روز قیامت، روز قطع ارتباط‌هاست. روزی که هیچ کس کمترین کمکی به دوستش نمی‌کند و از هیچ طرف یاری و حمایت نمی‌شود: (یوم لا یغنی مولًی عن مولًی شیئاً و لا هم یُنصَرون) دخان/41؛ در این روز همة اسباب و وسیله‌ها قطع است: (و تقطّعتْ بهم الأسباب) بقره/166؛ همه نقشه‌ها و حیله‌گری‌ها در آن روز نقش بر آب است: (یوم لا یُغنی عنهم کیدُهم شیئاً) طور/46؛ رابطه‌های خویشاوندی گسسته است: (فلا أنسابَ بینهم یومئذٍ) مؤمنون/101؛ و حتی برادر از برادر می‌گریزد. همچنین دوست گرم از حال دوست گرم دیگر نمی‌پرسد: (و لا یَسئل حمیمٌ حمیماً) معارج/10؛
بنابراین، تنها چیزی که همراه انسان و نجات بخش اوست و به درد او می‌خورد کردار اوست؛ اگر کردار کسی، اعمّ از عقاید، اخلاق و اعمال، خالص و سالم بود او را از آسیب قیامت سالم نگه می‌دارد وگرنه نه، تنها کردار ناسالم به حال انسان سودمند نیست، بلکه انسان را در بند خود مرهون می‌کند: (کلّ نفسٍ بما کسبتْ رهینةٌ) مدّثر/38؛ [هر کس در گرو کردار و گرفتار اعمال خویش است.] هیچ کس آزاد نیست، مگر صاحبان اعمال میمون و اخلاق با میمنت که از این گروه به عنوان (اصحاب الیمین) یاد می‌شود و آنان آزادند
www.eporsesh.com
