همه ما به خوبی احساس می کنیم که دادگاهی در درون جان ما به اعمال ما رسیدگی می کند، در برابر نیکی ها پاداش می دهد، آنچنان احساس آرامش درونی می کنیم و روح ما لبریز از شادی و نشاط می شود که لذّت آن را با هیچ بیان و قلمی نمی توان توصیف کرد. و در برابر کارهای زشت و مخصوصاً گناهان بزرگ آنچنان مجازات می کند که زندگی را در کام انسان تلخ می نماید.
بسیار دیده شده است که افرادی پس از ارتکاب یک جنایت بزرگ مانند قتل و فرار کردن از چنگال عدالت، داوطلبانه آمده اند و خود را به دادگاه معرّفی کرده و تسلیم چوبه دار نموده اند، و دلیل آن را رهایی از شکنجه وجدان ذکر کرده اند.
انسان با مشاهده این دادگاه درونی از خود سؤال می کند چگونه ممکن است من که موجود کوچکی هستم دارای چنین محکمه ای باشم امّا عالم بزرگ و جهان آفرینش دادگاهی که متناسب آن است نداشته باشد؟
منبع:50 درس اصول عقائد برای جوانان آیت الله العظمی مکارم شیرازی ص338
