بعثت انبیاء
برانگیختگی به پیامبری و رسالت الهی را بعثت گویند.
آیا هدف بعثت انبیاء بدون عصمت محقق می شود؟
در این باره باید گفت: از یک سو مسلّم است شخص عاقل و حکیم و آگاه هرگز کاری نمی کند که نتیجه آن برخلاف مقصود و هدف او باشد، و اگر کسی چنین کاری کند معلوم می شود حکیم و آگاه نیست. از سوی دیگر می دانیم خداوند انبیای خود را به منظور هدایت و تربیت بندگان فرستاده است، حال اگر آنها معصوم از گناه و خطا نباشند انسان ها را به گمراهی می کشانند، و این درست نقطه مقابل هدف بعثت پیامبران است. اضافه بر این، برنامه های عملی انبیاء نقش اصلی را در تربیت مردم دارد، زیرا همیشه طرز عمل و رفتار مربیان و حالات و صفات آنها است که برای کسانی که تحت تربیت آنها قرار دارند معیار و الگو محسوب می شود. بیانات سودمند و استدلالات عقلانی و خطابه های پر آب و تاب هر قدر اثر داشته باشد در برابر نمونه های عملی ناچیز است، مخصوصاً اگر تضادّی در میان سخن و عمل،گفتار و رفتار آنها ظاهر گردد آن بیانات به کلّی از اثر خواهد افتاد!.اینجا است که انبیاء باید در تمام برنامه های زندگی اسوه و مقتدای مردم باشند، و مردم درس دین را در اعمال آنها بخوانند. اگر آنها افرادی آلوده به گناهان، آلوده به دروغ و خیانت و ظلم و هوسرانی باشند به کلّی اعتبار خود را از دست داده و هدف بعثت آنان عقیم خواهد ماند. چگونه ممکن است خداوند این منصب بزرگ را که عالی ترین منصب روحانی و معنوی و اجتماعی است بر عهده کسی بگذارد که او خود آلوده گناه است، تسلّط بر نفس ندارد، اسیر چنگال هوا و هوس ها است، و در پرتگاه های اخلاقی قدمش می لرزد، آیا چنین کسی می تواند رهبر روحانی و معنوی مردم شود؟ بنابراین باید پذیرفت تنها در صورتی این هدف مهم تأمین می گردد که آنها از هرگونه گناه صغیره و کبیره، بلکه هرگونه خطا منزه و مبرّا باشند. لذا در حدیثی از امام علی بن موسی الرضا(علیه السلام) می خوانیم که درباره فضیلت وصفات امام می فرماید: (هُوَ مَعْصُومٌ مُؤیَّدٌ مُوَفَّقٌ مُسَدَّدٌ قَدْ اَمِنَ مِنَ الْخَطَایَا وَ الزَّلَلِ وَ الْعِثَارِ یَخُصُّصهُ اللهُ بِذلِکَ لِیَکُونَ حُجَّتُهُ عَلی عِبَادِهِ وَ شَاهِدُهُ عَلی خَلْقِهِ)؛ او معصوم است و مؤیّد و موفّق و مستقیم و آگاه از حق، و ایمن از خطاها و لغزش ها و انحراف ها، خداوند او را به این صفت مخصوص کرده تا حجّتش بر بندگان و شاهدش بر خلق باشد.(1) پی نوشت: 1. کافی، ج 1، صفحه 203، باب نادر جامع فی فضل الامام و صفاته، حدیث 1؛پیام قرآن ، مکارم شیرازی، ج 7، ص 187. منبع:سایت انوار طاها
در این باره باید گفت: از یک سو مسلّم است شخص عاقل و حکیم و آگاه هرگز کاری نمی کند که نتیجه آن برخلاف مقصود و هدف او باشد، و اگر کسی چنین کاری کند معلوم می شود حکیم و آگاه نیست. از سوی دیگر می دانیم خداوند انبیای خود را به منظور هدایت و تربیت بندگان فرستاده است، حال اگر آنها معصوم از گناه و خطا نباشند انسان ها را به گمراهی می کشانند، و این درست نقطه مقابل هدف بعثت پیامبران است. اضافه بر این، برنامه های عملی انبیاء نقش اصلی را در تربیت مردم دارد، زیرا همیشه طرز عمل و رفتار مربیان و حالات و صفات آنها است که برای کسانی که تحت تربیت آنها قرار دارند معیار و الگو محسوب می شود. بیانات سودمند و استدلالات عقلانی و خطابه های پر آب و تاب هر قدر اثر داشته باشد در برابر نمونه های عملی ناچیز است، مخصوصاً اگر تضادّی در میان سخن و عمل،گفتار و رفتار آنها ظاهر گردد آن بیانات به کلّی از اثر خواهد افتاد!.