خداوند می گوید من از روح خودم در انسان دمیدم پس چگونه در آخرت می خواهد روح خودش را عذاب بدهد؟

اضافه ضمیر متکلم (اول شخص) به روح (روحی) از نوع (اضافه تشریفیه) است، بنابراین نه به معنای (ملکیت)است و نه به معنای (جزئیت در وجود). نظیر آن را در (شهر اللّه‌)، (بیت اللّه‌) و امثال آن می‌توان یافت. زیرا می‌دانیم همه ماه‌ها و همه مکان‌ها از آن خداست، لیکن وقتی بالخصوص گفته می‌شود (خانه خدا) یعنی خانه‌ای که از نظرشرف و منزلت، چنان با عظمت است که هیچ طرف نسبت و اضافه‌ای غیر از خداوند ندارد.
بر این اساس مفهوم آیه این می‌شود که: در او روحی که از نظر شرافت، اهمیت و توانمندی‌ها تنها به من قابل انتساب است دمیدم.
اما این انتساب به معنای حلول روح خدا در انسان نمی باشد بلکه روح انسان همچون جسم او مخلوق خداست و به هر مقدار این مخلوق سیر ملکوتی داشته باشد انتساب او به خداوند شدیدتر می شود و به عنوان عبد خدا و خلیفه خدا از او یاد می شود و به هر مقدار از معنویت و انسانیت دور شود از رحمت خدا در دنیا و آخرت بیشتر دور می شود و از چنین انسانی به عنوان چهارپایان و یا حتی پست تر از چهارپایان یاد می شود. بنابراین ورود مخلوق خدا به جهنم به معنای ورود یکی از تجلیات فعل خداوند است نه به معنای ورود ذات خداوند باشد.
www.morsalat.com