آیه "إنّ ربّکم الله الذی خلق السموات والأرض فی ستة أیام"(1) گذشته از معنای شش روز، سؤالهایی را تداعی می‌کند که به برخی از آنها اشاره می‌شود:
الف: آیا منظور خصوص آسمانها و زمین است یا اعم از آنچه در بین آنهاست؟
ب: در این صورت که مقصود اعم از آسمانها و زمین و آنچه در بین آنهاست باشد، آسمانها در چند روز خلق شده، زمین در چند روز آفریده شده، و آنچه بین آسمانها و زمین واقع است در چند روز خلق شده است؟ پاسخ این پرسشها را می‌توان از انضمام سایر آیات خلقت نظام کیهانی به آیه مزبور و با بررسی منطوق، مفهوم، مسکوت و محذوف استنباط کرد؛ زیرا آنچه به پرسش اول پاسخ می‌دهد این است که موجودهای بین آسمان و زمین مشمول و مندرج است در آیه اول که به منزله متن است و از این رو در برخی آیات ذکر شده است؛ مانند: "الذی خلق السموات والأرض وما بینهما فی ستة أیام"(2) و آنچه به سؤال دوم جواب می‌دهد این است که آفرینش آسمانها در دو روز انجام شد: "ثم استوی إلی السماء وهی دخانٌ فقال لها وللأرض ائتیا طوعاً أو کرهاً قالتا أتینا طائعین * فقضیهنّ سبع سموات فی یومین..."(3) ، و آنچه به پرسش سوم پاسخ می‌دهد این است که خلقت زمین در دو روز واقع شد: "قل أئنّکم لتکفرون بالذی خلق الأرض فی یومین وتجعلون له أنداداً ذلک ربّ العالمین"(4)، و اما آنچه به سؤال چهارم جواب می‌دهد این است که آفرینش آنچه در بین آسمانها و زمین قرار دارد در دو روز واقع شد و این پیام را از جمع‌بندی نهایی و کسر چهار روز یاد شده از مجموع شش روز می‌توان استظهار کرد.
1 سوره اعراف، آیه 54.
2 سوره فرقان، آیه 59.
3 سوره فصلت، آیات 11 12.
4 سوره فصلت، آیه 9.
مأخذ: ( تفسیر تسنیم، ج 1، ص 125)
