روزی که هر کس در آسمان‌ها و زمین است به هراس می‌افتد: (و یوم یُنفَخُ فی الصّور فَفزِع من فی السَّموات و مَن فی الأرض إلاّ من شاء الله و کلٌّ أتوه داخِرین) نمل/87؛ [و روزی که در صور دمیده شود، پس هر که در آسمان‌ها و زمین است به هراس افتد، مگر کسی که خدا بخواهد و جملگی با زبونی رو به سوی او آورند].
در این میان انسان‌های کامل هراس و اندوهی ندارند: (لا یحزنهم الفزع الأکبر) انبیاء/103؛ [دلهرة بزرگ، آنان را غمگین نمی‌کند]. پیامبر اکرم(ص) فرمودند: (إنّ علیّاً و شیعته یوم القیامة علی کثبان المسک الأوفر، یفزع النّاس و لا یفزعون و یحزن النّاس و لا یحزنون و هو قول الله عزّوجلّ: (لا یحزنهم الفزع الأکبر) (تفسیر برهان 3/74) [به حقیقت، علی و پیروانش در روز قیامت بر تپه‌ای از مشک که بوی خوشش فضا را عطرآگین می‌کند قرار دارند. مردم فزع می‌کنند و آنها هراسی ندارند. مردم اندوهگین‌اند و آنان اندوهی ندارند و این معنای قول پروردگار عزّوجلّ است که فرمود: (لا یحزنهم).
تذکّر الف: آنچه منشأ فزع قیامت است گناه‌های اعتقادی، اخلاقی و رفتاری است.
ب: پرهیزکاران در دنیا مصون از آن سیّئات بودند.
www.eporsesh.com
