بهترین راه برای قرائت همراه با ادراک و فهم قرآن این است که انسان همراه با قرائت سور قرآنی، معانی آن را در ذهن و نظر قرار دهد، و با هر آیهٔ در درون و نهاد خود گفتگو نماید، در آیهٔ عذاب از خداوند طلب مغفرت و در آیهٔ رحمت از خدای سبحان طلب گذشت کند و بشیر بودن و نذیر بودن خداوند در آیات را مشاهده نماید و از هر مطلبی که قرآن افاده می‌نماید نکتهٔ علمی مربوط به آن را برداشت نماید.
در هنگام تلاوت قرآن با زبان، کلمات از راه گوش به سمع انسان می‌رسد که معنای آن نیز باید به دل و جان نفوذ کند و اگر دل بسته باشد، معنا به آن نفوذ نمی‌نماید، قرآن کریم در این مورد می‌فرماید: (أفلا یَتَدبّرونَ القرآن أم علی قلوبٍ اقفالها)(1) آیا در قرآن تدبر نمی‌کنند یا بر دلها قفلهایی نهاده شده است؟ و در آیهٔ دیگر می‌فرماید: (کلاّ بل رانَ علی قلوبهم ما کانوا یکسبون)(2) یعنی؛ بر قلب‌های آنها با آنچه کسب کرده‌اند زنگار نشسته است.
گناه، غفلت و علائق به دنیا، دل را قفل می‌کند و می‌بندد و معارف قرآنی در این قلب‌ها نفوذ نمی‌کند و انسان باید از راه باز کردن دل و زدودن (رین) و (چرک) از آن، زمینهٔ نفوذ معنا را به جان خود فراهم آورد. چون این زمینه فراهم شود تلاوت آیات قرآن موجب لذّت می‌شود. فرد با ورود به هر آیه‌ای اگر مشتمل بر خیرات، معرفت، علم و مانند آن باشد، مضمون آن را مسألت می‌کند و اگر ناظر به عذاب و مانند آن باشد نجات از آن را از خداوند طلب می‌نماید.
(1) سورهٔ محمّد، آیهٔ 24.
(2) سورهٔ مطففین، آیهٔ 14.
( آیةالله جوادی آملی )
