افرادی که نه جاذبه دارند و نه دافعه، نه کسی آن ها را دوست و نه کسی دشمن دارد، نه عشق و علاقه و ارادت را بر می انگیزانند و نه عداوت و جسارت و کینه و نفرت کسی را با بی تفاوتی در بین مردم راه می روند و مثل این است که یک سنگ در میان مردم راه برود. این، یک موجود ساقط و بی اثر است.
آدمی که هیچ گونه نقطه مثبتی در او وجود ندارد (مقصود از مثبت تنها جهت فضیلت نیست، بلکه شقاوت ها نیز در این ها مقصود است) نه از نظر فضیلت و نه از نظر رذیلت، حیوان است غذایی می خورد و خوابی می رود و در میان مردم می گردد هم چون گوسفندی که نه دوست کسی است و نه دشمن کسی. اگر هم به او رسیدگی کنند و آب و علفش دهند، برای این است که به موقع از گوشتش استفاده کنند. او نه موج موافق ایجاد می کند و نه موج مخالف. این ها یک دسته هستند: موجودات بی ارزش و انسانهای پوچ و تهی، زیرا انسان نیاز دارد که دوست بدارد و او را دوست بدارند و هم می توانیم بگوییم نیاز دارد که دشمن بدارد و او را دوشمن بدارند.
منبع: جاذبه و دافعه علی علیه السلام، علامه شهید مطهری(ره)، صص 21 22 .
