پرهیزگاران یقین دارند که انسان، مهمل، عبث و بی هدف آفریده نشده، آفرینش برای او خط سیری تعیین کرده است که با مرگ هرگز پایان نمی گیرد چرا که اگر در همین جا همه چیز ختم می شد مسلماً این همه غوغا برای این چند روز زندگی، عبث و بیهوده بود.
آنها اعتراف دارند: عدالت مطلق پروردگار در انتظار همگان است و چنان نیست که اعمال ما در این جهان، بی حساب و پاداش باشد. این اعتقاد به آنها آرامش می بخشد، از فشارهائی که در طریق انجام مسئولیت ها بر آنها وارد می شود نه تنها رنج نمی برند که از آن استقبال می کنند، همچون کوه در برابر حوادث می ایستند، در برابر بی عدالتی ها تسلیم نمی شوند، و مطمئن هستند کوچک ترین عمل نیک و بد، پاداش و کیفر دارد، بعد از مرگ به جهانی وسیع تر که خالی از هر گونه ظلم و ستم است انتقال می یابند و از رحمت وسیع و الطاف پروردگار بزرگ بهره مند می شوند. ایمان به آخرت یعنی شکافتن دیوار عالم ماده، و ورود در محیطی بالاتر و والاتر که این جهان، مزرعه ای برای آن، و آموزشگاهی برای آمادگی هر چه بیشتر در برابر آن، محسوب می شود، حیات و زندگی این جهان هدف نهائی نیست بلکه جنبه مقدماتی دارد، و دوران سازندگی برای جهان دیگر است.
زندگی در این جهان همچون زندگی دوران جنینی است که هرگز هدف آفرینش انسان آن نبوده، بلکه یک دوران تکاملی است برای زندگی دیگری، ولی تا این جنین سالم و دور از هر گونه عیب متولد نشود در زندگی بعد از آن خوشبخت و سعادتمند نخواهد بود. ایمان به رستاخیز اثر عمیقی در تربیت انسانها دارد، به آنها شهامت و شجاعت می بخشد، زیرا براساس آن، اوج افتخار در زندگی این جهان، (شهادت) در راه یک هدف مقدس الهی است که محبوب ترین أشیاء برای فرد با ایمان و آغازی است برای یک زندگی ابدی و جاودانی.
ایمان به قیامت انسان را در برابر گناه کنترل می کند، و به تعبیر دیگر گناهان ما با ایمان به خدا و آخرت نسبت معکوس دارند، به هر نسبت که ایمان قوی تر باشد گناه کمتر است. و در نقطه مقابل فراموشی روز جزا، سرچشمه انواع طغیان ها، ستم ها و گناهان است و آنها هم سرچشمه عذاب شدید.(1)
پی نوشت:
1. تفسیر نمونه، ج 1، ص 108.
منبع:سایت انوار طاها