اینجا است که انبیاء باید در تمام برنامه های زندگی اسوه و مقتدای مردم باشند، و مردم درس دین را در اعمال آنها بخوانند. اگر آنها افرادی آلوده به گناهان، آلوده به دروغ و خیانت و ظلم و هوسرانی باشند به کلّی اعتبار خود را از دست داده و هدف بعثت آنان عقیم خواهد ماند. چگونه ممکن است خداوند این منصب بزرگ را که عالی ترین منصب روحانی و معنوی و اجتماعی است بر عهده کسی بگذارد که او خود آلوده گناه است، تسلّط بر نفس ندارد، اسیر چنگال هوا و هوس ها است، و در پرتگاه های اخلاقی قدمش می لرزد، آیا چنین کسی می تواند رهبر روحانی و معنوی مردم شود؟ بنابراین باید پذیرفت تنها در صورتی این هدف مهم تأمین می گردد که آنها از هرگونه گناه صغیره و کبیره، بلکه هرگونه خطا منزه و مبرّا باشند. لذا در حدیثی از امام علی بن موسی الرضا(علیه السلام) می خوانیم که درباره فضیلت وصفات امام می فرماید: (هُوَ مَعْصُومٌ مُؤیَّدٌ مُوَفَّقٌ مُسَدَّدٌ قَدْ اَمِنَ مِنَ الْخَطَایَا وَ الزَّلَلِ وَ الْعِثَارِ یَخُصُّصهُ اللهُ بِذلِکَ لِیَکُونَ حُجَّتُهُ عَلی عِبَادِهِ وَ شَاهِدُهُ عَلی خَلْقِهِ)؛ او معصوم است و مؤیّد و موفّق و مستقیم و آگاه از حق، و ایمن از خطاها و لغزش ها و انحراف ها، خداوند او را به این صفت مخصوص کرده تا حجّتش بر بندگان و شاهدش بر خلق باشد.(1) پی نوشت: 1. کافی، ج 1، صفحه 203، باب نادر جامع فی فضل الامام و صفاته، حدیث 1؛پیام قرآن ، مکارم شیرازی، ج 7، ص 187. منبع:سایت انوار طاها
پاسخ:
در این باره باید گفت: از یک سو مسلّم است شخص عاقل و حکیم و آگاه هرگز کاری نمی کند که نتیجه آن برخلاف مقصود و هدف او باشد، و اگر کسی چنین کاری کند معلوم می شود حکیم و آگاه نیست. از سوی دیگر می دانیم خداوند انبیای خود را به منظور هدایت و تربیت بندگان فرستاده است، حال اگر آنها معصوم از گناه و خطا نباشند انسان ها را به گمراهی می کشانند، و این درست نقطه مقابل هدف بعثت پیامبران است. اضافه بر این، برنامه های عملی انبیاء نقش اصلی را در تربیت مردم دارد، زیرا همیشه طرز عمل و رفتار مربیان و حالات و صفات آنها است که برای کسانی که تحت تربیت آنها قرار دارند معیار و الگو محسوب می شود. بیانات سودمند و استدلالات عقلانی و خطابه های پر آب و تاب هر قدر اثر داشته باشد در برابر نمونه های عملی ناچیز است، مخصوصاً اگر تضادّی در میان سخن و عمل،گفتار و رفتار آنها ظاهر گردد آن بیانات به کلّی از اثر خواهد افتاد!.اینجا است که انبیاء باید در تمام برنامه های زندگی اسوه و مقتدای مردم باشند، و مردم درس دین را در اعمال آنها بخوانند. اگر آنها افرادی آلوده به گناهان، آلوده به دروغ و خیانت و ظلم و هوسرانی باشند به کلّی اعتبار خود را از دست داده و هدف بعثت آنان عقیم خواهد ماند. چگونه ممکن است خداوند این منصب بزرگ را که عالی ترین منصب روحانی و معنوی و اجتماعی است بر عهده کسی بگذارد که او خود آلوده گناه است، تسلّط بر نفس ندارد، اسیر چنگال هوا و هوس ها است، و در پرتگاه های اخلاقی قدمش می لرزد، آیا چنین کسی می تواند رهبر روحانی و معنوی مردم شود؟ بنابراین باید پذیرفت تنها در صورتی این هدف مهم تأمین می گردد که آنها از هرگونه گناه صغیره و کبیره، بلکه هرگونه خطا منزه و مبرّا باشند.
لذا در حدیثی از امام علی بن موسی الرضا(علیه السلام) می خوانیم که درباره فضیلت وصفات امام می فرماید: (هُوَ مَعْصُومٌ مُؤیَّدٌ مُوَفَّقٌ مُسَدَّدٌ قَدْ اَمِنَ مِنَ الْخَطَایَا وَ الزَّلَلِ وَ الْعِثَارِ یَخُصُّصهُ اللهُ بِذلِکَ لِیَکُونَ حُجَّتُهُ عَلی عِبَادِهِ وَ شَاهِدُهُ عَلی خَلْقِهِ)؛ او معصوم است و مؤیّد و موفّق و مستقیم و آگاه از حق، و ایمن از خطاها و لغزش ها و انحراف ها، خداوند او را به این صفت مخصوص کرده تا حجّتش بر بندگان و شاهدش بر خلق باشد.(1)
پی نوشت:
1. کافی، ج 1، صفحه 203، باب نادر جامع فی فضل الامام و صفاته، حدیث 1؛پیام قرآن ، مکارم شیرازی، ج 7، ص 187.
