تعابیری که ما در خصوص بهشت و جهنم داریم قرب حق و لقاء خداوند است . یکی از مطالبی که خداوند می گوید این است که شما باید این آرمان را در سرخود بپرورانید و لذا به کسانی اعتراض دارد که آرمان رسیدن به لقاء و قرب خداوند را ندارند . این افراد مورد اعتراض هستند که چرا آرمان های شما بلند نیست و نمی خواهید به ما برسید . چرا نمی خواهید که به لقاء ما برسید ؟ آنجا همه چیز وجود دارد . برخلاف آن چیزی که به ما القاء می شود که اسلام آمده تا با زیاده خواهی بشر مبارزه کند. درواقع اسلام آمده تا با کم خواهی بشر مبارزه کند . آنچه که قرار است ما به آن برسیم ربوبیت و خداگونگی است . شهید مطهری در کتاب معاد یک گفتگویی را با انجمن پزشکان و مهندسین دارد . در رابطه با فرجام انسان و آخرت، بحث هایی صورت می گیرد و آن افراد از نگاه خود به این مسئله می پردازند . شهید مطهری حدیثی را از فیض کاشانی نقل می کند که جایگاه انسان را در انتها خیلی خوب نشان می دهد . مضمون آن این است که خداوند اینجا ما را یا عبادی صدا می کند . اگر انسان مسیر عبودیت را درست طی کند و به آخرت برسد لحن خدا عوض می شود . نامه ای به انسان می نویسد با این مضمون: از حی قیوم لایموت به موجودی که حالا حی و لایموت شده است . شهید مطهری از این روایات استفاده کرده و می گوید ما در ادامه ی سیر تکاملی که داریم به یک فضای مطلقی وارد می شویم که سیستم های محدود نیست . آنجا فقط اراده ی من است . من اراده می کنم پرواز کنم ، پرواز می کنم . یعنی در یک فضای لایتناهی هرچه که انسان اراده می کند همان صورت می گیرد . لذا هر لحظه می تواند در یک نشاط و لذتی باشد . در یک کلام ما قرار است به ربوبیت برسیم و ربوبیت هم یعنی در یک فضای مطلق هرچه ما اراده کنیم بشود و یک حیات ابدی و پایان ناپذیر در اختیار ما قرار بگیرد . و همه ی اینها الطاف الهی نسبت به بندگان خود است .
