البکارة، یا مهر المثل، به وی تعلّق می گیرد؟
- [آیت الله صافی گلپایگانی] . امانت دار و کسی که مال را امانت می گذارد، باید هر دو بالغ و عاقل باشند، پس اگر انسان مالی را پیش بچه یا دیوانه امانت بگذارد، یا دیوانه و بچه مالی را پیش کسی امانت بگذارند صحیح نیست.
- [آیت الله نوری همدانی] امانت دار و کسی که مال را امانت می گذارد ، باید هر دو بالغ و عاقل باشند ، پس اگر انسان مالی را پیش بچّه یا دیوانه امانت بگذارد ، یا دیوانه و بچّه مالی را پیش کسی امانت بگذارند ، صحیح نیست .
- [امام خمینی] امانتدار و کسی که مال را امانت میگذارد، باید هر دو بالغ و عاقل باشند، پس اگر انسان مالی را پیش بچه یا دیوانه امانت بگذارد، یا دیوانه و بچه، مالی را پیش کسی امانت بگذارند صحیح نیست.
- [آیت الله میرزا جواد تبریزی] امانت دار و کسی که مال را امانت می گذارد باید هر دو عاقل باشند؛ پس اگر انسان مالی را پیش دیوانه امانت بگذارد؛ یا دیوانه مالی را پیش کسی امانت بگذارد صحیح نیست. ولی جایز است بچه ممیز با اذن ولی مالش را نزد کسی امانت بگذارد و همچنین جایز است مال دیگری را با اذنش نزد کسی امانت بگذارد و امانت گذاشتن نزد بچه ممیز عیبی ندارد اگرچه ولی اجازه نداده باشد.
- [آیت الله خوئی] امانتداری و کسی که مال را امانت میگذارد باید هر دو عاقل باشند پس اگر انسان مالی را پیش دیوانه امانت بگذارد، یا دیوانه مالی را پیش کسی امانت بگذارد صحیح نیست. ولی جائز است بچة ممیز با اذن ولیّ مالش را نزد کسی امانت بگذارد و همچنین جائز است مال دیگری را با اذنش نزد کسی امانت بگذارد و امانت گذاشتن نزد بچه ممیز عیبی ندارد اگرچه ولیّ اجازه نداده باشد.
- [آیت الله جوادی آملی] .شنیدن اختیاری آیه سجده, از کسی که قصد خواندن قرآن ندارد، سجده ندارد; نیز گوش فرا دادن به ضبط صوت، موجب سجده نمیشود؛ ولی گوش دادن به صدای قاری قرآن که مستقیم از رسانه پخش می‌شود، سجده دارد.
- [آیت الله علوی گرگانی] امانت دار و کسی که مال را امانت میگذارد، باید هر دو بالغ و عاقل باشند، پس اگر انسان مالی را پیش بچه یا دیوانه امانت بگذارد یا دیوانه وبچه مالی را پیش کسی امانت بگذارد صحیح نیست مگر آن که با اذن ولیّ باشد.
- [آیت الله شبیری زنجانی] امانتدار و کسی که مال را به امانت میگذارد باید هر دو عاقل و ممیّز باشند، پس اگر انسان مالی را پیش دیوانه یا غیر ممیّز امانت بگذارد، یا دیوانه یا غیر ممیّز مالی را پیش کسی امانت بگذارد صحیح نیست و همچنین امانتگذارنده باید بالغ و مالک باشد و قصد ودیعه داشته با شد، ولی جایز است بچه ممیّز با اذن ولیّ مالش را نزد کسی امانت بگذارد و همچنین جایز است انسان مال دیگری را با اذن او نزد کسی امانت بگذارد.
- [آیت الله اردبیلی] امانتدار و امانتگذار، باید بالغ و عاقل باشند، پس اگر انسان مالی را پیش بچّه یا دیوانه به امانت بگذارد یا دیوانه و بچّه، مالی را پیش کسی امانت بگذارند، صحیح نیست.
- [آیت الله سیستانی] اگر صاحب مال برای نگهداری مال خود جائی را معیّن کند ، ولی از گفته او چنین فهمیده شود که آن محل در نظر او خصوصیتی ندارد ، امانت دار میتواند آن را به جای دیگری که مال در آنجا محفوظ تر ، یا مثل محل اولی است ببرد ، و چنانچه مال در آنجا تلف شود ، ضامن نیست .