نوروز در گنجینه معارف اهل بیت علیهم السلام و متون روایی ما از منزلت و جایگاه خاصی برخوردار است، به گونه ای که ایشان بر پاسداشت این روز سخن رانده اند و از مناسبت های مهم آن یاد کرده اند. اگر چه در قرآن آیه برای تحویل سال، نازل نشده است ولی با درنگ در روایات، بدست می آید که (نوروز) سمبل تحوّل و تغییر است، البته تحول به سمت نیکویی و بهتر شدن.
مهمترین سندی که بر نکوداشت نوروز دلالت دارد، روایت معلّی بن خُنَیس از امام صادق علیه السلام است که در پرتو آن کلام نورانی علاوه بر آداب خاصی که برشمرده شده است؛ نماز نافلة مخصوصی نیز تعلیم شده است و آن بدین مضمون است که:
(... پس زمانی که از نمازهای ظهر و عصر و نوافل فارغ شدی، بعد از آن، چهار رکعت نماز به جا آور یعنی هر دو رکعت به یک سلام و در رکعت اول، بعد از حمد، ده مرتبه سورة (انا انزلناه فی لیلة القدر) را بخوان و در رکعت دوم، بعد از حمد، ده مرتبه سورة (قل یا ایها الکافرون) و در رکعت سوم، بعد از حمد، ده مرتبه سورة (قل هو الله احد) و در رکعت چهارم، بعد از حمد، ده مرتبه سوره های (قل اعوذ برب الناس) و (قل اعوذ برب الفلق) و بعد از نماز به سجده شکر برو و دعا بخوان.[1]
امام خمینی (ره) در این زمینه می فرماید:
(... از آداب امروز (عید نوروز) روزه گرفتن است، از آداب امروز دعا کردن است، نماز خواندن است، و این به ما می فهماند که اگر ملّتی بخواهد به راه راست برود و بخواهد استقلال خودش را، آزادی خودش را حفظ کند، باید در عیدش و غیرعیدش تذکر داشته باشد... به یاد خدا باشد، برای خدا باشد.)[2]
معرفی منابع جهت مطالعه بیشتر:
به مفاتیح الجنان مراجعه شود.
--------------------------------------------------------------------------------
[1]. ر.ک: حر عاملی، وسائل الشیعه، ج 7، ص 173.
[2]. موسوی خمینی، روح الله، صحیفه نور، مجموعه رهنمودهای امام خمینی، مرکز مدارک فرهنگی انقلاب اسلامی، تهران، وزارت ارشاد، 1364، ج 17، ص215.
