آیا عقل ما مستقلا و بدون شرع قادر به درک نیکی و بدی هست؟

عقل ما (خوبی) و (بدی) اشیا را تا حدود قابل توجّهی درک می کند (این همان چیزی است که دانشمندان از آن به عنوان حسن و قبح عقلی یاد می کنند).مثلا می دانیم عدالت و احسان خوبست، و ظلم و بخل بد است، حتّی قبل از این که دین و مذهب از این امور سخن گوید برای ما روشن بوده است، هر چند مسائل دیگری وجود دارد که علم ما برای درک آن کافی نیست، و باید از رهنمود رهبران الهی و پیامبران استفاده کند.بنابراین اگر گروهی از مسلمین به نام (اشاعره) منکر (حسن و قبح عقلی) شده اند، و راه شناخت خوبی و بدی را، حتّی در مثل عدالت و ظلم و مانند آنها فقط شرع و مذهب دانسته اند، اشتباه محض است.چه این که اگر عقل ما قادر به درک خوبی و بدی نباشد از کجا بدانیم خداوند معجزه را در اختیار فرد دروغگویی نمی گذارد؟، امّا هنگامی که می گوییم دروغ گفتن زشت و قبیح است، و محال است از خداوند سر زند، می دانیم که وعده های خداوند همه حق است، و گفته های او همه صدق است، هرگز دروغگو را تقویّت نمی کند و هرگز معجزه را در اختیار شخص کاذب قرار نمی دهد.این جاست که می توان به آنچه در شرع و مذهب وارد شده اعتماد کرد.بنابراین نتیجه می گیریم که اعتقاد به حسن و قبح عقلی اساس دین و مذهب است .(1)
منبع:
1. 50 درس اصول عقائد برای جوانان،آیت الله العظمی مکارم ص87
منبع:سایت انوار طاها