منبع:سایت انوار طاها
- [سایر] برخی هدف بعثت انبیاء را خدا و آخرت میدانند! چه پاسخی به نظر این عده دارید؟
- [سایر] آیا بعثت انبیاء بر خداوند ضرورت دارد؟
- [سایر] آیا دلیل عقلی بر عصمت انبیاء وجود دارد؟ و اگر انبیاء معصوم نباشند، چه مشکلی پیش میآید؟
- [سایر] آیا دلیل عقلی بر عصمت انبیاء وجود دارد؟ و اگر انبیاء معصوم نباشند، چه مشکلی پیش میآید؟
- [سایر] آیا انبیاء عصمت داشته اند؟
- [سایر] حدیث با موضوع هدف بعثت بفرمایید؟
- [سایر] عصمت انبیاء را تعریف کنید؟
- [سایر] آیا انبیاء از کودکی معصوم بوده اند؟
- [سایر] حدیث با موضوع هدف بعثت بفرمایید؟
- [سایر] عالی ترین هدف بعثت پیامبر در قرآن چیست؟
- [آیت الله وحید خراسانی] شخصی که به یکی از چهارده معصوم علیهم السلام از روی دشمنی دشنام دهد نجس است
- [آیت الله فاضل لنکرانی] لازم نیست صیغه وقف را به عربی بخوانند، بلکه اگر مثلا بگوید خانه خود را وقف کردم وقف صحیح است و وقف به عمل نیز محقق می شود مثلا چنانچه حصیری را به قصد وقف بودن در مسجد بیندازد و یا جائی را به قصد مسجد بودن بسازد و در اختیار نمازگزاران بگذارد وقفیّت محقق می شود.
- [آیت الله وحید خراسانی] همچنان که رجوع به گفتن محقق می شود مثل ان که بگوید از بخششی که کردم برگشتم به فعل نیز محقق می شود مثل ان که به قصد رجوع از طرف بگیرد یا ان چه را بخشیده به قصد رجوع به دیگری واگذار نماید ودر تحقق رجوع دانستن کسی که مال به او هبه شده معتبر نیست
- [آیت الله فاضل لنکرانی] بنابر احتیاط واجب قبض و اقباض در تحقق رهن شرط است لذا تا وقتی که رهن گیرنده مال مرهونه را تحویل نگرفته باشد رهن محقق نشده است.
- [آیت الله نوری همدانی] نماز جمعه دارای دو خُطْبه است که مانند اصل نماز واجب بوده و باید توسّط امام جمعه ایراد شود ، بدون این دو خطبه نماز جمعه محقق نمی شود .
- [آیت الله خوئی] ظاهر این است که در اوقاف عامه از قبیل مدارس و مساجد و امثال اینها قبض معتبر نباشد و وقفیت به مجرد وقف نمودن محقق می‌شود.
- [آیت الله سیستانی] لازم نیست صیغه وقف را به عربی بخوانند، بلکه اگر مثلاً بگوید این کتاب را بر طلاب علوم دینی وقف کردم، وقف صحیح است، بلکه وقف به عمل نیز محقق می‌شود مثلاً چنانچه حصیری را به قصد وقف بودن در مسجد بیندازد، و یا ساختمانی را بهطوری که مساجد را به آنطور میسازند به قصد مسجد بودن بسازد، وقفیت محقّق می‌شود، ولی به قصد تنها وقفیت محقق نمیشود. و قبول در وقف لازم نیست چه وقف عام باشد، و چه وقف خاص، و همچنین قصد قربت لازم نیست.
- [آیت الله سیستانی] در اوقاف عامه از قبیل مدارس، و مساجد و امثال اینها، قبض معتبر نیست و وقفیت به مجرّد وقف نمودن محقق می‌شود.
- [آیت الله صافی گلپایگانی] . لازمه ایمان به خداوند متعال و ایمان به انبیاء عظام صلوات الله علیهم اجمعین و ایمان به احکام الهی آن است که شخص مؤمن، قلباً از منکر و معصیت خداوند متعال، منزجر باشد، و منکر را قلباً انکار کند.
- [آیت الله فاضل لنکرانی] در طلاق رجعی مرد به دو قِسم می تواند به زن خود رجوع کند: اول: حرفی بزند که معنایش این باشد که او را دو باره زن خود قرار داده است. دوّم: کاری کند که از آن بفهمند رجوع کرده است. بنابر این با هر لفظ و عبارت یا عملی که بفهماند او را مجدداً زن خود قرار داده است رجوع محقّق می شود و ظاهر این است که به نزدیکی کردن رجوع محقق خواهد شد اگر چه قصد رجوع نداشته باشد.